Franciszek
PRZEMÓWIENIE DO ZGROMADZENIA MARIANÓW Z OKAZJI KAPITUŁY GENERALNEJ
Rzym, 18 lutego 2017 r.
Drodzy Bracia,
Cieszę się, że mogę się z Wami spotkać przy okazji waszej Kapituły Generalnej, pozdrawiam Was serdecznie, poczynając od Przełożonego Generalnego, któremu dziękuję za skierowane do mnie słowa. Poprzez was, pozdrawiam całe Zgromadzenie, które służy Chrystusowi i Kościołowi w dwudziestu krajach świata.
Dowiedziałem się, że jednym z głównych celów waszej Kapituły Generalnej jest refleksja nad konstytucjami i dyrektorium waszego Zgromadzenia. Jest to ważne dzieło. W rzeczywistości, „w tym duchu każdy Instytut znów staje dziś przed koniecznością przemyślenia na nowo Reguły, ponieważ w niej i w Konstytucjach zawarty jest program naśladowania Chrystusa, ukształtowany przez określony charyzmat, którego autentyczność została potwierdzona przez Kościół”. (Posynodalna Adhortacja Apostolska „Vita Consecrata, 37) Dlatego wzywam was, abyście tę refleksję przeprowadzili w wierności charyzmatowi Założyciela i duchowemu dziedzictwu waszego Zgromadzenia, a zarazem z sercem i umysłem otwartymi na nowe potrzeby ludzi. To prawda, musimy iść do przodu w kierunku nowych potrzeb, nowych wyzwań, ale pamiętajcie: nie można iść do przodu bez pamięci. To powoduje stałe napięcie. Jeśli chcę iść dalej bez pamięci o przeszłości, o historii założycieli, innych wielkich osób, a nawet o grzechach Zgromadzenia, nie będę mógł iść do przodu. To jest zasada: pamięć, ten wymiar „deuteronomiczny” życia, powinna być wykorzystana, i to zawsze, gdy się chce odnowić zgromadzenie zakonne, konstytucje.
Niech przykład waszego Założyciela, św. Stanisława od Jezusa i Maryi, który został kanonizowany w ubiegłym roku, będzie dla was światłem i niech wam przewodniczy w drodze. On w pełni zrozumiał sens bycia uczniem Chrystusa, kiedy modlił się tymi słowami: „Panie Jezu, jeśli zwiążesz mnie ze Sobą przez miłość, któż mnie od Ciebie oderwie? Jeśli mnie połączysz ze Sobą przez miłosierdzie, któż mnie od ciebie odłączy? Niech przylgnie dusza moja do Ciebie, niech mnie przyjmie najłaskawsza prawica Twoja. Niech przylgnie do swej Głowy nawet najlichszy członek, i niech współcierpi z całym cierpiącym świętym ciałem tak drobna cząsteczka” (Christus patiens, III, 1).
W tej perspektywie, wasza posługa Słowa jest dawaniem świadectwa o Chrystusie Zmartwychwstałym, którego spotkaliście na waszej drodze i którego, z waszym stylem życia, jesteście powołani nieść wszędzie tam, gdzie pośle was Kościół. Chrześcijańskie świadectwo domaga się także zaangażowania na rzecz ubogich i z ubogimi, co charakteryzuje wasz zakon od samych początków. Zachęcam was, abyście tę tradycję służby ludziom ubogim i prostym wciąż ożywiali poprzez głoszenie Ewangelii językiem dla nich zrozumiałym, poprzez dzieła miłosierdzia i modlitwę za zmarłych. To jest bycie blisko ludzi takich jak my, prostych. Podoba mi się ten fragment Pawła do Tymoteusza (por. 2 Tm 1,5): strzeż wiary, którą otrzymałeś od swojej matki, babci…; z prostoty matki, babci. To jest fundament. Nie jesteśmy książętami, synami książąt, hrabiów, czy baronów. Jesteśmy ludźmi prostymi, wziętymi z ludu i dlatego z prostotą mamy iść do tych, którzy najbardziej cierpią: do chorych, dzieci, porzuconych starców, ubogich, do wszystkich. Ubóstwo jest w centrum Ewangelii. I jest to ubóstwo Jezusa, a nie ubóstwo socjologiczne.
Innym znacznym duchowym dziedzictwem waszej rodziny zakonnej jest to, co wam pozostawił wasz współbrat bł. Jerzy Matulewicz: całkowite oddanie Kościołowi i człowiekowi, aby „iść odważnie do pracy i walki dla Kościoła, zwłaszcza tam, gdzie jest największa potrzeba” (Dziennik Duchowy, 45). Jego wstawiennictwo niech wam pomaga pielęgnować tę postawę, która w ostatnich dziesięcioleciach inspirowała wasze wysiłki, aby zaszczepiać charyzmat Zgromadzenia w krajach ubogich, zwłaszcza Afryki i Azji.
Wielkie wyzwanie inkulturacji wymaga dziś od was głoszenia Dobrej Nowiny językiem i metodami zrozumiałymi dla ludzi naszych czasów, poddawanych procesom szybkich przemian społecznych i kulturowych. Wasze zgromadzenie chlubi się długą historią, zapisaną przez odważnych świadków Chrystusa i Ewangelii. Idąc tą drogą jesteście dziś wezwani do kroczenia z odnowionym zapałem, który poprowadzi was z prorocką wolnością i mądrym rozeznaniem –obie postawy razem – na drogi apostolstwa i misyjnego pogranicza, starając się o ścisłą współpracę z biskupami i innymi członkami kościelnej wspólnoty.
Horyzonty ewangelizacji i pilna potrzeba świadczenia o ewangelicznym orędziu wobec wszystkich, bez wyjątku, stanowią szerokie pole Waszego apostolatu. Wielu wciąż czeka, by poznać Jezusa, jedynego Odkupiciela człowieka i wiele jest sytuacji niesprawiedliwości i nieporządku moralnego i materialnego. Tak pilna misja wymaga nawrócenia osobistego i wspólnotowego. Tylko serca w pełni otwarte na działanie łaski są w stanie interpretować znaki czasu i wsłuchać się w wołanie ludzkości, potrzebującej nadziei i pokoju.
Drodzy bracia, idąc za przykładem waszego Założyciela, bądźcie odważni w służbie Chrystusa i Kościoła, podejmując nowe wyzwania i misje, nawet jeśli po ludzku mogą wydawać się ryzykowne. W rzeczywistości, w „kodzie genetycznym” waszego Zgromadzenia zawarte jest to, co św. Stanisław wyznał ze swojego doświadczenia: „Mimo niezliczonych trudności stojących na przeszkodzie, rozpoczyna i przeprowadza to, co chce, nawet gdy środki, wedle ludzkiego osądu, są do tego niezdatne. Nie ma bowiem nic niemożliwego dla Wszechmocnego. Pokazało się to najwyraźniej we mnie”. (Fundatio Domus Recollectionis,1). Ta postawa – wynikająca z ubóstwa posiadanych środków oraz z naszej własnej małości i niegodności, bo przecież jesteśmy grzesznikami – stanowi zarazem akt wiary w moc Pana: Pan może, Pan jest w stanie. Nasza małość jest ziarnem, małym ziarnem, które kiełkuje, wzrasta, Pan je podlewa, i tak się rozwija. Poczucie własnej małości jest pierwszym krokiem ku temu, by zaufać mocy Boga. Idźcie, idźcie do przodu tą drogą.
Waszej Matce i Patronce, Niepokalanej Maryi, powierzam Waszą drogę wiary i wzrostu, w stałym zjednoczeniu z Chrystusem i z Jego Duchem Świętym, który czyni Was świadkami mocy Zmartwychwstania. Wszystkim obecnym, całemu Zgromadzeniu i współpracownikom świeckim z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa.
Za: www.marianie.pl
Copyright © Dicastero per la Comunicazione – Libreria Editrice Vaticana