Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów
«ORDO CONSECRATIONIS VIRGINUM». OBRZĘD KONSEKRACJI DZIEWIC
Rzym, 31 maja 1970 r.
Wybrane fragmenty: Wprowadzenie ogólne, Homilia, Modlitwa konsekracyjna, Wręczenie oznak konsekracji
Wprowadzenie ogólne
Istota i skutki konsekracji dziewic
1. Zwyczaj konsekrowania dziewic, wywodzący się z pierwotnego Kościoła, doprowadził do powstania uroczystego obrzędu, przez który dziewica staje się osobą poświęconą, wielkim znakiem miłości Kościoła do Chrystusa i eschatologicznym obrazem niebieskiej Oblubienicy i przyszłego życia. Przez ten obrzęd Kościół wyraża swą miłość do dziewictwa oraz błaga w nim Boga o łaskę dla dziewic i o zstąpienie na nie Ducha Świętego.
Główne obowiązki dziewic
2. Dziewice poświęcone Bogu, z natchnienia Ducha Świętego ślubują czystość, aby bardziej kochać Chrystusa i lepiej służyć bliźnim.
Dziewice chrześcijańskie, zgodnie ze swym stanem i otrzymanymi charyzmatami, powinny się oddawać pokucie, dziełom miłosierdzia, apostolstwu i gorliwej modlitwie.
Zaleca się usilnie dziewicom, aby dla lepszego spełnienia obowiązku modlitwy odmawiały codziennie Liturgię Godzin, zwłaszcza Jutrznię i Nieszpory; w ten sposób łącząc swój głos z głosem Chrystusa Najwyższego Kapłana oraz Kościoła Świętego, będą nieustannie wielbić Ojca niebieskiego i wstawiać się za zbawienie świata.
Komu można udzielać konsekracji dziewic
3. Do konsekracji dziewic można dopuszczać mniszki oraz kobiety żyjące w świecie.
4.Do konsekracji można dopuszczać mniszki, które:
a) nigdy nie zawierały małżeństwa ani nie żyły publicznie, czyli jawnie w stanie przeciwnym czystości;
b) złożą profesję zakonną w ciągu tego samego obrzędu albo złożyły ją poprzednio;
c) należą do rodziny zakonnej, której przysługuje prawo do konsekracji czy to na podstawie starego zwyczaju, czy na mocy pozwolenia świeżo uzyskanego od kompetentnej władzy.
5. Do konsekracji można dopuszczać dziewice żyjące w świecie, które:
a) nigdy nie zawierały małżeństwa ani nie żyły publicznie, czyli jawnie w stanie przeciwnym czystości;
b) według ogólnej opinii przez swój wiek, roztropność i obyczaje dają rękojmię, że wytrwają w życiu czystym i poświęconym służbie Kościołowi i bliźnim;
c) zostały dopuszczone do konsekracji przez biskupa ordynariusza miejsca.
Do biskupa należy ustalenie sposobu, w jaki dziewice prowadzące życie świeckie mają się zobowiązać do zachowania dziewictwa na zawsze.
6. Szafarzem obrzędu konsekracji dziewic jest biskup ordynariusz miejsca. Inny biskup może przewodniczyć obrzędowi za zgodą biskupa diecezjalnego.
Homilia
16. Następnie biskup przemawia krótko do dziewic i ludu o wartości dziewictwa dla uświęcenia osobistego i dla dobra całego Kościoła. Może to zrobić tymi słowami:
Drodzy w Chrystusie, te siostry, które dzisiaj otrzymują od Matki Kościoła konsekrację dziewic, pochodzą ze świętego ludu Bożego, z waszych rodzin: są waszymi córkami, siostrami i krewnymi albo wiąże je z wami znajomość i wspólna praca.
Bóg je powołał do ściślejszego zjednoczenia ze sobą i przeznaczył na służbę Kościołowi i wszystkim ludziom. Ich konsekracja pobudza je, aby zgodnie ze swoim stanem gorliwiej starały się o rozszerzenie Królestwa Bożego i o przepojenie duchem chrześcijańskim spraw doczesnych. Zobaczycie, ile dobrego one zdziałają i jak hojne błogosławieństwo Boże sprowadzą przez swoje modlitwy i uczynki na Kościół Święty, na społeczność ludzką i na wasze rodziny.
Teraz zwracamy się do was, drogie córki, i napominamy was, kierowani raczej ojcowską troską niż poczuciem obowiązku. Ojczyzną życia dziewiczego, które wybieracie, jest niebo, jego źródłem jest sam Bóg, z Niego, jako najczystszego i najświętszego źródła, spływa ten dar na niektóre dziewczęta. Starożytni Ojcowie Kościoła uważali je, ze względu na nienaruszone dziewictwo, za obraz wiecznej nieskazitelności Bożej.
Gdy nadeszła pełnia czasów, wszechmogący Ojciec w misterium Wcielenia ukazał, jak miłuje dziewictwo. Wybrał bowiem Dziewicę, w której najczystszym łonie za sprawą Ducha Świętego Słowo stało się Ciałem i natura ludzka połączyła się oblubieńczym związkiem z naturą boską.
Jezus Chrystus, Boski Nauczyciel, wysławiał wzniosłość dziewictwa poświęconego Bogu ze względu na Królestwo niebieskie. Chrystus przez całe życie, przez pracę i nauczanie, a zwłaszcza przez Misterium Paschalne budował Kościół i chciał, aby on był Dziewicą, Oblubienicą i Matką. Dziewicą przez nienaruszoną wiarę, Oblubienicą przez nierozerwalny związek z Chrystusem, Matką przez liczne potomstwo.
Duch Święty Pocieszyciel, który przez wodę chrztu świętego uczynił wasze serca świątynią Najwyższego, dzisiaj przez nasze pośrednictwo udziela wam nowego namaszczenia duchowego i z nowego tytułu poświęca Bożemu Majestatowi. Wynosi was do godności oblubienic Chrystusa i łączy nierozerwalnym węzłem z Synem Bożym.
Święci Ojcowie i Doktorzy Kościoła mieli zwyczaj dawać wam tytuł oblubienicy Chrystusa, który nadaje się Kościołowi. Wy bowiem zapowiadacie przyszłe Królestwo Boże, w którym nie będą się żenić ani za mąż wychodzić. Jesteście znakiem tej wielkiej tajemnicy, która została zapowiedziana w początkach istnienia ludzkości i dokonała się przez oblubieńczy związek Chrystusa z Kościołem.
Drogie córki, całe wasze życie niech będzie zgodne z waszym powołaniem i z waszą godnością. Święta Matka Kościół uważa was za wybraną cząstkę Ludu Bożego, bo przez was rozkwita jego duchowa płodność. Naśladując Matkę Bożą, chcecie być służebnicami Pańskimi i pragniecie, aby was tak nazywano. Zachowajcie nienaruszoną wiarę, strzeżcie niezachwianej nadziei, rozwijajcie szczerą miłość. Bądźcie roztropne i czuwajcie, aby pycha nie skaziła wielkiego daru dziewictwa. Dusze poświęcone Bogu posilajcie Ciałem Chrystusa, umacniajcie postami, pokrzepiajcie przez czytanie Słowa Bożego, nieustanną modlitwę i uczynki miłosierdzia. Myślcie o sprawach Bożych, niech wasze życie będzie ukryte z Chrystusem w Bogu. Gorliwie módlcie się do Boga o rozszerzenie wiary i o jedność chrześcijan. Zanoście prośby za żyjących w małżeństwie. Pamiętajcie o tych, którzy zapominając o ojcowskiej dobroci Boga, zawiedli w miłości, i proście, aby Bóg w swoim miłosierdziu zbawił ich, chociaż na to nie zasługują.
Pamiętajcie, że oddałyście się na służbę Kościołowi i bliźnim. Gdy będziecie pełnić wasze apostolstwo w Kościele i w świecie, w porządku duchowym i doczesnym, niech tak świeci wasze światło przed ludźmi, aby chwalono Ojca niebieskiego i aby się spełnił Jego zamiar poddania wszystkiego Chrystusowi. Kochajcie wszystkich, a zwłaszcza potrzebujących. W miarę możności wspierajcie ubogich, pielęgnujcie chorych, pouczajcie nieumiejętnych, czuwajcie nad dziećmi, pomagajcie starcom, pocieszajcie wdowy i ludzi strapionych.
Dla Chrystusa wyrzekłyście się małżeństwa, ale staniecie się matkami w porządku duchowym, gdy wypełniając wolę Ojca przez waszą miłość będziecie się przyczyniały do tego, że niezliczone dzieci narodzą się do życia łaski albo to życie odzyskają.
Chrystus, Syn Dziewicy i oblubieniec dziewic, już teraz na ziemi będzie waszą radością, a kiedyś będzie waszą nagrodą, gdy wprowadzi was do niebieskiego wesela i do swojego królestwa, w którym śpiewając pieśń nową będziecie chodziły za Bożym Barankiem.
Uroczysta modlitwa konsekracyjna
24. Po odnowieniu postanowienia dziewice wracają na miejsca wyznaczone dla nich w prezbiterium i klękają. Biskup z rozłożonymi rękami odmawia lub śpiewa modlitwę konsekracyjną:
Boże, Ty mieszkasz w czystych ciałach i kochasz dusze nieskalane. Boże, Ty w Słowie Twoim, przez które wszystko stworzyłeś, tak podnosisz ludzką naturę, skażoną na początku świata skutkiem podstępu szatana, że nie tylko przywracasz jej pierwotną niewinność, ale także dajesz jej doświadczyć niektórych radości, jakie na nią czekają w życiu przyszłym, i ludzi prowadzących jeszcze życie śmiertelne już teraz upodabniasz do aniołów.
Wejrzyj, Panie, na te służebnice Twoje, które dzisiaj składają w Twoje ręce postanowienie życia w czystości i oddają serce Chrystusowi, który je natchnął tym pragnieniem. Przez Twoją łaskę, wylaną na wszystkie narody, wzywałeś niezliczonych ludzi ze wszystkich plemion pod słońcem, aby się stali dziedzicami Nowego Przymierza. Chociaż żadne zakazy nie pomniejszyły czci należnej małżeństwu i nadal trwa błogosławieństwo udzielone mu na początku, dzieciom Twoim, zrodzonym nie z krwi ani z woli ciała, ale z Ducha Świętego, z Twojej hojności udzielasz tego daru, że niektóre z nich z Twego natchnienia wyrzekają się ludzkiego związku, a pragną związku wyższego, którego małżeństwo jest cieniem; nie zawierają małżeństwa, ale miłują rzeczywistość, którą ten znak zapowiada.
Weź, Panie, w opiekę i obronę te siostry, które błagają o Twoją pomoc i pragną się umocnić w otrzymanej łasce, broń je przed wrogiem, który im świętsze widzi zamiary, tym przebieglejszych podstępów używa dla ich zniszczenia. Niech nie odbierze im chwały czystości wkradając się do duszy przez bramę niedbalstwa i skłaniając dziewice do niewierności złożonym przyrzeczeniom. Niech Duch Święty udzieli im roztropnego umiarkowania i mądrej dobroci, powagi i łagodności, czystości i wolności. Niech płoną miłością ku Tobie i nie kochają niczego poza Tobą, niech zasługują swoim życiem na pochwałę, ale jej nie pragną, niech wielbią Ciebie przez świętość ciała i czystość duszy, niech Tobie służą w miłości i bojaźni.
Ty bądź ich chwałą, radością i pragnieniem, bądź dla nich pociechą w smutku, radą w niepewności, obroną przed krzywdą, cierpliwością w ucisku, dostatkiem w ubóstwie, pokarmem w poście, lekarstwem w chorobie. Niech wszystko znajdą w Tobie, bo Ciebie ponad wszystko wybrały.
Wręczenie oznak konsekracji
25. Po skończeniu modlitwy konsekracyjnej biskup i lud siadają. Dziewice wstają i prowadzone przez asystentki podchodzą do biskupa, który mówi jeden raz do wszystkich:
Drogie córki, przyjmijcie welon i obrączkę, znaki waszej konsekracji, dochowajcie nienaruszonej wierności waszemu Oblubieńcowi i nigdy nie zapominajcie, że oddałyście się na służbę Chrystusowi i Kościołowi, który jest Jego Ciałem.
28. Jeżeli okoliczności za tym przemawiają, biskup podaje konsekrowanym dziewicom księgę Liturgii Godzin, wypowiadając następujące słowa:
Przyjmijcie księgę modlitw Kościoła, aby z waszych ust nieustannie płynęło uwielbienie Ojca niebieskiego i prośby o zbawienie całego świata.
tekst polski: maszynopis, zatwierdzony przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, dnia 28 maja 1990 roku, prot. nr CD 211/90
łacińskie wydanie typiczne: Pontificale Romanum reformatum
Dekret promulgacyjny: AAS 62 (1970), 650
