Jan Paweł II
ORĘDZIE Z OKAZJI PIERWSZEGO ŚWIATOWEGO DNIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Watykan, 6 stycznia 1997 r.
Czcigodni Bracia w biskupstwie,
Drodzy Konsekrowani!
1. Obchody Dnia Życia Konsekrowanego, które po raz pierwszy odbędą się 2 lutego tego roku, mają pomóc całemu Kościołowi w coraz pełniejszym dostrzeganiu wartości świadectwa osób, które wybrały drogę wiernego naśladowania Chrystusa poprzez praktykowanie rad ewangelicznych; zarazem dla samych osób konsekrowanych będą właściwą okazją odnowienia przyrzeczeń oraz ożywienia uczuć, które powinny inspirować ich oddanie się Panu.
Misja życia konsekrowanego w Kościele, zarówno obecnie, jak w przyszłości, u progu trzeciego tysiąclecia, obejmuje nie tylko tych którzy otrzymali ten szczególny charyzmat, ale całą wspólnotę chrześcijańską. W posynodalnej adhortacji apostolskiej Vita consecrata, opublikowanej w ubiegłym roku, napisałem: „Istotnie, życie konsekrowane znajduje się w samym sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, ponieważ «wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego» oraz dążenie całego Kościoła-Oblubienicy do zjednoczenia z jedynym Oblubieńcem” (n. 3). Pragnę ponowić zaproszenie skierowane do osób konsekrowanych, aby z ufnością patrzyły w przyszłość, licząc na wierność Boga i na moc Jego łaski, zdolnej nieustannie dokonywać wielkich rzeczy: „Powinniście nie tylko wspominać i opowiadać swoją chwalebną przeszłość, ale także budować nową wielką historię! Wpatrujcie się w przyszłość, ku której kieruje was Duch, aby znów dokonywać z wami wielkich dzieł” (tamże, 110).
RACJE USTANOWIENIA DNIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
2. Cel tego Dnia jest potrójny: po pierwsze – odpowiada on wewnętrznej potrzebie bardziej uroczystego wielbienia Pana i dziękczynienia Mu za wielki dar życia konsekrowanego. Życie to ubogaca i raduje wspólnotę chrześcijańską dzięki swoim różnorodnym charyzmatom oraz dobremu przykładowi osób całkowicie oddanych sprawie Królestwa Bożego. Nie możemy nigdy zapominać, że życie konsekrowane jest – bardziej niż obowiązkiem człowieka – darem, który pochodzi z Wysoka, jest inicjatywą Ojca, „który przyciąga do siebie swoje stworzenie mocą szczególnej miłości i z myślą o powierzeniu mu szczególnej misji” (tamże, 17).
To miłujące spojrzenie dotyka głęboko serca osoby powołanej, którą Duch Święty przynagla do pójścia za Chrystusem i naśladowania Go na drodze realizacji rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Jest to wspaniały dar!
„Jaki byłby los świata, gdyby nie było zakonników?” — pyta słusznie św. Teresa (Księga życia, rozdz. 32,11). To pytanie zmusza nas ciągle do składania dziękczynienia Panu, który przez ten wyjątkowy dar Ducha nie przestaje ożywiać i wspierać swojego Kościoła w jego trudnej misji na tym świecie.
3. Po drugie – Dzień Życia Konsekrowanego ma za zadanie przyczynić się do poznania tej formy życia i pogłębiania szacunku dla niego ze strony całego Ludu Bożego.
Jak słusznie podkreślił to już Sobór Watykański II (por. Lumen gentium, 44), a ja miałem okazję przypomnieć w cytowanej adhortacji apostolskiej, życie konsekrowane „naśladuje wierniej i ustawicznie uprzytamnia w Kościele tę formę życia, jaką Jezus – najdoskonalszy konsekrowany i misjonarz Ojca w Jego Królestwie – obrał dla siebie i wskazał uczniom, którzy szli za Nim” (n. 22). Jest ono zatem specjalną i żywą pamiątką Jego bycia Synem, który czyni Ojca swoją wyłączną Miłością – oto Jego czystość; który w Ojcu znajduje swoje wyłączne bogactwo – oto Jego ubóstwo; dla którego wola Ojca jest codziennym „pokarmem” (por. J 4,34) — oto Jego posłuszeństwo.
Taka forma życia, przyjęta przez Chrystusa i uobecniana w szczególny sposób przez osoby konsekrowane, ma wielkie znaczenie dla Kościoła, powołanego, by we wszystkich swoich członkach przeżywać to samo dążenie do pełnego zjednoczenia z Bogiem poprzez naśladowanie Chrystusa w świetle i mocy Ducha Świętego.
Życie specjalnej konsekracji w swoich różnorodnych formach pomaga zatem lepiej zrozumieć konsekrację chrzcielną wszystkich wiernych. Rozważając dar życia konsekrowanego Kościół zastanawia się nad swoim szczególnym powołaniem, aby należeć wyłącznie do Pana, i pragnie być w Jego oczach bez „skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany” (Ef 5,27).
Wydaje się zatem uzasadniona potrzeba ustanowienia tego specjalnego Dnia, który przyczyni się do tego, aby nauka o życiu konsekrowanym była nie tylko szerzej i głębiej rozważana, ale również coraz lepiej przyjmowana przez wszystkich członków Ludu Bożego.
4. Trzeci powód dotyczy bezpośrednio osób konsekrowanych. Są one zaproszone do wspólnego i uroczystego świętowania niezwykłych dzieł, które Pan w nich dokonał, aby w świetle wiary mogły jeszcze pełniej odkryć blask Bożego piękna – promieniującego za sprawą Ducha w sposobie ich życia – oraz aby mogły jeszcze żywiej uświadomić sobie swą niezastąpioną misję w Kościele i w świecie.
Obchody tego dorocznego Dnia pomogą osobom konsekrowanym – zanurzonym w tym tak często chaotycznym i niepewnym świecie oraz pochłoniętym niekiedy wieloma dręczącymi sprawami – powrócić do źródeł powołania, dokonać bilansu własnego życia, odnowić własną konsekrację. Dzięki temu będą mogły w różnych sytuacjach z radością przekazywać ludziom naszych czasów świadectwo, że Pan jest Miłością zdolną wypełnić serce człowieka.
Jest rzeczą konieczną, aby życie konsekrowane objawiało się coraz bardziej jako „pełne radości i Ducha Świętego”, aby osoby konsekrowane z gorliwością angażowały się w działalność misyjną, uwierzytelniały swoją tożsamość mocą żywego świadectwa, ponieważ „człowiek współczesny chętniej słucha świadków niż nauczycieli, a jeżeli słucha nauczycieli, to tylko dlatego, że są świadkami” (Adh. apost. Evangelii nuntiandi, 41)
5. Dzień Życia Konsekrowanego będzie obchodzony w święto, kiedy wspomina się ofiarowanie Jezusa w świątyni, gdzie Maryja i Józef przynieśli Dziecię, „aby Je przedstawić Panu” (Łk 2,22).
W tej ewangelicznej scenie objawia się tajemnica Jezusa — który jest konsekrowanym Ojca – przychodzącego na świat, aby wiernie spełnić Jego wolę (por. Hbr 10,5-7). Symeon wskazując na Jezusa przedstawia Go jako „światło na oświecenie pogan” (Łk 2,32) i zapowiada proroczym słowem najwyższą ofiarę Jezusa złożoną Ojcu oraz Jego ostateczne zwycięstwo (por. Łk 2,32-35).
Ofiarowanie Jezusa w świątyni jest wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia, szczególnie dla tych, którzy zostali powołani, aby urzeczywistniać w Kościele i w świecie, poprzez praktykowanie rad ewangelicznych, „charakterystyczne przymioty Jezusa – dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo” (Adh. apost. Vita consecrata, 1).
Z ofiarowaniem Chrystusa związana jest Maryja. Dziewica Matka, przynosząca Syna do świątyni, aby został ofiarowany Ojcu, jest symbolem Kościoła, który ofiarowuje nieustannie synów i córki Ojcu Niebieskiemu i włącza ich w jedyną ofiarę Chrystusa — przyczynę i wzór każdej konsekracji w Kościele.
Od kilkudziesięciu lat w Rzymie i w innych diecezjach święto 2 lutego gromadzi niemal spontanicznie wokół Papieża oraz pasterzy diecezji licznych członków Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego; w łączności z całym Ludem Bożym ukazują oni dar i zadanie swojego powołania, różnorodność charyzmatów życia konsekrowanego oraz swoją szczególną obecność we wspólnocie wierzących.
Pragnę, aby ta praktyka rozpowszechniła się w całym Kościele, tak, aby obchody Dnia Życia Konsekrowanego gromadziły osoby konsekrowane wraz z innymi wiernymi dla wspólnego wychwalania z Dziewicą Maryją wielkich dzieł Bożych, których Pan dokonuje w wielu synach i córkach, oraz aby ukazywać światu, że los tych, którzy są Jego „świętym ludem” (Pwt 28,9), może być udziałem wszystkich ludzi odkupionych przez Chrystusa.
OCZEKIWANE OWOCE DLA MISJI CAŁEGO KOŚCIOŁA
6. Drodzy bracia i siostry, powierzając ustanowiony Dzień Życia Konsekrowanego matczynej opiece Maryi, życzę z całego serca, aby przynosił on obfite owoce dla świętości i misji Kościoła. Niech się przyczynia zwłaszcza do wzrostu szacunku dla powołań do specjalnej konsekracji we wspólnocie chrześcijańskiej, niech stanie się okazją do zanoszenia gorącej modlitwy do Pana o powołania, niech się przyczyni również do tego, by wśród ludzi młodych i w rodzinach dojrzewała postawa szczerej gotowości przyjęcia tego daru. Zyska na tym bardzo życie całego Kościoła, który otrzyma siły do nowej ewangelizacji.
Mam nadzieję, że ten Dzień poświęcony modlitwie i refleksji pomoże kościołom lokalnym nie tylko coraz bardziej cenić dar życia konsekrowanego, ale również przyjąć jego przesłanie, tak aby wspólnoty kościelne potrafiły znaleźć właściwą równowagę między działaniem a kontemplacją, modlitwą i dziełami charytatywnymi, między zaangażowaniem w rzeczywistość doczesną a dążeniem do celu eschatologicznego.
Dziewica Maryja, która dostąpiła wielkiego przywileju ofiarowania Ojcu Jezusa Chrystusa, Syna swego Jednorodzonego, jako ofiary czystej i świętej, niech sprawi, abyśmy byli zawsze otwarci na przyjęcie wielkich dzieł, których On nieustannie dokonuje dla dobra Kościoła oraz całej ludzkości.
Z tymi uczuciami oraz z życzeniami dla osób konsekrowanych, by trwały w radości swego powołania, udzielam wszystkim Apostolskiego Błogosławieństwa.
Watykan, 6 stycznia 1997 r.
Jan Paweł II, papież
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
