Franciszek
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW KAPITUŁY GENERALNEJ FRANCISZKAŃSKIEGO ZAKONU ŚWIECKICH
Rzym, Sala Klementyńska, 15 listopada 2021 r.
Drodzy bracia i siostry z Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, dzień dobry!
Pozdrawiam was słowami, które św. Franciszek kierował do tych, których spotkał na swojej życiowej drodze: „Niech Pan obdarzy was pokojem!”. Cieszę się, że mogę was powitać z okazji waszej kapituły generalnej. W tym kontekście pragnę przypomnieć niektóre elementy właściwe waszemu powołaniu i misji.
Wasze powołanie wynika z powszechnego wezwania do świętości. Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina nam, że „świeccy uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa; coraz bardziej z Nim zjednoczeni, pomnażają łaskę chrztu i bierzmowania we wszystkich wymiarach życia osobistego, rodzinnego, społecznego i kościelnego. Urzeczywistniają w ten sposób powołanie do świętości, do której są wezwani wszyscy ochrzczeni.” (n. 941).
Ta świętość, do której jesteście powołani jako franciszkanie świeccy, jak tego od was wymagają Konstytucje generalne i Reguła zatwierdzona przez św. Pawła VI, polega na nawróceniu serca, pociągniętego, zdobytego i przemienionego przez Tego, który jest jedynym Świętym, który jest „dobrem, wszelkim dobrem, najwyższym dobrem” (św. Franciszek, Pochwała Boga Najwyższego). To właśnie czyni was prawdziwymi „pokutnikami”. Franciszek, w Liście do wszystkich wiernych, przedstawia „czynienie pokuty” jako drogę nawrócenia, drogę życia chrześcijańskiego, zobowiązanie do pełnienia woli i dzieł Ojca niebieskiego. W Testamencie opisuje swój proces nawrócenia w słowach, które dobrze znamy: „Mnie, bratu Franciszkowi, Pan dał tak rozpocząć życie pokuty: gdy byłem w grzechach, widok trędowatych wydawał mi się bardzo przykry. I Pan sam wprowadził mnie między nich i okazywałem im miłosierdzie. I kiedy odchodziłem od nich, to, co wydawało mi się gorzkie, zmieniło mi się w słodycz duszy i ciała; i potem nie czekając długo, porzuciłem świat. ” (1-3).
Proces nawrócenia wygląda tak: Bóg przejmuje inicjatywę: „Pan dał mi zacząć czynić pokutę”. Bóg prowadzi pokutnika do miejsc, do których sam nigdy nie chciałby pójść: „Bóg zaprowadził mnie między nich, trędowatych”. Pokutnik odpowiada, godząc się na służbę innym i na miłosierdzie wobec nich. A rezultatem jest szczęście: „To, co wydawało mi się gorzkie, zamieniło się w słodycz duszy i ciała”. Dokładnie taka jest droga nawrócenia Franciszka.
Do tego, drodzy bracia i siostry, zachęcam was w waszym życiu i w waszej misji. I, proszę, nie mylmy „czynienia pokuty” z „uczynkami pokutnymi”. Te – post, jałmużna, umartwienie – są konsekwencją decyzji o otwarciu serca na Boga. Otworzyć swoje serce dla Boga! Otworzyć swoje serce na Chrystusa, żyjąc pośród zwykłych ludzi, w stylu św. Jak Franciszek był „zwierciadłem Chrystusa”, tak i wy stańcie się „zwierciadłami Chrystusa”.
Jesteście mężczyznami i kobietami zaangażowanymi w życie w świecie zgodnie z charyzmatem franciszkańskim. Charyzmat, który polega zasadniczo na zachowywaniu świętej Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa. Powołaniem franciszkanina świeckiego jest żyć Ewangelią w świecie w stylu Biedaczyny, sine glossa; przyjąć Ewangelię jako „formę i regułę” życia. Zachęcam was, abyście przyjęli Ewangelię tak, jak przyjęliście Jezusa. Niech Ewangelia, czyli sam Jezus, kształtuje wasze życie. W ten sposób przyjmiecie ubóstwo, mniejszość (minoritas) i prostotę jako swoje znaki rozpoznawcze wobec wszystkich.
Z tą waszą tożsamością franciszkańską i świecką jesteście częścią Kościoła „w drodze”. Waszym ulubionym miejscem jest przebywanie pośród ludzi i tam, jako świeccy – celibatariusze lub żonaci – kapłani i biskupi, każdy zgodnie ze swoim specyficznym powołaniem, dajecie świadectwo o Jezusie życiem prostym, skromnym, zawsze uradowani z naśladowania Chrystusa ubogiego i ukrzyżowanego, tak jak to czynił św. Franciszek i tak wielu mężczyzn i kobiet z waszego Zakonu. Zachęcam was również do wyjścia na peryferie, egzystencjalne peryferie dnia dzisiejszego, aby tam rozbrzmiewało słowo Ewangelii. Nie zapominajcie o ubogich, którzy są ciałem Chrystusa: jesteście powołani, aby im głosić Dobrą Nowinę (por. Łk 4, 18), jak to czyniła między innymi święta Elżbieta Węgierska, wasza patronka. I tak jak wczoraj „bractwa pokutników” wyróżniały się zakładaniem szpitali, przytułków, kuchni i innych dzieł konkretnej miłości społecznej, tak dzisiaj Duch Święty posyła was do praktykowania tej samej miłości z kreatywnością wymaganą przez nowe formy ubóstwa.
Niech wasza świeckość będzie pełna bliskości, współczucia i czułości. Obyście byli mężczyznami i kobietami pełnymi nadziei, zaangażowanymi w jej przeżywanie, a także w jej „organizowanie”, przekładając ją na konkretne sytuacje dnia codziennego, na relacje międzyludzkie, na zaangażowanie społeczne i polityczne; żywiąc nadzieję na „jutro”, łagodzącą ból dnia dzisiejszego.
Drodzy bracia i siostry, jesteście wezwani, by przeżywać to wszystko w braterstwie, czując się częścią wielkiej rodziny franciszkańskiej. W tym sensie przypominam wam o pragnieniu Franciszka, aby cała rodzina pozostała zjednoczona, szanując oczywiście różnorodność i autonomię poszczególnych elementów, a także każdego z jej członków. Ale zawsze w żywotnej wzajemnej komunii, marząc razem o świecie, w którym wszyscy są i czują się braćmi, i starając się razem go budować (por. Encyklika Fratelli tutti, 8): mężczyźni i kobiety walczący o sprawiedliwość i pracujący na rzecz integralnej ekologii, współpracujący w projektach misyjnych i stający się twórcami pokoju oraz świadkami Błogosławieństw.
Zaczęliśmy więc od drogi nawrócenia, a potem zobaczyliśmy te wszystkie obszary płodności (owocności), które wypływają z serca zjednoczonego z Panem i kochającego ubóstwo. Niech św. Franciszek i wszyscy święci z rodziny franciszkańskiej towarzyszą Wam w waszej drodze. Niech Pan was błogosławi i niech Matka Boża, „Dziewica uczyniona Kościołem”, was chroni. I proszę, nie zapomnijcie się za mnie modlić. Dziękuję.
Tłumaczenie: kam
Za: www.vatican.va
Copyright © Dicastero per la Comunicazione – Libreria Editrice Vaticana