Franciszek
FIDE INCENSUS. LIST APOSTOLSKI W FORMIE „MOTU PROPRIO” ZATWIERDZAJĄCY KULT LITURGICZNY BŁOGOSŁAWIONEGO BRATA GUIDONA Z MONTPELLIER
Rzym, 02 maja 2024 r.
„Rozpalony wiarą, żarliwy miłością, tak pobożny i kochający ubogich, że czci ich jako nauczycieli, czci ich jako patronów, kocha ich jako braci, troszczy się o nich jak o synów, wreszcie czci ich jako obraz Chrystusa” (P. Saunier, Dysertacja o Świętej Głowie Zakonu Ducha Świętego: w której omawia pochodzenie i rozwój całego Zakonu, zwłaszcza ekspansję Domu Rzymskiego, jego prerogatywy i strukturę, Lyon 1649, s. 32). Tymi słowami Piotr Saunier opisał głęboką wiarę Guido z Montpellier, która zainspirowała go do poświęcenia życia służbie najbardziej potrzebującym.
Guido urodził się w drugiej połowie XII wieku we francuskim mieście Montpellier, w zamożnej rodzinie. Przed rokiem 1190 zaczął służyć ubogim i potrzebującym, zakładając dla nich dom-szpital na obrzeżach Montpellier. Od samego początku Guido powierzał to dzieło miłosierdzia Duchowi Świętemu.
W krótkim czasie Guido znalazł wielu naśladowców, którzy zainspirowani jego przykładem, zapragnęli służyć ubogim i potrzebującym. W ten sposób narodziła się wspólnota, której członkami byli mężczyźni i kobiety, świeccy i duchowni.
Lothair z Segni, przyszły papież Innocenty III, podczas studiów we Francji dowiedział się o dziełach miłosierdzia prowadzonych przez Guido i po wyborze na tron Piotrowy udzielił im swojego wsparcia.
W bulli Hiis precipue z 22 kwietnia 1198 r., zwracając się do wszystkich biskupów o wsparcie inicjatyw Guido z Montpellier, papież Innocenty III napisał: „Dlatego też, jak dowiedzieliśmy się ze zgodnych z prawdą relacji wielu osób, szpital Ducha Świętego, który zbudowała troskliwość umiłowanego syna brata Guido w Montpellier, pośród innych nowo wzniesionych szpitali, wyróżnia się religijnością i praktykuje gościnność o większej dobroczynności, o czym pełniej mogli się przekonać ci, którzy doświadczyli ich pomocy. Tam bowiem głodni są karmieni, ubodzy odziewani, chorzy zaopatrywani, a najbardziej potrzebujący otrzymują większą pociechę, tak że pan i bracia tego domu muszą być nazywani nie tyle odbiorcami potrzebujących, co sługami, a ci, którzy dobroczynnie rozdają ubogim artykuły pierwszej potrzeby, są rzeczywiście potrzebującymi wśród ubogich” (Hiis precipue, ed. critica ex registris Vaticanis: O. Hageneder – A. Haidacher (red.), Die Register Innocenz’ III, s. 139).
W dniu 23 kwietnia 1198 r. szpital w Montpellier przeszedł pod bezpośrednią jurysdykcję Stolicy Apostolskiej, a Najwyższy Papież potwierdził regułę monastyczną przygotowaną przez Guido dla jego wspólnoty: „Aprobując tych, którzy wybierają życie zakonne i inne rzeczy z nim związane, bierzemy pod opiekę błogosławionego Piotra i naszą i chronimy przywilejem niniejszego dokumentu wspomniany szpital Ducha Świętego zbudowany w Montpellier, w którym poświęciliście się służbie Bożej, […] postanawiając, że wszystkie domy, które legalnie posiadacie w chwili obecnej i możecie nabyć w przyszłości, muszą być zależne od wspomnianego szpitala Ducha Świętego w Montpellier, a także ich pełnomocnicy muszą podlegać tobie, bracie Guido, i twoim następcom, pokornie posłusznym i pokornie przyjmującym i zachowującym twoje i twoich następców korekty” (Religiosam vitam eligentibus, O. Hageneder – A. Haidacher (red.), Die Register Innocenz III, s. 142-143).
W 1198 r., oprócz szpitala w Montpellier, wspólnota liczyła już dziesięć innych podobnych miejsc na południu Francji i dwa w Rzymie. Bullą Cupientes pro plurimis, wydaną w Anagni 10 grudnia 1201 r., kościół Sancta Maria in Saxia w Rzymie (dziś kościół Santo Spirito in Sassia) wraz z domus hospitalis, założonym przez samego Innocentego III w latach 1198-1201, został powierzony opiece Guido de Montpellier i jego towarzyszy.
Guido, pragnąc jak najwierniej urzeczywistnić ideał miłosierdzia głoszony przez Jezusa, nakreślił bardzo szeroki cel swojej pracy, która miała objąć człowieka w jego całości, duszy i ciele, i rozciągała się od najmniejszych do najstarszych. „Cierpiący jest Panem, lekarze i pielęgniarki są jego sługami”, zalecał Guido w Liber Regulae ospitalis Sancti Spiritus. Ideał pomagania wszystkim stał się szczególnie konkretny w opiece nad porzuconymi niemowlętami i niechcianymi dziećmi. Oprócz pomocy materialnej i duchowej dla samotnych matek i prostytutek, w szpitalu Santo Spirito w Sassia powstało jedno z pierwszych kół ekspiacyjnych, gdzie można było anonimowo zostawić niemowlęta pod opieką wspólnoty Guido. Porzucone dzieci otrzymały w ten sposób możliwość integralnego rozwoju w domus hospitalis. Guido nie ograniczał się tylko do pomocy tym, którzy do niego przychodzili, ale zachęcał swoje siostry i braci do wychodzenia na ulice w poszukiwaniu potrzebujących. Do tej bezwarunkowej służby ubogim założyciel Montpellier dołączył religijną kontemplację Bożej miłości. Z tego nieustannego spotkania z Bogiem czerpał siłę do służenia nieszczęśliwym, stając się dla nich źródłem pocieszenia, radości i pokoju.
19 czerwca 1204 r. bullą Inter opera pietatis papież Innocenty III potwierdził nowy zakon i jego jurysdykcję nad rzymskim szpitalem w kościele Sancta Maria in Saxia, czyniąc go domem generalnym dla całego zakonu.
Guido zmarł w Rzymie na początku 1208 roku. Innocenty III w bulli Defuncto Romae ponownie podkreślił znaczenie zainicjowanych przez niego dzieł miłosierdzia i potrzebę ich kontynuowania przez jego następców.
Pamięć o pokornym i skromnym słudze ubogich z Montpellier była bez rozgłosu zachowywana przez następne cztery wieki w klasztorach i szpitalach, które żyły zgodnie z regułą opracowaną przez Guido. Kolejne pokolenia sióstr i braci, zainspirowane wiarą i życiem swojego Założyciela, pamiętały o nim w codziennej modlitwie i wiernym wypełnianiu charyzmatu swojego zakonu.
Piotr Saunier, na wizerunku Guida zamieszczonym we wspomnianym wyżej dziele, umieścił następującą inskrypcję w miejscu jego śmierci, która wiele mówi o tym, jak został zapamiętany: „Guido/ z hrabiów Montpellier/ Założyciel Zakonu św. Ducha/ Dotarł do portu Guido, któremu tchnieniem Ducha/ Regułą, busolą, sterem był Święty Krzyż” (s. 10). Z drugiej strony Odorico Raynaldi w swoich Annales Ecclesiastici opublikowanych w 1667 r. napisał o Guido: „… był założycielem zakonu szpitalników, był drogi papieżowi Innocentemu ze względu na swoją wzniosłą świętość i zasłużył na miano błogosławionego, pochodzącego z Montpellier” (s. 25).
Nawet dzisiaj dzieło Guido przynosi wiele dobrych owoców, dzięki wspólnotom zakonnym, które niestrudzenie pomagają ubogim, kontynuując dzieła miłosierdzia zapoczątkowane przez ich założyciela w Montpellier. O tego rodzaju życiu, spędzonym w służbie potrzebującym, inspirowanym wiarą w słowa i dzieła Jezusa Chrystusa, mówi nam Sobór Watykański II: „Jak więc Chrystus obchodził wszystkie miasta i wioski uzdrawiając wszelkie choroby i niemoce na znak, że nadeszło Królestwo Boże, tak i Kościół przez dzieci swoje łączy się z ludźmi każdego stanu, szczególnie zaś z biednymi i uciśnionymi i chętnie poświęca się dla nich.” (Ad Gentes, 12). I dalej: „Ten sam zapał powinni okazać zakonnicy i zakonnice, a także świeccy względem swoich współobywateli, zwłaszcza uboższych” (tamże, 20).
Przykład Guido de Montpellier, człowieka absolutnie wyjątkowego w swoim pokornym życiu duchowym, posłuszeństwie i służbie ubogim, zawsze nas pociągał i inspirował. Dlatego uważamy, że nadszedł czas, aby w szczególny sposób przedstawić go Kościołowi Bożemu, do którego nadal przemawia poprzez swoją wiarę i dzieła miłosierdzia.
W związku z pochlebnymi opiniami niektórych naszych Poprzedników na temat świętości życia Guido de Montpellier, a także po licznych prośbach nieustannie przekazywanych przez kardynałów, biskupów, zakonników, a przede wszystkim przez zakony, zgromadzenia i instytuty zainspirowane regułą i życiem Guido, a także przez osoby świeckie, które zwróciły się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o beatyfikację Guido de Montpellier, oraz o zatwierdzenie kultu liturgicznego, , biorąc pod uwagę wspaniałe zasługi Guido de Montpellier, dotychczas obecnego w Kościele, My z pełną świadomością i z własnej woli, dla dobra dusz, postanowiliśmy udzielić tego specjalnego znaku łaski.
Dlatego Naszą władzą apostolską wpisujemy do katalogu błogosławionych Guido de Montpellier, którego wspomnienie, wraz z Liturgią Godzin i Celebracją Eucharystyczną, będzie sprawowane 7 lutego i zarządzamy, że będzie ono obowiązkowe dla Zakonów, Zgromadzeń i Instytutów Ducha Świętego z Saxia, jak również dla Instytutów inspirowanych charyzmatem Guido.
Ogłoszone w Rzymie, na Lateranie, 18 maja 2024 roku, w Wigilię Uroczystości Zesłania Ducha Świętego, w dwunastym roku Naszego Pontyfikatu.
FRANCISZEK
Tłumaczenie KAM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana