Franciszek
PRZEMÓWIENIE DO MISJONARZY MARIANNHILL Z OKAZJI KAPITUŁY GENERALNEJ
Rzym, Sala Konsystorza, 20 października 2022 r.
Drodzy Bracia!
Cieszę się, że mogę was pozdrowić, gdy przygotowujecie się do zakończenia 17 Kapituły Generalnej. Dziękuję Przełożonemu Generalnemu za miłe słowa wprowadzenia i składam najlepsze życzenia jemu i Radzie.
Wasza Kapituła odbywa się po obchodach pierwszego stulecia Zgromadzenia i stara się kontynuować, pośród wyzwań współczesności, zapał ewangelizacyjny, który zainspirował opata Franza Pfannera i jego towarzyszy trapistów do położenia fundamentów pod ich charakterystyczny apostolat. Mam nadzieję, że wasze obrady utwierdzą Zgromadzenie w jego charyzmacie założycielskim, który łączy wierność radom ewangelicznym z pasją szerzenia Ewangelii ad gentes i powiększania Królestwa Chrystusowego w świętości, sprawiedliwości i pokoju.
Temat Kapituły – „Solidarność: wezwani do jednego ducha i jednego celu” – jest szczególnie aktualny w świetle szerszej drogi synodalnej podjętej w ostatnich miesiącach przez Kościół powszechny w ramach przygotowań do przyszłorocznego Zgromadzenia Synodu Biskupów. Ta eklezjalna wędrówka ma na celu wspieranie komunii, uczestnictwa i zaangażowania misyjnego wszystkich ochrzczonych poprzez proces duchowego rozeznania skoncentrowanego na spotkaniu, słuchaniu i refleksji, aby osiągnąć coraz większą otwartość na nowość Ducha i jego natchnienia. Istotnym elementem procesu synodalnego jest rozwój większego poczucia współodpowiedzialności wiernych świeckich za życie i przyszłość Kościoła.
Ta troska jest wyraźnie odzwierciedlona w odniesieniu waszej Kapituły do żarliwego apelu św. Pawła do wspólnoty chrześcijańskiej w Koryncie, aby była “jednego ducha i jednej myśli.” (1 Kor 1:10). Historia waszego Zgromadzenia pokazuje, że od samego początku głoszeniu Ewangelii towarzyszyło zobowiązanie do wspierania rodzimych powołań, promowania integralnego rozwoju człowieka w lokalnych społecznościach i rozwijania ducha współodpowiedzialności za dobro wspólne. W miarę jak wytrwale dążycie do tej jedności i solidarności w służbie Ewangelii, zachęcam was do pielęgnowania nieustannego nawrócenia duszpasterskiego, które może znaleźć wyraz w każdym wymiarze życia i działalności waszego Zgromadzenia, od formacji kapłańskiej i duchowej świeckich po konkretne planowanie projektów apostolskich. Jeśli synodalność, do której Kościół jest powołany w naszych czasach, oznacza wspólne kroczenie i wspólne słuchanie, to z pewnością pierwszym głosem, którego musimy słuchać, musi być głos Ducha Świętego (por. Przemówienie do wiernych diecezji rzymskiej, 18 września 2021 r.).
Niedaleko nas stoi wielki obelisk na placu Świętego Piotra. Wszyscy znacie wrażenie, jakie wywarła na opacie Pfannerze historia wzniesienia tego wielkiego monolitu. Pomimo ogromnego wysiłku ludzkiego, obelisk można było uratować przed upadkiem tylko w ostatniej chwili, polewając liny wodą. Dziś, jak zawsze, potrzebna jest woda Ducha Świętego, nie tylko po to, by dzieło naszych rąk rozkwitło, ale przede wszystkim po to, by zmiękczyć twardy grunt naszych serc. Zapewniam was o mojej modlitwie, aby dzięki świeżemu wylaniu Ducha, wasza Kapituła przyniosła obfite duchowe owoce dla wzrostu Misjonarzy Mariannhill w świętości i wiernej służbie Ewangelii. I życzę wam tego “zmiękczenia” miłości, bez twardych serc, bez zamknięcia: z otwartą na innych miłością i łagodnym słowem, które Duch czyni, gdy działa w sercu. I tej pięknej łagodności: tego wam życzę. Powierzam was i waszych braci miłującemu wstawiennictwu Maryi, Matki Kościoła, i z serca wam błogosławię. I proszę o modlitwę za mnie. Dziękuję.
Tłumaczenie: okm
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana