Franciszek
PRZEMÓWIENIE DO CZŁONKÓW RADY PRYMASOWSKIEJ KONFEDERACJI KANONIKÓW REGULARNYCH ŚW. AUGUSTYNA
Rzym, 13 stycznia 2023 r.
Drodzy Bracia, dzień dobry i witam!
Miło mi powitać Was na spotkaniu Rady Prymasowskiej. Pozdrawiam Cię, Ojcze Opacie Prymasie, i dziękuję za Twoje słowa, podobnie jak Was Przełożeni Generalni i ojcze Sekretarzu.
Wasza Konfederacja została zawiązana w 1959 roku przez św. Jana XXIII. Struktura ta, nawet jeśli nie ma charakteru prawnego, jest ważna dla wspierania komunii między Zgromadzeniami, które ją tworzą i dzielą ten sam charyzmat. W rzeczywistości głównymi celami Konfederacji jest zjednoczenie różnych gałęzi waszego Zakonu w więzi miłości, wzmocnienie ewangelicznego znaczenia waszego charyzmatu i wzajemna pomoc, zwłaszcza w wymiarze duchowym, formacji młodych, formacji ciągłej i promocji kultury.
Chociaż każde Zgromadzenie cieszy się własną autonomią, nie przeszkadza to Statutom Konfederacji przewidzieć kompetencji, które sprzyjają zachowaniu równowagi między tą autonomią a odpowiednią koordynacją, która w każdym przypadku zaradza niezależności i izolacji. Izolacja jest niebezpieczna. Należy bardzo uważać, aby ustrzec się przed chorobą autoreferencyjności i zachować komunię między różnymi Zgromadzeniami jako prawdziwy skarb. Jesteście świadomi, że wszyscy znajdujecie się w tej samej łodzi i że „Nikt nie buduje przyszłości izolując się, ani też jedynie o własnych siłach, ale rozpoznając siebie w prawdzie komunii, która zawsze otwiera się na spotkanie, dialog, słuchanie, wzajemną pomoc” (List do wszystkich osób konsekrowanych z okazji Roku Życia Konsekrowanego, 21 listopada 2014 r., II, 3). Praktykowanie duchowości spotkania jest niezbędne dla przeżywania synodalności w Kościele.
Jak każda inna forma życia konsekrowanego, również wasza musi się dostosować do okoliczności czasu, różnych miejsc i kultur, w których jesteście obecni, zawsze w świetle Ewangelii i własnego charyzmatu. Życie konsekrowane jest jak woda, jeśli nie płynie, gnije, traci znaczenie, jest jak sól, która gdy straci smak, staje się bezużyteczna (por. Mt 5,13). Dobra pamięć jest owocna, jest to „deuteronomiczna” pamięć o korzeniach, o początkach. Nie możemy zadowalać się pamięcią archeologiczną, bo ta zamienia nas w eksponaty muzealne, może godne podziwu, ale nie naśladowania; natomiast pamięć deuteronomiczna pomaga nam żyć teraźniejszością w pełni i bez lęku, aby z odnowioną nadzieją otworzyć się na przyszłość. Wy również – jak pisał św. Jan Paweł II – ” Powinniście nie tylko wspominać i opowiadać swoją chwalebną przeszłość, ale także budować nową wielka, historię! Wpatrujcie się w przyszłość, ku której kieruje was Duch, aby znów dokonać z wami wielkich dzieł” (Adhortacja apostolska Vita consecrata, 25 marca 1996, 110).
Podstawową regułą życia zakonnego jest naśladowanie Chrystusa zaproponowane przez Ewangelię. Przyjmijcie Ewangelię jako regułę życia, aż do tego stopnia, że będziecie mogli powiedzieć za św. Pawłem: „Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20). Niech Ewangelia będzie waszym vademecum, aby pozostając z dala od pokusy sprowadzenia jej do ideologii, zawsze pozostawała dla was duchem i życiem. Ewangelia nieustannie przypomina nam, abyśmy w centrum naszego życia i misji postawili Chrystusa. To sprowadza nas do „pierwszej miłości”. A kochać Chrystusa znaczy kochać Kościół, Jego ciało. Życie konsekrowane rodzi się w Kościele, wzrasta z Kościołem i przynosi owoce jako Kościół. To w Kościele, jak uczy nas św. Augustyn, odkrywamy całkowitego Chrystusa.
Bóg stworzył nas dla siebie i nasze serca są niespokojne, dopóki nie spoczną w Nim (por. św. Augustyn, Wyznania, 1.1). Dlatego dla was, jako kanoników regularnych, głównym zajęciem jest stałe i codzienne poszukiwanie Pana. Szukajcie Go w życiu wspólnotowym, będącym odbiciem istoty Boga i Jego narodzin oraz świadectwem, że „Bóg jest miłością” (1 J 4, 8, 16). Niech koinonia sprawi, że wszyscy poczujecie się budowniczymi, twórcami braterskiej wspólnoty. Szukajcie Pana w pilnej lekturze Pisma Świętego, na którego kartach objawia się Chrystus i Kościół (por. św. Augustyn, Disc 46, 33). Szukajcie Pana w liturgii, zwłaszcza w Eucharystii, szczycie życia chrześcijańskiego, która oznacza i urzeczywistnia jedność Kościoła w harmonii miłości (Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna Dei Verbum, 25). Szukajcie jej w studiach i zwykłym duszpasterstwie. Szukajcie jej także w realiach naszych czasów, wiedząc, że nic, co ludzkie, nie może być nam obce i że wolni od wszelkiej światowości możemy ożywiać świat zaczynem Królestwa Bożego. Są to różne drogi jednego dążenia, które zakłada wewnętrzną drogę poznania i miłości Pana, w szkole św. Augustyna: „Nie wychodź z siebie, stale wchodź w siebie; prawda mieszka w człowieku wewnętrznym” (por. De Vera Religione, 39.72; Wyznania, 3.6.11). W ten sposób światło wewnętrznego Mistrza oświetla nam doczesną rzeczywistość.
Drodzy bracia, niech ten czas spotkania między wami i z Następcą Piotra pomoże wam odnowić wasz charyzmat i umocnić komunię życia na wzór pierwotnej wspólnoty apostolskiej (por. Dz 2, 42-47). I ta komunia jest też antycypacją pełnego i ostatecznego zjednoczenia w Bogu oraz drogą do niego.
Dziękuję za Waszą obecność za Wasze świadectwo w Kościele. Niech Matka Boża Was strzeże i wstawia się za Wami. Z serca błogosławię Was i Wasze wspólnoty. I proszę was o modlitwę za mnie.
Tłumaczenie: okm
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
