1998.03.19 – Watykan – Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Instrukcja. Pierwsze kroki przy zakładaniu instytutu świeckiego

 
Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego

INSTRUKCJA. PIERWSZE KROKI PRZY ZAKŁADANIU INSTYTUTU ŚWIECKIEGO[1]

Watykan, 19 marca 1998 r.

 

 

1. Zgodnie z praktyką zalecaną przez tę Dykasterię, zanim przystąpi się do kanonicznego erygowania instytutu świeckiego, zaleca się, aby zainteresowani ordynariusze diecezjalni podjęli procedurę założenia stowarzyszenia publicznego według kan. 312 § 1, 3°.

2. Jest rzeczą bardzo ważną, aby dobrze określić charyzmat założyciela lub założycielki, duchowość i własny apostolat stowarzyszenia.

3. Zbadawszy naturę charyzmatu, autentyczność życia, użyteczność, żywotność, skuteczność i stabilność grupy, biskup może założyć stowarzyszenie publiczne nawet dla kilku osób. W dekrecie erekcyjnym stowarzyszenia koniecznie należy umieścić następujące zdanie: „że zostało ono erygowane w instytucie świeckim na prawie diecezjalnym”. Dzięki temu powyższemu zdaniu członkowie mogą prowadzić życie w sposób analogiczny do życia członków instytutów świeckich.

4. Struktura prawna stowarzyszenia powinna być już od swego początku taka, jaką przewiduje się, kiedy będzie erygowany instytut świecki, według norm Kodeksu w części odnoszącej się do niego (kan. 710- 730), zdając sobie oczywiście sprawę z aktualnej liczby członków i zasięgu stowarzyszenia.

5. Z tej racji członkowie mogą:

1) składać śluby (lub obietnice, albo inne więzy) prywatne, które na forum wewnętrznym są podobne do ślubów (lub obietnic, albo innych więzów) składanych w instytucie świeckim, ale nie są uważane za „więzy święte” i ustają z chwilą odejścia ze stowarzyszenia potwierdzonego przez biskupa diecezjalnego;

2) mieć własną formację;

3) być kierowanymi przez własny zarząd, biorąc pod uwagę liczbę członków definitywnie przynależących;

4) być akceptowanymi jako tacy w innych diecezjach.

6. Procedura odejścia ze stowarzyszenia dokonuje się zgodnie z kanonami 729, 694, 704, z niezbędnymi dostosowaniami; kanony 726, 727 i 730 nie stosują się do stowarzyszeń.

7. Ten sposób życia w stowarzyszeniu ułatwia przejście do życia właściwego instytutowi świeckiemu erygowanemu kanonicznie.

8. Biskup, który eryguje stowarzyszenie ma prawo zaaprobować jego statuty, także tytułem próby (ad experimentum). W redagowaniu tekstu byłoby dobrze poradzić się kanonisty, który jest ekspertem w tej materii.

9. Kiedy stowarzyszenie osiągnie około 40. członków „wcielonych”, biskup diecezjalny głównej siedziby może skonsultować się ze Stolicą Apostolską według norm kan. 579, w celu podjęcia procedury erekcyjnej instytutu świeckiego na prawie diecezjalnym.

 

[1] Źródło: http://www.istitutosecolarecristore.org/documenti/28.htm [10 V 2011]; przekład z języka włoskiego ks. Marek Chmielewski

Wpisy powiązane

2023.06.29 – Watykan – Dykasteria ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, List do przewodniczących Konferencji Wyższych Przełożonych o obchodach Jubileuszu Życia Konsekrowanego w 2025 r.

2023.06.29 – Watykan – Dykasteria ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, List do Przewodniczących Konferencji Episkopatów o obchodach Jubileuszu Życia Konsekrowanego w 2025 r.

2023.06.29 – Watykan – Dykasteria ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, List do konsekrowanych sióstr i braci o obchodach Jubileuszu Życia Konsekrowanego w 2025 r.