Jan Paweł II
PRZESŁANIE DO TRAPISTÓW I TRAPISTEK PO ŚMIERCI 7 TRAPISTÓW W ALGIERII.
ICH ŚWIADECTWO JEST ZWYCIĘSTWEM KRZYŻA
Watykan, 10 października 1996 r.
Drodzy Bracia i Siostry!
Całym sercem jednoczę się z wami w tej chwili, gdy gromadzicie się wokół ołtarza, aby sprawując ofiarę Chrystusa wspominać siedmiu waszych współbraci z klasztoru Matki Bożej Atlasu w Tibhirine w Algierii, barbarzyńsko zamordowanych w maju tego roku. Niech to przesłanie będzie świadectwem mojej duchowej bliskości i wyrazem solidarności, wspartej szczególną pamięcią w modlitwie.
«Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec» (J 12, 24-26).
Jakże aktualne są te słowa Ewangelii! Jakże wydają się słuszne, gdy myślimy o waszych siedmiu współbraciach i o tym, że ich świadectwo stało się inspiracją dla obradujących obecnie kapituł waszych zgromadzeń! Chrystus — i tylko On — może pocieszyć swoich synów w chwili tak dramatycznej próby. Wiara w Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego rozdziera zasłonę smutku i uświadamia nam tajemniczą owocność śmierci wierzących, których życie zmienia się, ale się nie kończy.
Jestem pewien, że ofiara mnichów z Tibhirine stała się szczególnym źródłem inspiracji dla obrad waszych kapituł i pozwoliła każdemu z was odpowiedzieć w postawie pełnej duchowej gotowości na dwa wielkie wezwania: wezwanie do odnowienia gorliwości w radykalnym naśladowaniu Chrystusa oraz wezwanie do jedności w łonie wielkiej rodziny cysterskiej. Bądźcie przekonani, że krew męczenników jest w Kościele mocą odnowy i jedności.
«U kresu drugiego tysiąclecia Kościół znowu stał się Kościołem męczenników» (Tertio millennio adveniente, 37). Świadectwo trapistów z klasztoru Matki Bożej Atlasu łączy się ze świadectwem biskupa Oranu Pierre’a Luciena Claverie oraz wielu innych synów i córek kontynentu afrykańskiego, którzy w ostatnim okresie oddali życie za Chrystusa i za swoich braci i siostry, przede wszystkim za tych, którzy ich prześladowali i zabili. Ich świadectwo jest zwycięstwem krzyża, zwycięstwem miłosiernej miłości Boga, która zbawia świat. Testament pozostawiony przez brata Christiana de Cherge dostarczył nam wszystkim klucza do odczytania tragicznego doświadczenia, które spotkało jego i jego braci, a którego najgłębszym sensem jest dar życia w Chrystusie: «Moje życie — napisał — zostało oddane Bogu i temu krajowi».
Wy, czcigodni bracia i siostry, jesteście stróżami ich pamięci; ma się to przejawiać w modlitwie, w rozeznaniu wspólnotowym i w konkretnych decyzjach, które podejmiecie, aby w przyszłości przynosiły one obfite owoce trapistom i całemu Kościołowi. W tej perspektywie, bogatej w nadzieję, proszę Ducha Świętego, by wzbogacił swoimi darami każdego z was i obrady waszych kapituł. Z całego serca udzielam wam Apostolskiego Błogosławieństwa.
Poliklinika im. Agostino Gemelli, 10 października 1996 r.
Jan Paweł II
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1997, nr 1 (189) s. 16
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski