Franciszek
«AUTHENTICUM CHARISMATIS». LIST APOSTOLSKI W FORMIE MOTU PROPRIO ZMIENIAJĄCY TREŚĆ KAN. 579 KODEKSU PRAWA KANONICZNEGO WPROWADZAJĄC KONIECZNOŚĆ UPRZEDNIEJ ZGODY STOLICY APOSTOLSKIEJ NA ZAŁOŻENIE INSTYTUTU ŻYCIA KONSEKROWANEGO NA PRAWIE DIECEZJALNYM
Rzym, 1 listopada 2020 r.
„Wyraźnym znakiem autentyczności charyzmatu jest jego eklezjalność, jego zdolność do harmonijnego włączenia się w życie świętego ludu Bożego dla dobra wszystkich”. (Adhortacja apostolska Evangelii Gaudium, 130). Wierni mają prawo być poinformowani przez swoich pasterzy o autentyczności charyzmatów i wiarygodności tych, którzy przedstawiają się jako założyciele.
Rozeznawanie eklezjalności i wiarygodności charyzmatów należy do eklezjalnej odpowiedzialności pasterzy Kościołów partykularnych. Odpowiedzialność ta wyraża się w ich troskliwej opiece nad wszystkimi formami życia konsekrowanego, a zwłaszcza w decydującym zadaniu oceny celowości powoływania nowych Instytutów Życia Konsekrowanego i nowych Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.
Obowiązkiem Stolicy Apostolskiej jest odpowiedzieć na dary, które Duch Święty wzbudza w Kościele partykularnym, przyjmując je wielkodusznie z dziękczynieniem; jednocześnie należy unikać, aby „wbrew roztropności nie tworzyć instytutów nieużytecznych i nie mających perspektyw egzystencji” (Sobór Watykański II, dekret Perfectae Caritatis, 19).
Do Stolicy Apostolskiej należy towarzyszenie pasterzom w procesie rozeznawania, który prowadzi do kościelnego uznania nowego Instytutu lub nowego Stowarzyszenia na prawie diecezjalnym. Adhortacja apostolska Vita consecrata stwierdza, że żywotność nowych Instytutów i Stowarzyszeń „musi zostać potwierdzona przez władzę kościelną, która winna przeprowadzić odpowiednie badania, pozwalające ocenić autentyczność celów inspirujących ich działalność, a zarazem uniknąć nadmiernego mnożenia się instytucji o podobnym charakterze, z czym związane jest ryzyko szkodliwego podziału na zbyt małe grupy.” (n. 12). Dlatego nowe Instytuty Życia Konsekrowanego i nowe Stowarzyszenia Życia Apostolskiego muszą być oficjalnie uznane przez Stolicę Apostolską, która jako jedyna ma prawo podjąć ostateczną decyzję.
Akt kanonicznej erekcji dokonany przez biskupa wykracza poza sferę diecezjalną i czyni ją aktualną w szerszym horyzoncie Kościoła powszechnego. Istotnie, ze swej natury każdy Instytut Życia Konsekrowanego lub Stowarzyszenie Życia Apostolskiego, nawet jeśli powstało w kontekście Kościoła partykularnego, „Dlatego — jako dar dla Kościoła — nie jest ono czymś wyizolowanym czy marginalnym, ale głęboko do niego należy, jest w samym sercu Kościoła jako decydujący element jego misji” (List do osób konsekrowanych z okazji Roku Życia Konsekrowanego, III, 5).
Mając to na uwadze, zarządzam zmianę kanonu 579, który otrzymuje następujące brzmienie:
Episcopi dioecesani, in suo quisque territorio, instituta vitae consecratae formali decreto valide erigere possunt, praevia licentia Sedis Apostolicae scripto data.
(Biskupi diecezjalni mogą, każdy na własnym terytorium, erygować formalnym dekretem instytuty życia konsekrowanego, po uprzednim wydaniu pisemnej zgody Stolicy Apostolskiej).
Zarządzam, aby wszystko to, co postanowiłem w niniejszym Liście apostolskim w formie Motu Proprio, było przestrzegane w całości, bez względu na jakiekolwiek argumenty przeciwne, nawet jeśli gdyby były godne szczególnej wzmianki, oraz aby zostało ogłoszone poprzez opublikowanie w dzienniku L’Osservatore Romano, wchodząc w życie natychmiast, a następnie aby zostało opublikowane w oficjalnym periodyku Stolicy Apostolskiej, Acta Apostolicae Sedis.
Dano na Lateranie, 1 listopada 2020 roku, w uroczystość Wszystkich Świętych, w ósmą rocznicę mojego Pontyfikatu.
Franciszek
Tłumaczenie: kam
Copyright © Dicastero per la Comunicazione – Libreria Editrice Vaticana
