Jan Paweł II
LIST DO MINISTRA GENERALNEGO ZAKONU BRACI MNIEJSZYCH KAPUCYNÓW Z OKAZJI MIĘDZYNARODOWEGO SPOTKANIA NA TEMAT ŻYCIA BRACI NIEKAPŁANÓW
Castel Gandolfo, 18 września 1996 r.
Cieszę się z faktu, że mogę przesłać Ministrowi Generalnemu serdeczne pozdrowienia z okazji międzynarodowego spotkania, które odbywa się w tych dniach w Rzymie, a które jest poświęcone życiu Braci niekapłanów i ich miejscu w powołaniu kapucyńskim. Moim serdecznym uczuciem ogarniam także licznych Współbraci, którzy przybyli z różnych części świata, aby dzielić różne doświadczenia życia braterskiego i aby zastanawiać się nad wspólnym powołaniem do życia w Kościele i w świecie jako Bracia Mniejsi, idąc za przykładem i nauczaniem św. Franciszka z Asyżu.
Kapucyni mogą poszczycić się bogatą tradycją życia konsekrowanego braci zakonnych, która to tradycja od samego początku naznaczyła istnienie i apostolat Zakonu. Myślę o wielkim zastępie Braci niekapłanów, którzy także dzisiaj jaśnieją przykładem świętości i wspaniałym wzorem szczególnego życia franciszkańskiego, na które składa się codzienne świadectwo dawane Ewangelii i dzielenie życia z ludźmi pokornymi i prostymi.
Pragnę wspomnieć tu przede wszystkim św. Feliksa z Cantalice, który umiał zanieść na ulice Wiecznego Miasta ferment miłości ewangelicznej, przybliżając – z tym samym nastawieniem – ducha prostoty i małości, zarówno do ludzi zwykłych i ubogich, jak też do dygnitarzy świeckich i kościelnych, którzy szukali jego obecności i chętnie uciekali się do jego światłych rad. Co możemy powiedzieć o cudach łaski dokonanych pośród ludu Bożego przez Serafina z Montegranaro, Ignacego z Laconi, Franciszka Marię z Camporosso, Konrada z Parzham i przez tylu innych Braci, którzy w pracy kwestarza, w posłudze na furcie klasztornej albo w opiece nad kościołami czy klasztorami umieli wyrazić miłość ku Chrystusowi zaczerpniętą z długich godzin spędzonych na intymnej medytacji i modlitwie.
W posynodalnej adhortacji apostolskiej Vita consecrata nakreśliłem podstawowe charakterystyczne cechy duchowości życia konsekrowanego niekapłańskiego i jego aktualność dla naszych czasów. We wspomnianym dokumencie przypomniałem także o tym, że w łonie Kościoła są obecne tak zwane instytuty zakonne „mieszane”, które „powstały według pierwotnego zamysłu założyciela jako wspólnoty braci, w których wszyscy członkowie – kapłani i niekapłani – byli traktowani jako równi sobie” (VC, nr 61).
Wiemy o tym, w jaki sposób św. Franciszek opisując w Testamencie początki swojego doświadczenia duchowego i swoich pierwszych braci podkreśla właśnie aspekt braterstwa: „Gdy Pan dał mi braci, nikt mi nie mówił, co mam czynić, ale sam Najwyższy objawił mi, że powinienem żyć według Ewangelii świętej” (Test, FF 116). Wasz Zakon stanowi więc wspólnotę braterską, złożoną z kapłanów i braci niekapłanów, którzy dzielą to samo powołanie do życia zakonnego w charyzmacie franciszkańskim i kapucyńskim, zapisanym w podstawowych tekstach Waszego prawodawstwa zatwierdzonego przez Kościół (por. Konst., nr 4).
Życzę, Przewielebnemu Ojcu, aby pod Jego oświeconym przewodnictwem każdy członek Zakonu stawał się coraz bardziej świadomy swojej szczególnej tożsamości zakonnej, która go określa. W ten sposób Bracia Kapucyni będą mogli z odnowionym entuzjazmem zanieść Ewangelię także ludziom współczesnym, dając świadectwo – słowem i przykładem życia – temu duchowi mniejszości i solidarności, który zawsze pozwalał im być szczególnie blisko ludzi pokornych i prostych, i który z ich wspólnot czynił miejsce przyjęcia wszystkich ubogich i tych, którzy poszukują Boga.
Łączę się w modlitwie uwielbienia i dziękczynienia, jakie Przewielebny Ojciec zanosi w tych dniach do Pana razem ze współbraćmi, dziękując za dary łaski, którymi Bóg zechciał wzbogacić Waszą zakonną rodzinę.
Z tymi uczuciami, wzywając niebieskiej opieki Niepokalanej Matki naszego Pana, świętego Franciszka z Asyżu i wszystkich świętych Zakonu, przesyłam Ojcu i wszystkim wspólnotom braterskim rozproszonym po całym świecie apostolskie błogosławieństwo.
Castel Gandolfo, 18 września 1996 r.
Jan Paweł II, papież
tłum. o. Andrzej Kiejza OFMCap
Za: Studia Franciszkańskie 9(1998) s. 9-10
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski
