Jan Paweł II
LIST DO PRZEŁOŻONEJ GENERALNEJ Z OKAZJI JUBILEUSZU 100-LECIA ZGROMADZENIA SŁUŻEBNIC NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO
Watykan, 25 marca 1994 r.
Przewielebna Matka Szczęsna Niemiec Przełożona Generalna
Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.
Czcigodna Matko Generalna.
Całym sercem łączę się ze Wspólnotą Sióstr Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, która w tym roku przeżywa Jubileusz 100-lecia swego istnienia w Kościele.
Wraz z całym Zgromadzeniem dziękuję Bogu za dar powołania zakonnego, za to wielkie dobro duchowe, jakim ubogacił się na przestrzeni tych stu lat Lud Boży poprzez ofiarną, pełną miłości i poświęcenia służbę Bogu i człowiekowi.
«Wielkich dzieł Boga nie zapominajmy» (por. Ps 78 [77], 7) i «dziękujmy Mu za wszystko w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa» (por. Ef 5, 20).
Przy tej okazji wracam myślą i sercem do Waszego Założyciela, Biskupa Józefa Sebastiana Pelczara, którego dane mi było w dniu 2 czerwca 1991 roku, podczas mojej czwartej pielgrzymki duszpasterskiej w Polsce, ogłosić Błogosławionym. Ten wielki Mąż Boży, Syn polskiej ziemi, powołał do istnienia w dniu 15 kwietnia 1894 roku Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, powierzając równocześnie Siostrze Ludwice Szczęsnej funkcję pierwszej Przełożonej. Zbudował Wasze Zgromadzenie na mocnym fundamencie, a jest nim Chrystus, Jego Najświętsze Serce. Kult Serca Bożego był jednym z głównych rysów duchowości Błogosławionego Józefa Sebastiana. Zapragnął więc, aby Ono było dla Was nie- wyczerpalnym źródłem pobożności, twórczości i apostolskiego działania.
Opatrzność Boża postawiła przed Waszą Rodziną Zakonną, jako główne zadanie, troskę o moralny poziom dziewcząt oraz opiekę nad ludźmi chorymi i opuszczonymi. Wierne swemu charyzmatowi spełniałyście i spełniacie tę posługę w duchu wielkiego poświęcenia i oddania. Świadczą o tym pierwsze «przytuliska dla służących» w Krakowie, założone na samym początku istnienia Zgromadzenia, a następnie liczne domy opieki, szpitale i przedszkola. Znana i bardzo ceniona jest Wasza praca katechetyczna i ofiarna posługa w parafiach w Polsce i za jej granicami: we Francji, w Stanach Zjednoczonych, a od niedawna ponownie na Ukrainie. Pisząc ten list do Was, pragnę także z wdzięcznością wspomnieć o Waszym szczególnym posłannictwie, jakie spełniacie w Wiecznym Mieście i w domu papieskim. Przez tę posługę dajecie w jakiś szczególny sposób świadectwo miłości ku Kościołowi i ku Następcy Świętego Piotra. Gotowość oddania siebie z miłości w sposób zupełny i niepodzielny sprawiła, że Wasze Zgromadzenie wielkodusznie włączyło się także w nurt działalności misyjnej, zakładając placówki na kontynencie afrykańskim w Libii i Zairze, a na kontynencie amerykańskim w Boliwii.
Ta bogata przeszłość Waszego Zgromadzenia niech będzie zachętą do dalszych wysiłków nad realizowaniem misji, jaką Bóg Wam powierzył. Stoimy u progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa, które niesie z sobą nowe wyzwania dla Kościoła, a w nim dla każdej wspólnoty zakonnej. Trzeba, abyście — jako żywa cząstka Kościoła powszechnego — nadal umiały odczytywać «znaki czasu» (por. GS, 4), abyście otwartymi «oczyma wiary» (por. Ef 1, 18) umiały dostrzegać potrzeby dzisiejszego człowieka i dzielić z nim jego radości, niepokoje i smutki. Im bardziej będziecie napełnione Bogiem, tym wyraźniej będziecie ukazywać Go światu, tym skuteczniejszy będzie Wasz wkład w trudne dzieło ewangelizacji.
Przygotowanie do tego wielkiego Jubileuszu Waszego Zgromadzenia poprzedził osobisty i wspólnotowy wysiłek odnowy życia duchowego. Jako hasło tego przygotowania wybrałyście słowa: «Będziesz miłował… » (Mk 12, 30). Tak bardzo bym chciał, by te słowa stały się Waszym programem na przyszłość. W nich bowiem zawiera się cała istota życia konsekrowanego, które jest przymierzem oblubieńczej miłości, wielką i tajemniczą komunią życia i miłości z Bogiem.
Modlę się, aby ten Jubileusz rozpalił w Waszych sercach miłość ku Chrystusowi i ku człowiekowi oraz umocnił świadomość wyłącznej przynależności do Boga samego. Polecam Was Najświętszemu Sercu Jezusa, które jest pełne dobroci i miłości. W Nim szukajcie mocy do nieustannego duchowego wzrostu i do doskonalenia Waszej Sercańskiej tożsamości. Uczcie się od Bożego Serca ogarniać Waszym sercem wszystkich ludzi potrzebujących pomocy duchowej, moralnej czy materialnej. Dziś potrzebne jest światu serce wielkie, serce otwarte, serce na miarę Najświętszego Serca Jezusa.
Matce Generalnej i całej Wspólnocie Sióstr Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego życzę, aby Chrystus pomnożył Wasze szeregi, podtrzymywał nieustanne pragnienie wierności charyzmatowi powołania zakonnego i doskonalił Waszą miłość.
Maryi, Matce Chrystusa, Tej, która «jest najpełniej Bogu poświęcona i najdoskonalej konsekrowana» (RD, 17), zawierzam przyszłość Waszego Zgromadzenia i z serca błogosławię: w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Watykan, dnia 25 marca 1994 roku, w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego.
JAN PAWEŁ II, PAPIEŻ
L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1994, nr 5(164) s. 64
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski