Franciszek
PRZEMÓWIENIE DO DELEGACJI FRANCISZKAŃSKIEGO CENTRUM SOLIDARNOŚCI
WE FLORENCJI
Rzym, 01 marca 2021 r.
Drodzy bracia i siostry,
Z przyjemnością witam was wszystkich z Franciszkańskiego Centrum Solidarności i dziękuję przewodniczącej, Pani Eugenii Ralletto, za jej słowa powitania.
Przez wiele lat zapewniacie we Florencji cenną posługę wysłuchiwania i towarzyszenia ludziom, którzy znajdują się w trudnych warunkach materialnych i społecznych: rodzinom, które borykają się z trudnościami różnego rodzaju; osobom starszym lub niepełnosprawnym, które potrzebują wsparcia i towarzyszenia. Chciałbym przede wszystkim za to wam podziękować. W świecie, który ma tendencję do biegania z dwoma prędkościami, który z jednej strony wytwarza bogactwo, ale z drugiej generuje nierówności, oferujecie skuteczną pomoc opartą na pracy wolontariatu i, z perspektywy wiary, należycie do tych, którzy sieją ziarna Królestwa Bożego.
Rzeczywiście, Jezus, przychodząc na świat i głosząc Królestwo Ojca, podchodził do ludzkich cierpień ze współczuciem. W szczególności zbliżył się do ubogich, do tych, którzy zostali zmarginalizowani i odrzuceni, zniechęceni, opuszczeni i uciskani. Zapamiętajcie Jego słowa: “Byłem głodny, a ty dałeś mi jeść, byłem spragniony i dałeś mi pić … Byłem nagi, a ty mnie ubrałeś” (Mt 25, 35-36). W ten sposób Chrystus objawił serce Boga: On jest Ojcem, który chce chronić, bronić i promować godność każdego z Jego synów i córek i który wzywa nas do budowy ludzkich, społecznych i ekonomicznych warunków, aby nikt nie został wykluczony lub pozbawiony swoich praw podstawowych, aby nikt nie cierpiał z powodu braku potrzeb materialnych lub samotności.
W tym zadaniu inspiruje was świetliste świadectwo świętego Franciszka z Asyżu, który praktykował powszechne braterstwo i “gdziekolwiek poszedł […] siał ziarno pokoju i szedł wraz z ubogimi, opuszczonymi, niedołężnymi i wyrzutkami, najmniejszymi z jego braci i sióstr” (Encyklika Fratelli tutti, 2). Starając się naśladować Jego przykład, przez prawie czterdzieści lat świadczyliście tę posługę, która jest namacalnym znakiem nadziei, a także znakiem sprzeciwu wobec ruchliwego życia współczesnego miasta, gdzie przecież tak wielu ludzi jest osamotnionych w swoim ubóstwie i cierpieniu. Jesteście znakiem, który budzi śpiące sumienia i zachęca, abyśmy wyszli z obojętności, współczuli z tymi, którzy są poranieni przez życie i pochylali się z czułością nad tymi, którzy są zmiażdżeni ciężarem życia.
Drodzy przyjaciele, odważnie kontynuujcie waszą pracę! Proszę Pana, aby was wspierał, bo wiemy, że dobre serca i nasze ludzkie siły nie wystarczą. Tym, co przede wszystkim należy robić, gdy stajemy wobec ubogiego człowieka, to postawa miłości, która sprawia, że odkrywamy w nim naszego brata lub naszą siostrę; i jest to możliwe dzięki Chrystusowi, obecnemu w tej właśnie osobie. Zapewniam was o moich modlitwach, by Pan, za wstawiennictwem świętego Franciszka, zawsze zachował w was radość z tej służby. I proszę, wy też, módlcie się za mnie. Dziękuję
Tłumaczenie: kam
Za: www.vatican.va
Copyright © Dicastero per la Comunicazione – Libreria Editrice Vaticana
