Franciszek
POMOC DUCHOWA TO POMOC SŁUŻĄCA WOLNOŚCI.
PRZESŁANIE WIDEO W ZWIĄZKU Z PUBLIKACJĄ KSIĄŻKI MIGUELA ANGELA FIORITA SJ
«CERCARE E TROVARE LA VOLONTÀ DI DIO»
Rzym, 10 maja 2021 r.
Papież Franciszek skierował przesłanie wideo z okazji opublikowania książki «Cercare e trovare la uolontà di Dio». Guida pratica agli Esercizi spirituali di sant’Ignazio di Loyola» (Szukanie i znajdowanie woli Bożej. Praktyczny przewodnik po Ćwiczeniach duchowych św. Ignacego Loyoli) autorstwa Miguela Angela Fiorita, argentyńskiego jezuity, który był mistrzem duchowym przyszłego papieża.
«Pomaganie» to kluczowe słowo krótkiego Wstępu, którym Miguel Angel Fiorito wprowadza nas do swojej książki pt. Cercare e trovare la volontà di Dio. Jest to prawdziwie niewyczerpane źródło, pozwalające zagłębić się w istotęĆwiczeń duchowych św. Ignacego. My, jego uczniowie, nazywaliśmy Fiorita «mistrzem». Pomoce, które nam dawał, były proste, ale konieczne. Ta książka je przywołuje przez otwartą albo, jak powiedzielibyśmy dzisiaj, interaktywnąstrukturę. Skupię się na niektórych rzeczach, które mi pomogły i mam nadzieję, że przydadzą się innym.
Fiorito dwukrotnie kładzie nacisk na fakt, że jego pomoc sięga «do pewnego stopnia». Ta świadomość i zaakceptowanie własnego ograniczenia mówią nam o tym, jak głębokie były u niego poszanowanie i zaufanie do wolności drugiego. Jego pomoc sięga punktu, kiedy drugi człowiek w swojej wolności szczerze pragnie pozwolićsobie pomóc.
Pomoc duchowa to pomoc ku wolności. Jest to zatem wsparcie, którym kieruje dyskretna miłość, potrafiąca – bez znęcania się nad ograniczeniami – znaleźć nawet te «pragnienia nad pragnieniami», którymi posługuje się łaska. Dzięki temu pragnieniu pragnień jest możliwe pomaganie osobom ćwiczącym się w życiu duchowym uczynićodważnie i śmiało krok naprzód.
Książka składa się z kart do lektury duchowej. Fiorito pisze: «Przekształciliśmy w ‘kartę do lektury duchowej’ to wszystko, co nam się przysłużyło u autorów, których przytaczamy, żeby pomóc w pewien sposób w praktykowaniu ‘miesiąca ćwiczeń’».
To, co Fiorito nazywa «kartą do lektury duchowej», to oryginalny, jemu właściwy gatunek literacki. Fiorito często rozdawał kartki powielane niebieskim tuszem.
Temat poruszany na tych kartkach musiał mieścić się na poziomym arkuszu – czasami niemal bez marginesów – tak aby całą treść można było czytać w ciągu. Były to zapisy krótkie, ciekawe i zawsze praktyczne. Posługiwał się w nich tekstami innych autorów, korzystając z nich swobodnie, komentując je, opatrując notatkami.
To «przekształcenie» materiału bogatego i złożonego w poręczne karty do czytania jest owocem długiej pracy kontemplacyjnej i rozeznania. To co Ignacy nazywa «refleksją, żeby wydobyć owoc» z tego, co kontemplowaliśmy i co nam pomogło, w rękach Fiorita przekształca się w owoc przetrawiony i rozdawany w porcjach, z myślą o tym, co rekolektant może i powinien sobie przyswoić na każdym etapie swoich Ćwiczeń.
Dlatego przestrzegam czytelnika, że tę książkę należy czytać i z niej korzystać z tą samą dynamiką i w tym samym duchu, z jakim została napisana. Mamy zatem do czynienia z książką, «którą można skomponować», z książkąotwartą, «żeby pomóc» prowadzącym i odbywającym Ćwiczenia. Stąd znaczenie indeksów i tekstu ćwiczeń, które wzbogacają to wydanie wydawnictwa Ancora – któremu w tym miejscu dziękuję – opracowane przez ojców z czasopisma «La Civiltà Cattolica».
Mistrz kończy przedmowę, zaznaczając, że jego komentarz praktyczny pomoże osobom, które chcą odbywaćĆwiczenia, nie ograniczać się do ich studiowania. Celem jest to, aby dać sobie czas na poczucie poruszeń Ducha i rozeznawać w konkrecie wolę Boga poprzez «reformowanie» swojego życia.
W tym kontekście wydaje mi się interesujące podkreślenie, że pojęcie «reforma» – aktualnie bardzo modne – zostanie przez to poszerzone i pogłębione. W Ćwiczeniach reforma nie stoi w sprzeczności jedynie z tym, co wcześniej było zdeformowane. Reforma jest także dostosowaniem się do tego, co nowe, czyli do życia, do stylu, do kryteriów i do wyborów Pana. Reforma nie ma charakteru funkcjonalnego ani samodoskonalenia, ale raczej jest ukierunkowana na misję. Jeżeli spojrzymy na przykład św. Piotra, widzimy, że za każdym razem, gdy wyznaje swojągrzeszność, Pan natychmiast go wzywa, żeby poszedł za Nim, i doskonali go nie we wszystkim, ale w tym, co jest potrzebne do bycia rybakiem ludzi i do tego, by paść swoje owce. Pan nie będzie domagał się od Piotra, żeby naprawił wszystkie wady, które się za nim ciągną z przeszłego życia, ale zachęca go, żeby wyszedł poza swoje «ja», aby głosić Ewangelię – w tej misji przeszłość zreformuje się co do pewnych spraw, a mniej odnośnie do innych.
Zgodnie ze wzorem Ewangelii, żar i wewnętrzna forma Ćwiczeń, jak mówi Fiorito, polegają na wewnętrznej czynności poznawania – poprzez rozeznawanie – «woli Bożej odnośnie do znaczących zagadnień naszego życia duchowego».
Za: www.jezuici.pl
Copyright © Dicastero per la Comunicazione – Libreria Editrice Vaticana