Franciszek
AUDIENCJA GENERALNA. ŚWIADKOWIE — ŚW. MARIA MACKILLOP
Rzym, Plac Św. Piotra, 28 czerwca 2023 r.
Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!
Dzisiaj musimy wykazać odrobinę cierpliwości w tym upale! Dziękuję, że przyszliście pomimo tego upału, przy tym słońcu, bardzo dziękuję wam za przybycie!
W tym cyklu katechez na temat gorliwości apostolskiej spotykamy godne naśladowania postacie mężczyzn i kobiet z różnych okresów i miejsc, którzy poświęcili życie dla Ewangelii. Dziś udajemy się daleko, do Oceanii, na kontynent składający się z bardzo wielu wysp, dużych i małych. Wiara w Chrystusa, którą bardzo wielu emigrantów z Europy zaniosło na te ziemie, szybko się zakorzeniła i przyniosła obfite owoce (por. posynod. adhort. apost. Ecclesia in Oceania, 6). Była wśród nich niezwykła zakonnica, św. Maria MacKillop (1842-1909), założycielka Zgromadzenia Sióstr św. Józefa od Najświętszego Serca, która poświęciła swoje życie kształceniu intelektualnemu i religijnemu ubogich na obszarach wiejskich Australii.
Maria MacKillop urodziła się w pobliżu Melbourne; jej rodzice wyemigrowali do Australii ze Szkocji. Jako młoda dziewczyna poczuła się powołana przez Boga, aby Mu służyć i dawać o Nim świadectwo nie tylko słowami, ale przede wszystkim życiem, przemienionym Bożą obecnością (por. Evangelii gaudium, 259). Podobnie jak Maria Magdalena, która pierwsza spotkała zmartwychwstałego Jezusa i została przez Niego posłana, aby zanieść uczniom tę wieść, Maria była przekonana, że ona również została posłana, aby głosić Dobrą Nowinę i przyciągać innych do spotkania z Bogiem żyjącym.
Mądrze odczytując znaki czasu, zrozumiała, że dla niej najlepszym sposobem, aby to czynić, było wychowywanie młodych, ze świadomością, że edukacja katolicka jest formą ewangelizacji. Jest wspaniałą formą ewangelizacji. Tak więc, jeśli możemy powiedzieć, że «każdy święty jest misją; jest planem Ojca, by odzwierciedlać, ucieleśniać w danym momencie dziejów, pewien aspekt Ewangelii» (adhort. apost. Gaudete et exsultate, 19), to Maria MacKillop była tym szczególnie poprzez zakładanie szkół.
Zasadniczą cechą jej gorliwości ewangelicznej była troska o ubogich i zepchniętych na margines. I to jest bardzo ważne — na drodze świętości, która jest drogą chrześcijańską, ubodzy i zepchnięci na margines są protagonistami, i nie można postępować w świętości, jeśli nie poświęci się również im, w taki czy inny sposób. Oni, którzy potrzebują pomocy Pana, przynoszą obecność Pana. Kiedyś przeczytałem zdanie, które mnie uderzyło; brzmiało tak: «Protagonistą dziejów jest żebrak — żebracy są tymi, którzy zwracają uwagę na niesprawiedliwość, jaką jest wielkie ubóstwo na świecie». Wydaje się pieniądze na produkcję broni, a nie na produkowanie żywności… I nie zapominajmy — nie ma świętości, jeśli w taki czy inny sposób nie dba się o ubogich, o potrzebujących, o tych, którzy są nieco na marginesie społeczeństwa. Ta troska o ubogich i usuniętych na margines skłoniła Marię do pójścia tam, gdzie inni nie chcieli lub nie mogli pójść. 19 marca 1866 r., w uroczystość św. Józefa, otworzyła pierwszą szkołę w niewielkiej dzielnicy podmiejskiej na południu Australii. Później powstały kolejne, które ona i jej współsiostry założyły we wspólnotach wiejskich w Australii i Nowej Zelandii. Mnożyły się, ponieważ tak działa gorliwość apostolska — pomnaża dzieła.
Maria MacKillop była przekonana, że celem edukacji jest integralny rozwój osoby, zarówno jako jednostki, jak i członka wspólnoty; oraz że wymaga to mądrości, cierpliwości i miłości ze strony każdego nauczyciela. Wychowanie nie polega bowiem na wypełnianiu głowy ideami — nie, nie tylko na tym. Na czym polega edukacja? Na prowadzeniu i wspieraniu uczniów w procesie rozwoju ludzkiego i duchowego, ukazując im, jak przyjaźń z Jezusem zmartwychwstałym poszerza serce i czyni życie bardziej ludzkim. Wychowanie to pomaganie w dobrym myśleniu: dobrym odczuwaniu — mowa serca, i dobrym działaniu — mowa rąk. Ta wizja jest w pełni aktualna dzisiaj, kiedy odczuwamy potrzebę «paktu edukacyjnego», który mógłby zjednoczyć rodziny, szkoły i całe społeczeństwo.
Gorliwość Marii MacKillop w szerzeniu Ewangelii pośród ubogich doprowadziła ją również do podjęcia wielu innych dzieł charytatywnych, począwszy od «Domu Opatrzności», który został otwarty w Adelajdzie, aby przyjmować osoby starsze i opuszczone dzieci. Maria miała wielką wiarę w Bożą Opatrzność — zawsze była pewna, że w każdej sytuacji Bóg zapewnia pomoc. Nie uchroniło jej to jednak od obaw i trudności wynikających z jej apostolatu, a Maria miała ku temu uzasadnione powody — musiała płacić rachunki, negocjować z miejscowymi biskupami i księżmi, zarządzać szkołami i dbać o formację zawodową i duchową swoich sióstr; a później — problemy zdrowotne. Jednak w tym wszystkim zachowywała spokój, cierpliwie niosąc krzyż, który jest integralną częścią misji.
Pewnego razu, w święto Podwyższenia Krzyża Świętego, Maria powiedziała do jednej ze swoich współsióstr: «Córko moja, od wielu lat nauczyłam się miłować krzyż». Nie poddała się w chwilach próby i ciemności, kiedy jej radość była tłumiona przez sprzeciw i odrzucenie. Zauważcie: wszyscy święci spotykali się ze sprzeciwami, nawet w obrębie Kościoła. To ciekawe. Ona także ich zaznała. Była przekonana, że nawet gdy Pan dawał jej «chleb ucisku i wodę utrapienia» (Iz 30, 20), to sam Pan wkrótce odpowie na jej wołanie i otoczy ją swoją łaską. To jest sekret apostolskiej gorliwości — nieustanna relacja z Panem.
Bracia i siostry, niech misyjne uczniostwo św. Marii MacKillop, jej twórcza odpowiedź na potrzeby Kościoła jej czasów, jej zaangażowanie w integralną formację młodych inspirują dziś nas wszystkich, powołanych do bycia zaczynem Ewangelii w naszych szybko zmieniających się społeczeństwach. Niech jej przykład i wstawiennictwo wspierają codzienną pracę rodziców, nauczycieli, katechistów i wszystkich wychowawców dla dobra młodych i dla bardziej ludzkiej i pełnej nadziei przyszłości.
Tłumaczenie KAI
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana