Franciszek
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW MIĘDZYNARODOWEJ KONFERENCJI „MĘŻCZYZNA-KOBIETA OBRAZEM BOGA. KU ANTROPOLOGII POWOŁAŃ”
Rzym, Aula Synoalna, 01 marca 2024 r.
Słowa Ojca Świętego przed przemówieniem
Dzień dobry! Proszę o czytanie, abym nie był tak zmęczony; nadal jestem przeziębiony i jestem zmęczony czytaniem przez jakiś czas. Ale chciałbym podkreślić jedną rzecz: bardzo ważne jest to spotkanie, to spotkanie między mężczyznami i kobietami, ponieważ dzisiaj najbrzydszym niebezpieczeństwem jest ideologia gender, która niweluje różnice. Poprosiłem o badania nad tą błedną ideologią naszych czasów, która wymazuje różnice i sprawia, że wszystko jest takie samo; wymazanie różnic oznacza wymazanie człowieczeństwa. Z drugiej strony mężczyzna i kobieta pozostają w owocnym „napięciu”. Pamiętam, jak czytałem powieść z początku XX wieku, napisaną przez syna arcybiskupa Canterbury: Władca świata. Powieść mówi o przyszłości i jest prorocza, ponieważ pokazuje tendencję do wymazywania wszelkich różnic. Warto ją przeczytać, jeśli macie czas, przeczytajcie ją, ponieważ są w niej problemy dnia dzisiejszego; ten człowiek był prorokiem.
Przemówienie odczytane
Bracia i siostry!
Cieszę się, że mogę wziąć udział w tej konferencji promowanej przez Centrum Badań i Antropologii Powołań, podczas której uczeni z różnych części świata, każdy z własną ekspertyzą, będą dyskutować na temat „Mężczyzna-kobieta obrazem Boga. W kierunku antropologii powołań”. Pozdrawiam wszystkich uczestników i dziękuję kardynałowi Ouelletowi za jego słowa: nie jesteśmy jeszcze świętymi, ale mamy nadzieję, że zawsze będziemy na drodze do stania się nimi, to jest pierwsze powołanie, które otrzymaliśmy! Dziękuję przede wszystkim za to, że kilka lat temu, wraz z innymi wpływowymi osobami i szukając wsparcia nauki, założyłeś to Centrum, aby zainicjować międzynarodowe badania naukowe mające na celu coraz lepsze zrozumienie znaczenia i wagi powołań w Kościele i społeczeństwie.
Celem tej Konferencji jest przede wszystkim rozważenie i wzmocnienie antropologicznego wymiaru każdego powołania. Odnosi się to do elementarnej i fundamentalnej prawdy, którą dzisiaj musimy odkryć na nowo w całym jej pięknie: życie człowieka jest powołaniem. Nie zapominajmy: wymiar antropologiczny, który leży u podstaw każdego powołania we wspólnocie, ma związek z istotną cechą istoty ludzkiej jako takiej: sam człowiek jest powołaniem. Każdy z nas, zarówno w wielkich wyborach, które wpływają na stan życia, jak i w wielu okazjach i sytuacjach, w których się wcielają i nabierają kształtu, odkrywa i wyraża siebie jako powołanego, jako osobę, która realizuje się w słuchaniu i odpowiadaniu, dzieląc się swoją istotą i swoimi darami z innymi dla wspólnego dobra.
To odkrycie wydobywa nas z izolacji ego i sprawia, że patrzymy na siebie jako na tożsamość w relacji: istnieję i żyję w relacji do Tego, który mnie stworzył, do rzeczywistości, która mnie przekracza, do innych i do otaczającego mnie świata, w odniesieniu do którego jestem wezwany do podjęcia specyficznej i osobistej misji z radością i odpowiedzialnością.
Ta antropologiczna prawda jest fundamentalna, ponieważ w pełni odpowiada na pragnienie ludzkiego spełnienia i szczęścia, które mieszka w naszych sercach. W dzisiejszym kontekście kulturowym istnieje czasami tendencja do zapominania lub zaciemniania tej rzeczywistości, co grozi zredukowaniem człowieka jedynie do jego potrzeb materialnych lub podstawowych wymagań, tak jakby był przedmiotem bez sumienia i woli, po prostu ciągniętym przez życie jako część mechanicznej przekładni. Zamiast tego mężczyzna i kobieta są stworzeni przez Boga i są obrazem Stwórcy; to znaczy, że noszą w sobie pragnienie wieczności i szczęścia, które sam Bóg zasiał w ich sercach i do którego realizacji zostali powołani poprzez szczególne powołanie. Dlatego właśnie istnieje w nas zdrowe wewnętrzne napięcie, którego nigdy nie powinniśmy tłumić: jesteśmy powołani do szczęścia, do pełni życia, do czegoś wielkiego, do czego Bóg nas przeznaczył. Życie każdego z nas, nikogo nie wykluczając, nie jest przypadkiem na drodze; nasze bycie w świecie nie jest zwykłym owocem przypadku, ale jesteśmy częścią planu miłości i jesteśmy zaproszeni do wyjścia z siebie i zrealizowania go, dla siebie i dla innych.
Dlatego, chociaż prawdą jest, że każdy z nas ma misję, to znaczy, że jesteśmy wezwani do ofiarowania naszego wkładu w ulepszanie świata i kształtowanie społeczeństwa, zawsze lubię pamiętać, że nie jest to zewnętrzne zadanie powierzone naszemu życiu, ale wymiar, który obejmuje naszą samą naturę, strukturę naszego bycia mężczyzną i kobietą na obraz i podobieństwo Boga. Nie tylko powierzono nam misję, ale każdy z nas jest misją: „Ja zawsze jestem misją; ty zawsze jesteś misją; każdy ochrzczony i ochrzczona jest misją. Ten, kto kocha, jest wprawiany w ruch, jest wypychany z siebie, jest przyciągany i przyciągany, oddaje się drugiemu i tworzy relacje, które rodzą życie. Nikt nie jest bezużyteczny i nieistotny dla miłości Boga” (Orędzie na Światowy Dzień Misyjny 2019).
Wybitna postać intelektualna i duchowa, kardynał Newman, ma na ten temat pouczające słowa. Zacytuję niektóre z nich:
„Jestem stworzony, by czynić i być kimś, dla kogo nikt inny nie został stworzony. Zajmuję własne miejsce w Bożych radach, w Bożym świecie: miejsce, którego nie zajmuje nikt inny. Nie ma znaczenia, czy jestem bogaty czy biedny, pogardzany czy szanowany przez ludzi: Bóg mnie zna i wzywa mnie po imieniu. Powierzył mi zadanie, którego nie powierzył nikomu innemu. Mam swoją własną misję. W jakiś sposób jestem niezbędny dla Jego celów”. Kontynuuje: „[Bóg] nie stworzył mnie na próżno. Będę czynił dobro, będę wykonywał Jego dzieło. Będę aniołem pokoju, głosicielem prawdy w miejscu, które mi wyznaczył nawet bez mojej wiedzy, tak długo, jak będę postępował zgodnie z Jego przykazaniami i służyć Mu w moim powołaniu” (J.H. Newman, Medytacje i modlitwy, Mediolan 2002, 38-39).
Bracia i siostry, wasze badania, wasze studia, a w sposób szczególny te okazje do dyskusji są tak bardzo potrzebne i ważne, abyśmy mogli szerzyć świadomość powołania, do którego każdy człowiek jest wezwany przez Boga, w różnych stanach życia i dzięki swoim licznym charyzmatom. Są one również przydatne do stawiania czoła dzisiejszym wyzwaniom, obecnemu kryzysowi antropologicznemu i koniecznej promocji powołań ludzkich i chrześcijańskich. I ważne jest, aby rozwijać coraz bardziej skuteczną cyrkulację między różnymi powołaniami, także dzięki waszemu wkładowi, tak aby dzieła, które wypływają ze świeckiego stanu życia w służbie społeczeństwu i Kościołowi, wraz z darem posługi święceń i życia konsekrowanego, mogły przyczyniać się do rodzenia nadziei w świecie, nad którym unosi się ciężkie doświadczenie śmierci.
Budzenie tej nadziei, oddanie się na służbę Królestwu Bożemu dla budowania otwartego i braterskiego świata jest zadaniem powierzonym każdej kobiecie i każdemu mężczyźnie naszych czasów. Dziękuję za wasz wkład w tym zakresie. Dziękuję za waszą pracę w tych dniach. Powierzam ją Panu w modlitwie, przez wstawiennictwo Maryi, Ikony powołania i Matki każdego powołania. I proszę, nie zapomnijcie modlić się także za mnie.
Słowa Ojca Świętego na zakończenie przemówienia
Życzę wam wszystkim dobrej pracy! I nie lękajcie się w tych bogatych chwilach życia Kościoła. Duch Święty prosi nas o jedną ważną rzecz: wierność. Ale wierność jest w drodze, a wierność często prowadzi nas do podejmowania ryzyka. „Wierność muzealna” nie jest wiernością. Idź naprzód z odwagą rozeznawania i podejmowania ryzyka w poszukiwaniu woli Bożej. Życzę wam wszystkiego najlepszego. Odwagi i idź naprzód, nie tracąc poczucia humoru!
Tłumaczenie: OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana