Jan Paweł II
MODLITWA ZA JEROZOLIMĘ. PIEŚŃ Z KSIĘGI SYRACHA (Syr 36, 1-5. 10-13)
Audiencja generalna, Rzym, 23 stycznia 2002 r.
Jutrznia poniedziałku 2 tygodnia
1. Stary Testament zawiera nie tylko oficjalną księgę modlitwy Ludu Bożego, czyli Psałterz. Rozliczne stronice Biblii wypełniają pieśni, hymny, psalmy, błagalne prośby, modlitwy i inwokacje kierowane do Pana jakby w odpowiedzi na Jego słowo. Biblia ukazuje zatem dialog pomiędzy Bogiem i ludzkością jako spotkanie pod znakiem słowa Bożego, łaski i miłości.
Taki charakter ma błagalna prośba, którą teraz skierowaliśmy do «Boga wszystkich rzeczy» (w. 1). Znajduje się ona w Księdze Mądrości Syracha, mędrca, który spisał swe refleksje, rady i pieśni prawdopodobnie ok. 190-180 r. przed Chr., na progu historii wspaniałego wyzwolenia Izraela, które dokonało się pod przywództwem braci Machabeuszy. Jak wyjaśnia Prolog dołączony do Księgi, w 138 r. przed Chr. jeden z wnuków mędrca przetłumaczył dzieło swojego dziadka na język grecki, by udostępnić jego nauczanie szerszemu kręgowi czytelników i uczniów.
W tradycji chrześcijańskiej Księga Syracha nosi również nazwę «Eklezjastyk». Księga ta nie weszła do kanonu hebrajskiego; wraz z innymi znalazła się u podstaw tzw. veritas christiana. Dzięki temu proponowane w tym mądrościowym dziele wartości zostały przyswojone w wychowaniu chrześcijańskim już w okresie patrystycznym, zwłaszcza w środowisku monastycznym, i stały się czymś w rodzaju praktycznego podręcznika postępowania ucznia Chrystusowego.
2. Inwokacja z 36. rozdziału Syracha, przejęta w uproszczonej formie przez Liturgię Godzin jako modlitwa Jutrzni, koncentruje uwagę na kilku tematach.
Mamy w niej przede wszystkim błaganie, aby Bóg wystąpił w obronie Izraela i przeciw uciskającym go innym ludom. W przeszłości Bóg ukazał swą świętość, gdy ukarał winy swojego narodu, wydając go w ręce nieprzyjaciół. Teraz modlący się prosi Boga, by pokazał swą potęgę przeciwstawiając się zuchwałości ciemiężycieli i zapoczątkowując nową erę mesjańską.
Błaganie odzwierciedla niewątpliwie modlitewną tradycję Izraela i rzeczywiście przesycone jest odniesieniami biblijnymi. Z pewnych względów można je uważać za wzór modlitwy charakterystycznej dla okresu prześladowania i ucisku, jak ten, w którym żył autor, doświadczając twardego i surowego panowania cudzoziemskich władców syryjsko-hellenistycznych.
3. Pierwszą część modlitwy otwiera gorące wezwanie do Pana, by zmiłował się i spojrzał (por. w. 1). Ale zaraz uwaga skierowana jest na Boże działanie, wysławiane całą serią bardzo wymownych czasowników: «Zmiłuj się… spójrz… ześlij bojaźń… wyciągnij rękę… okaż się wielki… powtórz znaki… uczyń cuda… wsław swą rękę i ramię prawe…»
Bóg Biblii nie pozostaje obojętny w obliczu zła. I nawet jeśli Jego drogi nie są naszymi drogami, a Jego czas i zamiary różnią się od naszych (por. Iz 55, 8-9), opowiada się On po stronie ofiar i jawi się jako surowy sędzia dopuszczających się przemocy, ciemiężycieli, zwycięzców, którzy nie znają miłosierdzia.
Jego działanie jednakże nie ma na celu zniszczenia. Okazując swoją moc i wierność w miłości, nawet w sumieniu przewrotnego człowieka może wywołać reakcję, która doprowadzi go do nawrócenia. «Niech i one [ludy] uznają, jak my uznajemy, że nie ma Boga oprócz Ciebie, Panie» (Syr 36, 4).
4. W drugiej części hymnu pojawia się bardziej pozytywna perspektywa. O ile bowiem pierwsza część zawiera prośbę o pomoc w walce z nieprzyjaciółmi, w drugiej nie mówi się już o wrogach — jest w niej prośba o łaski Boga dla Izraela i błaganie Go o litość dla narodu wybranego i świętego miasta Jeruzalem.
Tematem modlitwy staje się marzenie o powrocie wszystkich wygnańców, również pochodzących z królestwa północnego: «Zgromadź wszystkie pokolenia Jakuba i weź je w posiadanie, jak było na początku» (w. 10). Jest to prośba o swego rodzaju odrodzenie całego Izraela, podobnie jak w szczęśliwych czasach zasiedlania Ziemi Obiecanej.
Aby uczynić modlitwę bardziej żarliwą, modlący się podkreśla więź między Bogiem a Izraelem i Jeruzalem. Izrael przedstawiony jest jako «naród nazwany Twoim imieniem», jako ten, «którego uznałeś za pierworodnego»; Jeruzalem jest «Twym świętym miastem», «miejscem Twego odpoczynku». A następnie zostaje wyrażone pragnienie, by więź ta stała się jeszcze ściślejsza, a więc jeszcze bardziej chwalebna: «Napełnij Syjon wysławianiem Twej mocy, a Twój lud swoją chwałą» (w. 13). Napełniając swym majestatem świątynię jerozolimską, która przyciągnie do siebie wszystkie narody (por. Iz 2, 2-4; Mi 4, 1-3), Pan da swojemu ludowi pełnię chwały.
5. W Biblii lament cierpiących nie kończy się nigdy na wyrażeniu rozpaczy, lecz zawsze otwiera się na nadzieję. Podstawą wszystkiego jest pewność, że Pan nie opuszcza swych dzieci, nie wypuszcza z rąk tych, których ukształtował.
W wyniku wyboru dokonanego z myślą o Liturgii Godzin zostały opuszczone wymowne słowa omawianej przez nas modlitwy. Zawierają one prośbę do Boga, by «dał świadectwo tym, którzy od początku są Twoimi stworzeniami» (w. 14). Od wieków Bóg realizuje zamysł miłości i zbawienia wobec wszystkich stworzeń, we-zwanych, by stały się Jego ludem. Plan ten, według św. Pawła, został «objawiony przez Ducha świętym Jego apostołom i prorokom: (…) zgodnie z planem wieków, jaki powziął [Bóg] w Chrystusie Jezusie, Panu naszym» (Ef 3, 5-11).
Copyright © by L’Osservatore Romano (5/2002) and Polish Bishops Conference