Franciszek
PRZEMÓWIENIE DO CZŁONKÓW INSTYTUTU ŚWIECKIEGO KSIĘŻY MISJONARZY KRÓLEWSKOŚCI CHRYSTUSA
Rzym, Sala Konsystorza, 11 stycznia 2024 r.
Przemówienie przekazane uczestnikom audiencji
Drodzy Bracia, dzień dobry i witajcie!
Witam was, którzy jesteście liczną reprezentacją Świeckiego Instytutu Księży Misjonarzy Królewskości Chrystusa, założonego przez ojca Agostino Gemellego w 1953 roku, nieco ponad 70 lat temu. Wśród was jest dziś współbrat z Afryki, ponieważ w ostatnim czasie nowymi członkami instytutu są głównie księża z Gwinei, Burundi, Rwandy i innych krajów afrykańskich. W Burundi zakładacie centrum formacyjne imienia biskupa Courtneya, nuncjusza apostolskiego, który został zabity w tym kraju. Macie także swoich członków w Niemczech i w Polsce.
Dziękuję wam, ponieważ to spotkanie daje mi możliwość podkreślenia wartości świeckości w życiu i posłudze kapłanów. Rzeczywiście, świeckość nie jest synonimem laickości. Świeckość jest wymiarem Kościoła, powołanego do służby i dawania świadectwa o Królestwie Bożym w tym świecie. A konsekracja radykalizuje ten wymiar, który oczywiście nie jest jedyny, ale uzupełnia wymiar eschatologiczny. Kościół, każda ochrzczona osoba, jest w świecie, jest dla świata, ale nie jest ze świata.
Jeśli więc świeckość jest wymiarem Kościoła, to zarówno świeccy, jak i duchowni są wezwani do jej przeżywania i wyrażania, choć na różne sposoby. Każdy realizuje ją zgodnie z własną kondycją w relacji do tajemnicy Wcielenia. W tych dziesięcioleciach wy, kapłani, przeszliście swoją drogę, doświadczając tej waszej tożsamości „w terenie”, wzbogaconej także przez konfrontację z siostrami i braćmi misjonarzami Królewskości Chrystusa. Jesteście kapłanami diecezjalnymi i chcecie być w pełni zaangażowani w prezbiterium, w komunii z biskupem i waszymi braćmi. Instytut wam w tym pomaga. Czyni to zgodnie z charyzmatem franciszkańskim, który jest charyzmatem „minoritas”: w ten sposób formuje was do pokornej, dyspozycyjnej, braterskiej służby. Czyni to na wzór królewskości Chrystusa, która polega na służbie, hojnym dawaniu, osobistej odpłacie, solidarności z ubogimi i wykluczonymi. Królewskość i mniejszość: w Chrystusie są one jednym, o czym świadczy św. Franciszek z Asyżu.
Podoba mi się wyrażenie w modlitwie do Najświętszego Serca Pana Jezusa, gdzie jest napisane: „Uczyń nas promotorami i przyjaciółmi ludzi, apostołami współczucia i prawdy, aby Ewangelia stała się sercem świata”. „Apostołowie współczucia i prawdy”. Piękne wyrażenie, które powtarzacie każdego dnia, aby potwierdzić wasz ślub apostolstwa, przekonani, że zjednoczeni z Chrystusem w Duchu Świętym jesteśmy apostołami przede wszystkim swoim człowieczeństwem, tymi ludzkimi cnotami, które opisuje Sobór Watykański II: szczerość, szacunek dla sprawiedliwości, wierność danemu słowu, uprzejmość, dyskrecja, stanowczość umysłu, rozwaga, prostolinijność (por. Dekret Optatam totius, 11).
Drodzy bracia, niech wierność temu waszemu powołaniu uchroni was od dwóch tendencji, które są dziś powszechne, nawet wśród kapłanów: autoreferencyjności i światowości. Nikt z nas nie jest na nie całkowicie odporny. Musicie to rozpoznać i reagować z łaską Pana. Niech Matka Boża i św. Franciszek z Asyżu pomagają wam i towarzyszą z Nieba. Z serca wam wszystkim błogosławię. I proszę o modlitwę za mnie. Dziękuję.
Tłumaczenie: okm
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana