Jan Paweł II
BULLA KANONIZACYJNA OGŁASZAJĄCA BŁOGOSŁAWIONEGO RAFAŁA OD ŚW. JÓZEFA (KALINOWSKIEGO) ŚWIĘTYM KOŚCIOŁA
(odczytana w czasie Mszy świętej kanonizacyjnej na Placu św. Piotra w Rzymie 17 listopada 1991 r.)
Rzym, 17 listopada 1991 r.
Jan Paweł II
Sługa sług Bożych
na wieczną rzeczy pamiątkę
“Poprzez życie tych ludzi, którzy będąc współuczestnikami naszego człowieczeństwa, w sposób jednak doskonalszy przemieniają się według wzoru Chrystusowego (por. 2 Kor 3,18), Bóg ukazuje ludziom naocznie swoją obecność i swoje oblicze” (Sobór Wat. II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium, 50). Znakiem wybitnie świetlanym obecności Boga w Jego ludzie był błogosławiony Rafał Kalinowski. On to kroczył pokornie i wiernie ścieżkami Boskiego Mistrza; zjednoczony z Nim w miłości oddał chwałę Ojcu niebieskiemu, a zachowując Regułę i prawa Zakonu Karmelitów Bosych, Kościołowi przedziwnie się przysłużył świętością życia.
Sławny ten uczeń Chrystusa urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie w rodzinie polskiej, w której otrzymał gruntowne wychowanie chrześcijańskie. Najpierw był uczniem Instytutu Szlacheckiego w rodzinnym mieście, następnie studentem Instytutu Agronomicznego w Hory-Horkach, wreszcie studiował inżynierię w Akademii Wojskowej w Petersburgu, uzyskując stopień porucznika i zarazem stanowisko adiunkta w tejże Akademii.
Po opuszczeniu miasta, w którym utracił tężyznę wiary oraz wewnętrzny pokój, podjął pracę przy wytyczaniu linii kolejowej łączącej Kursk – Kijów – Odessę. W roku 1860 otrzymał przydział do Komendy wojskowej wojska rosyjskiego w Brześciu Litewskim. W tym to czasie nagrodzone zostało jego pilne poszukiwanie prawdy, przezwyciężył bowiem kryzys religijny, a pociągnięty miłością Bożą ku ludziom uczynił wiarę podstawą swego życia i postanowił poświęcić się bliźniemu. Poprzestając na małym, resztę przeznaczał dla ubogich. Założył wówczas nieodpłatną szkołę niedzielną dla dzieci, którymi sam się opiekował.
Gdy w 1863 roku wybuchło powstanie polskie przeciwko rosyjskiemu panowaniu, Błogosławiony nie chcąc walczyć przeciw własnemu narodowi, wystąpił z wojska rosyjskiego. Kierowany zaś miłością ojczyzny, na prośbę zwolenników powstania podjął się obowiązku dowodzenia działaniami wojennymi na Litwie, pod tym wszakże warunkiem, że nie będzie wydawał wyroków śmierci. Uwięziony 25 marca 1864 roku – po upadku powstania – został skazany na karę śmierci, którą zamieniono mu na dziesięć lat katorgi na Syberii. Udręki katorgi nie tylko znosił ze spokojnym umysłem, lecz nadto wspierał współwięźniów i podnosił ich na duchu, pozyskując sobie ich miłość; powszechnie uważano go za świętego. Wśród spotykających go doświadczeń bardzo postąpił w życiu duchowym i postanowił wstąpić do klasztoru, by móc służyć tylko Bogu i troszczyć się o Jego chwałę.
Uwolniony z zesłania w 1874 roku udał się do Warszawy a następnie do Paryża, towarzysząc Czcigodnemu słudze Bożemu Augustowi Czartoryskiemu jako wychowawca przez trzy lata. Gdy tenże zamierzał wybrać Towarzystwo św. Franciszka Salezego, błogosławiony Rafał, zniewolony miłością Bożą i wolny od zobowiązań doczesnych, wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych. Nowicjat odbył w Austrii, śluby uroczyste złożył w 1881 roku na Węgrzech, a w roku następnym otrzymał święcenia kapłańskie w Czernej k. Krakowa. Przejęty troską o sprawy Boże i narodu, poświęcił życie na pełnienie kapłańskiej posługi przykładem i słowem. Piastując różne urzędy z wielkim uznaniem ze strony przełożonych i współbraci zakonnych, bardzo przysłużył się dobru swego Zakonu. Kilkakrotnie był przeorem klasztoru w Czernej. Przywrócił regularne życie zakonne w klasztorze Karmelitanek Bosych w Krakowie na Wesołej; wspólnota ta przyjęła mniszki ze zniesionych klasztorów. Dzięki jego poczynaniom powstały klasztory mniszek w Przemyślu i Lwowie. Jako wizytator i wikariusz prowincjalny dbał w szczególny sposób o mniszki swego Zakonu, troszcząc się, aby stanowiły w Kościele przybytki modlitwy wstawienniczej dla dobra całego ludu Bożego.
W celu zapewnienia swojej Prowincji powołań w miasteczku Wadowice, w którym przed laty szczęśliwie ujrzeliśmy światło dzienne, otworzył alumnat dla młodzieńców pragnących poświęcić się Bogu. Instytut ten wkrótce rozwinął się i utrwalił. Tutaj także spędził ostatnie dni swego życia roztropnie piastując urząd przeora.
Pogrążony zawsze w milczeniu i modlitwie oraz całkowicie oderwany od spraw doczesnych, a radośnie i w pełni realizując swoje powołanie, trwał w obecności Boga i Jego woli zawsze ulegał. Podtrzymywany czystą wiarą, gorliwą miłością oraz mocną nadzieją pracował ochotnie w winnicy Pańskiej, splatając życie kontemplacyjne z działalnością apostolską. Praktykę samotności łączył z pilną i owocną troską o zbawienie ludzi, którzy przyciągani jego cnotą uciekali się do jego posługi.
O. Rafał był wytrawnym spowiednikiem i kierownikiem duchowym, stąd Zakon Karmelitów Bosych w Polsce nabrał nowej żywotności. Dla wszystkich, którzy się z nim zetknęli, swoim życiem i radą stawał się mistrzem podającym jasną naukę o miłości Boga i bliźniego, o Eucharystii, Najśw. Maryi Pannie, Kościele. Żywiąc szczególną miłość względem braci z innych Kościołów chrześcijańskich, zabiegał modlitwą o jedność Chrystusowej owczarni, mając na oku zwłaszcza prawosławną Rosję.
Wyniszczony pracą i cierpieniami, otoczony czcią przez lud i braci zakonnych, O. Rafał zmarł pobożnie 15 listopada 1907 roku w Wadowicach. Wobec utrzymującej się opinii świętości Arcybiskup krakowski w 1934 roku wszczął jego proces kanonizacyjny. Po przeprowadzeniu zgodnie z prawem kanonicznego badania jego cnót, a następnie cudu, który miał miejsce za jego wstawiennictwem, ogłosiliśmy go 22 czerwca 1983 roku w Krakowie Błogosławionym wraz z Czcigodnym sługą Bożym Albertem Chmielowskim.
W celu doprowadzenia do kanonizacji w Kurii Krakowskiej otwarto proces o cudownym uzdrowieniu przypisywanym wstawiennictwu błogosławionego Rafała. Po zbadaniu i potwierdzeniu tego faktu 10 lipca 1990 r. w Naszej obecności został wydany dekret o cudzie. Za zgodą Braci Kardynałów i Biskupów, zebranych na Konsystorzu w Watykanie 26 listopada 1990 roku postanowiliśmy, aby obrzęd kanonizacji odbył się 17 listopada 1991 roku, łącznie z jubileuszem czterechsetlecia śmierci św. Jana od Krzyża, współreformatora Karmelu ze św. Teresą od Jezusa. Dzisiaj przeto podczas Mszy św. wypowiedzieliśmy formułę:
Na chwałę Trójcy Przenajświętszej, dla wyniesienia świętej wiary katolickiej i rozwoju życia chrześcijańskiego, powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa świętych Apostołów Piotra i Pawła, i Naszą po dokładnym rozważeniu sprawy, wezwawszy wielokrotnie pomocy Bożej oraz zasięgnąwszy rady wielu Naszych Braci w biskupstwie, orzekamy i określamy błogosławionego Rafała od św. Józefa Kalinowskiego Świętym i postanawiamy, aby w całym Kościele odbierał cześć należną Świętym. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Chcemy zaś, aby to postanowienie posiadało moc teraz i na przyszłość w sposób nienaruszony przez jakiekolwiek inne postanowienia jemu przeciwne.
Dano w Rzymie, u Świętego Piotra, dnia siedemnastego listopada w roku Pańskim tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym pierwszym, Pontyfikatu Naszego czternastym.
Ja, Jan Paweł II
Biskup Kościoła Katolickiego
Eugenius Sevi
Prot. Apost.
Ex originali authentico. AAS, 85 (1993) 221-224. Wersja polska w: Gil Czesław – Praśkiewicz Szczepan, Święty Rafał Kalinowski. Księga pamiątkowa, Kraków 1993, str. 78-81.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski