Jan Paweł II
ŚW. PIOTR KLAWER – ŚWIETLANY PRZYKŁAD OBROŃCY PRAW LUDZKICH.
ORĘDZIE NA ROK KLAWERIAŃSKI W KOLUMBII
Watykan, 26 czerwca 1980 r.
Czcigodni Bracia i Ukochane Dzieci z Kolumbii!
Na zakończenie Roku Klaweriańskiego, który był dla was nowym ubogaceniem w wierze, przygotowujecie się do uroczystych obchodów w Kartagenie, obok Domu-Sanktuarium, gdzie przechowywane są relikwie świętego, z okazji czterechsetlecia urodzin świętego Piotra Klawera.
Bardzo byłoby mi przyjemnie przyjąć wasze zaproszenie i znaleźć się wśród was z tej okazji, aby dołączyć się do hołdu oddawanego tej wybitnej kościelnej postaci, którą darzycie taką czułą miłością i uwielbieniem.
Rozliczne zajęcia związane z moją służbą w Kościele powszechnym nie pozwoliły mi jednak na obecność fizyczną, co nie umniejsza mojego gorliwego i serdecznego udziału w tych manifestacjach wiary. Uczestniczę w nich duchowo, związany z wami i reprezentowany w sposób widzialny przez drogiego kardynała Bernardina Gantina, mojego specjalnego Wysłannika.
Pozwólcie mi, że wyrażę przede wszystkim mój głęboki podziw dla tego przykładnego zakonnika Towarzystwa Jezusowego, sławnego Kolumbijczyka urodzonego w Hiszpanii, o którym mój poprzednik Leon XIII powiedział: „Po Chrystusie jest to człowiek, który wywarł na mnie największe wrażenie w historii”.
Mimo czterystu lat, które upłynęły od jego urodzin, jego posłanie i przykład zachowują wielką aktualność i za naszych dni. Ożywiony szczerą i powszechną miłością, która wyróżnia prawdziwego naśladowcę Chrystusa, stał się on „niewolnikiem czarnych niewolników na zawsze”. Im poświęcił swe najlepsze siły. W obronie ich praw jako ludzi i dzieci Bożych strawił swe lata i w bohaterskim dowodzie miłości bliźniego oddał swoje życie.
Lecz święty Piotr Klawer nie ograniczył zasięgu swej pracy do niewolników, ale rozszerzył ją w cudownej żywotności na wszystkie grupy etniczne czy religijne, które żyły w opuszczeniu. Ileż to więźniów, obcokrajowców, ubogich i uciśnionych oraz robotników-niewolników pracujących przy budowach, w kopalniach i na hacjendach nawiedził, dodał otuchy i pocieszył!
W trudnym i surowym środowisku, gdzie prawo osoby ludzkiej było gwałcone bez skrupułów, święty Piotr Klawer wołał do panujących, że te uciskane istoty były im równe godnością, duszą i swoim transcendentnym powołaniem.
Z głębokim wyczuciem pedagogicznym i z taktem prawdziwego socjologa, wszczepił człowiekowi z marginesu społecznego świadomość jego godności, nauczył go doceniać wartość swej osoby i przeznaczenia, do czego Bóg, Ojciec wszystkich, go powołał. W ten sposób przełamywał bariery rozpaczy i przekształcał niesprawiedliwą rzeczywistość nie głosząc haseł gwałtu fizycznego czy nienawiści; tym sposobem tworzył więzy łączności między dwiema rasami i kulturami.
W naszym dzisiejszym świecie, który ustawicznie proklamuje poszanowanie praw ludzkich i który nadal tak bardzo potrzebuje rzeczywistego przestrzegania tych praw na różnych płaszczyznach, przykład świętego Piotra Klawera stanowi świetlany punkt odniesienia, jako wybitnego obrońcy tych praw, dzięki środkom, jakie stosował.
Wam, Ukochani Bracia z Kartageny i z całej Kolumbii, którzy macie szczęście uważać go za wybitnie waszego, niechże on służy wam za natchnienie i przewodnika w życiu osobistym, zawodowym i społecznym.
Pragnę ukazać wam jeszcze inny i nader znaczący aspekt jego życia. Jest on człowiekiem, który poświęcił się w kapłańskim powołaniu dla innych. W rezultacie stając wobec palących potrzeb, jakie odkrywa wokół siebie, nie wzbrania się, lecz ofiarowuje się w pełni innym. A to dlatego, aby ulżyć im i wyzwolić z ucisku i by wskazać im ostateczny wymiar ich egzystencji.
Patrząc na wspaniałe wyniki, jakie osiągnął, owoce, jakie tylko bezgraniczna i głęboko zakorzeniona w Bogu miłość jest zdolna zebrać, zdajemy sobie sprawę, że mamy przed sobą życie w pełni zrealizowane, płodne, godne naśladowania.
Dlatego proponuję wam ten przykład człowieka i zakonnika za wzór dla tych, którzy nie zadowalają się małymi sprawami, lecz chcą realizować siebie w szlachetnym poświęceniu się dla innych. Oby, jako szczególny owoc tego jubileuszu, przykład świętego Piotra Klawera znajdował wielu naśladowców wśród młodych, gotowych poświęcić się Bogu i współbraciom w urzeczywistnianiu powołania całkowitego oddania siebie drugim.
Powiedziałbym wam dużo więcej, ale nie jest to teraz możliwe. Wiedzcie, że towarzyszę wam w modlitwie, abyście zawsze byli autentycznymi chrześcijanami, mocnymi w wierze i w miłości, orędownikami pokoju i postępu społeczeństwa, budowniczymi wzajemnego zrozumienia za przykładem waszego Świętego. Powierzam was jego wstawiennictwu, udzielając jednocześnie drogim braciom w biskupstwie, kapłanom i zakonnikom – zwłaszcza tym, co się opiekują jego Domem-Sanktuarium – siostrom zakonnym oraz wiernemu narodowi kolumbijskiemu płynącego z serca specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego.
Watykan, dnia 26 czerwca 1980 roku, w drugim roku Naszego Pontyfikatu.
Jan Paweł II, Papież
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski