Franciszek
LIST DO OPATA GENERALNEGO NORBERTANÓW
Z OKAZJI IX STULECIA OPACTWA PRÉMONTRÉ
Rzym, 6 czerwca 2021 r.
Przewielebny Ojciec Józef Wouters
Opat Generalny Kanoników Regularnych Norbertanów
Otrzymałem dobrą wiadomość, że ogłosiłeś Jubileusz św. Norberta z okazji 900-lecia opactwa Premontré i narodzin pierwszej wspólnoty, z której wywodzi się Zakon Kanoników Regularnych Norbertanów.
Św. Norbert jest słusznie uważany za jednego z najbardziej troskliwych architektów reformy gregoriańskiej. Urodzony około 1075 roku, po studiach kościelnych został kanonikiem kapituły w Xanten i dzięki ówczesnemu biskupowi kolońskiemu Federico wszedł na dwór cesarza Henryka V. Tym samym Norbert szybko został włączony w wydarzenia, które naznaczyły początki XII wieku. Podczas gdy cesarz i książęta chcieli osobiście interweniować w mianowanie biskupów i opatów, faworyzując ludzi, których lubili, w Kościele narosła nowa wrażliwość na wymogi Ewangelii i misję duchowieństwa. Nie brakowało mężczyzn i kobiet, natchnionych przez Boga, którzy zaczęli kwestionować związki sług Kościoła z czysto światowymi przedsięwzięciami. Norbert był jednym z nich.
Gdy w 1115 r., u szczytu zmagań o inwestyturę, musiał określić stanowisko w sporze między papieżem a cesarzem, poszedł w ślady biskupa Fryderyka z Kolonii i rozpoczął duchową podróż, która miała doprowadzić go do autentycznego nawrócenia, po długim procesie rozeznania. Norbert zrezygnował z życia dworskiego i postanowił chodzić solo Christo Duce, w stylu życia inspirowanym przez apostołów. Wyświęcony na diakona i kapłana tego samego dnia porzucił wytworne szaty dworzanina i przywdział habit pokutnika. Najpierw próbował przekonać braci z kapituły w Xanten do przyjęcia nowego modelu życia, bliższego wymogom Ewangelii, ale na próżno. Następnie Norbert postanowił skonsultować się z różnymi doradcami duchowymi: opatem benedyktyńskim Cono z Siegburga, pustelnikiem Ludolfo, a w Rolduc spotkał wspólnotę kanoników reformowanych regularnych, którzy oparli swoje życie na Regule św. Augustyna. Po tych doświadczeniach zaczął głosić pokutę i nawrócenie oraz prowadzić życie modlitwy i umartwienia; i — rzecz niespotykana w tamtych czasach — często, jeśli nie codziennie, sprawował Eucharystię.
Wspólnoty waszego Zakonu przyjęły to dziedzictwo i od dziewięciu wieków realizują swoją misję w duchu Reguły św. Augustyna, w wierności medytacji i głoszeniu Ewangelii, czerpiąc z Misterium Eucharystii, źródła i centrum życia Kościoła.
Ten sposób życia powodował, że Norbert był coraz częściej krytykowany: żył jako pustelnik ascetyczny, ale nadal otrzymywał dochód, do którego był uprawniony jako kanonik; przepowiadał, ale z czyjego mandatu? Pod wpływem tych nacisków Norbert wybrał życie wędrowne. Zainspirowany misją Apostołów Jezusa wyruszył i przybył do Saint Gilles w Prowansji. Szedł pieszo, odziany w jedną tylko koszulę, płaszcz i kij, zawsze niosąc ze sobą to, co było niezbędne do sprawowania Eucharystii, w towarzystwie dwóch towarzyszy pielgrzymów. W Saint Gilles spotkał papieża Gelazjusza II, który zlecił mu posługę kaznodziei apostolskiego.
Dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek, drogi Bracie, głoszenie Dobrej Nowiny jest konieczne i wymaga od wszystkich, zwłaszcza od kapłanów, wielkodusznego zaangażowania, a tym bardziej jednoznacznej spójności między głoszonym orędziem a życiem osobistym i wspólnotowym.
Od nawrócenia przez całe poźniejsze życie Norbert był wiernym sługą Ewangelii i kochającym synem Kościoła, posłusznym Papieżowi Dla otrzymania potwierdzenia statusu kaznodziei i spotkał się z nowym Papieżem Kalikstem II, wybranym w 1119, a następnie wrócił do północnej Francji, gdzie spotkał swojego przyjaciela z dzieciństwa, biskupa Burcharda z Cambrai, który był zdumiony przemianą jego stylu życia. W tych okolicznościach Norbert spotkał się z Ugo di Fosses, kapelanem biskupa Cambrai. Ugo również szukał życia bardziej zgodnego z Ewangelią i rozpoznał w tym spotkaniu dar Opatrzności. Za zgodą biskupa Ugo został towarzyszem Norberta i poszedł za nim. Później zostanie pierwszym opatem Premontré.
Biografie Norberta opowiadają o tym, jak po drodze uzdrawiał chorych, wypędzał złe duchy i potrafił załagodzić dawne waśnie między rodzinami szlacheckimi. Te pojednania przyniosły pokój w regionach, gdzie ludność bardzo ucierpiała z powodu ciągłych lokalnych wojen. Z tego powodu Norberto jest uważany za apostoła pokoju. Wykonał dzieło Boże, działając w imię miłości Chrystusa. Starożytni autorzy upierają się, że zawsze zbierał się na modlitwie, zanim wyruszył, aby interweniować w celu pojednania i przywrócenia pokoju; i który zawsze był wierny w sprawowaniu Eucharystii, aby spotkać Pana, którego dzieło chciał wykonać. W drodze do Reims na przyjęcie przez Kallisto II Norbert spotkał Bartłomieja, biskupa Laon, który zaproponował przyjęcie go do swojej diecezji. W tym celu zaoferował mu różne możliwe miejsca do osiedlenia się. Był rok 1120, a Norberto wybrał dolinę Premontré. Tutaj zgromadził grupę zwolenników, z którymi prowadził intensywny dialog na temat natury ich rodzącej się wspólnoty. Ponieważ wielu z nich, podobnie jak on, było kanonikami, wszyscy złożyli śluby kanoniczne zgodnie z Regułą św. Augustyna w Wigilię Bożego Narodzenia 1121 r., która wyznacza założenie wspólnoty Premontré. Profesja ta, w kontekście wielkiego ruchu kanonicznego gregoriańskiego, była potwierdzeniem i pogłębieniem ich pierwotnego zaangażowania. Takie jest, drogi bracie, także znaczenie twojej profesji, która ustanawia silną więź między każdym członkiem wspólnoty a jego własnym Kościołem. I w tym zawodzie zakorzeniona jest misja modlitwy za i z całym Kościołem. Prémontré od samego początku wzbudzał wielką fascynację. Wiele kobiet i mężczyzn przyłączyło się do wspólnoty kanoników, która miała na celu odzwierciedlenie rodzącego się Kościoła opisanego w Dziejach Apostolskich. Gorliwy entuzjazm początku był uformowany w surowe życie zakonne, którego integralną częścią była gościnność i troska o ubogich i pielgrzymów. Premonstratensi od samego początku okazywali wielkie zaangażowanie na rzecz osób spoza wspólnoty, chętnie ich witając. W ten sposób szybko narodziły się nowe wspólnoty, które podążały za stylem życia Norberto; jak również istniejące wspólnoty, które poprosiły o dołączenie do premontre. Drogie dzieci św. Norberta, miejcie zawsze to otwarte serce, które umie także otworzyć drzwi domu, na przyjęcie tych, którzy szukają doradcy duchowego, pomocy materialnej, tych, którzy chcą dzielić się waszą modlitwą. Niech wasza liturgia zawsze będzie „kanoniczna”, to znaczy uwielbienie Boga za lud Boży i z ludem. Silna więź Norberta z Eucharystią jest nadal źródłem inspiracji dla waszego życia apostolskiego. W 1124 r. na prośbę biskupa Cambrai udał się do Antwerpii, gdzie spotkał się z konsekwencjami „burzy” wywołanej wcześniej przez Tanchelma i jego zwolenników, którzy negowali ważność sakramentów, a zwłaszcza sprawowanej Eucharystii. przez księży konkubinalnych. Norbert obalił tę herezję i ten epizod sprawił, że w okresie reformacji katolickiej był uważany za apostoła Eucharystii. Norberto, wzór wiary dla wszystkich, aw szczególności dla kapłanów, zawsze czerpał siłę z celebracji Eucharystii, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych lub w obliczu trudnych zadań.
Kilka lat po założeniu Prémontré, kiedy w 1126 r. Norbert został arcybiskupem magdeburskim, papież Honoriusz II udzielił mu aprobaty dla celu jego życia, realizowanego zgodnie z regułą św. Augustyna w podległych mu wspólnotach. Norbert nigdy nie wrócił do Prémontré, ale założył różne inne wspólnoty kanoników w swoim mieście biskupim, z których niektóre zaangażowały się w ewangelizację okolicznego regionu. Jako arcybiskup pozostałwierny swojej pierwotnej ewangelicznej inspiracji i był zwolennikiem papieża w konfliktach z cesarzem, dokładając wszelkich starań, aby nawiązać między nimi dobre stosunki, zachowując przy tym zasadę wolności w powoływaniu urzędów kościelnych. W 1128 Norberto zrezygnował z odpowiedzialności gmin pod jego kierownictwem. Stały się one opactwami pod kierunkiem własnego opata. Hugo z Fosses został wówczas pierwszym opatem opactwa Premontré i zdołał zjednoczyć rosnącą liczbę wspólnot w ramach zakonu z własnymi statutami i kapitułą generalną jako najwyższą władzą. Dziewięć wieków później dziękujemy za ruch zapoczątkowany przez św. Norberta, który potrafił wyciągnąć wnioski z istniejących, sprawdzonych struktur pochodzenia monastycznego, ale utrzymującego jasno tożsamość członków swojego Zakonu jako kanoników regularnych. W tym długim okresie wiele kobiet również przylgnęło do ideału norbertanek i nawet dzisiaj poświęcają się głównie życiu kontemplacyjnemu. Co więcej, wielu świeckich, pozostając na świecie, dołącza do waszych wspólnot z różnymi formami przynależności. Ze swej strony różne zgromadzenia zakonne dzielą waszą duchowość i oddają się apostolatowi, w szczególności w służbie osobom najsłabszym ze względu na ich stan społeczny, stan zdrowia lub wiek. W ten sposób na przestrzeni wieków opactwa norbertanek rozwinęły intensywne relacje ze swoim terytorium, ponieważ od samego początku wielu kanoników poświęciło się duszpasterstwu parafii. W związku z tym opactwa nie tylko aktywnie opiekowały się i przyjmowały ubogich, ale rozwijały i utrzymywały kontakty z ludźmi ze wszystkich środowisk. Tym samym inspiracja św. Norberta pozostała żywa i nadal jest jednym ze skarbów Kościoła powszechnego. Wasz Założyciel żył w wielu i różnych środowiskach, ale w każdych okolicznościach pozwalał siękierować Ewangelią: wędrowny kaznodzieja, kapłan, przełożony wspólnoty, biskup, nadal słuchał Boga i swoich braci, potrafił rozeznać w różne okoliczności życia, nie tracąc z oczu jego fundamentalnej inspiracji. Dzięki wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny, wybranej przez św. Norberta właścicielką opactwa w Premontré, a później ogłoszonej królową Zakonu, norbertanie, obecnie rozpowszechnieni na pięciu kontynentach, mogądochować wierności dożywotnio ad instar Apostolorum. Drogi Bracie, jako zadatek obfitych łask niebieskich udzielam szczególnego Błogosławieństwa Apostolskiego tobie i wszystkim członkom Zakonu, zakonnikom i świeckim zrzeszonym w waszych wspólnotach.
Rzym, San Giovanni in Laterano, 6 czerwca 2021, we wspomnienie Świętego Norberta.
Franciszek
Tłumaczenie: kam
Za: www.vatican.va
Copyright © Dicastero per la Comunicazione – Libreria Editrice Vaticana