Kard. Ildebrando Antoniutti
Prefekt Kongregacji
LIST DO KRAJOWEGO KONGRESU KAPELANÓW ZAKONNIC, KTÓRY ODBYŁ SIĘ
W ANGERS
Watykan, 23 czerwca 1964 r.
Arcybiskup Marcel-Marie Dubois
Przewodniczący Komisji dla Spraw Zakonnic Episkopatu Francji
Ekscelencjo,
Wdzięczny jestem, Waszej Ekscelencji za informacje dotyczące „Krajowego Kongresu kapelanów zakonnic”, który odbędzie się w Angers od 15 do 17 lipca.
Gratuluję ekscelencji wyboru tematu: „Życie zakonne szkołą wolności”. Szczególnie w naszych czasach trzeba wyraźnie podkreślać, że życie zakonne, będąc z istoty swej staraniem o świętość, nastawione jest na dążenie do pełnego rozwoju i dojrzałości osoby ludzkiej, uczestniczącej w życiu Bożym. Dlatego też zarówno w dziedzinie apostolstwa jak i świętości jest ono źródłem i szkołą wolności chrześcijańskiej.
Korzystam chętnie z okazji Kongresu, by zwrócić uwagę jego uczestników na fakt, iż życie zakonne – jak je przedstawia i Chrystus i Kościół – wymaga wolnego wyboru, a konsekwentnie dobrowolnego przeżywania tego życia, które się świadomie przyjęło.
Kościół zawsze bronił wolności, która przysługuje każdemu chrześcijaninowi w wyborze życia zakonnego, w tym znaczeniu, że nikogo nie można siłą do tego zmusić, ani też nikomu zabraniać czy też od tego odwracać. Szczególnie w naszych czasach Kościołowi chodzi o to, by zachować wolność instytutów i ich członków pod względem życia takim życiem zakonnym, jakie się świadomie przyjęło. Opatrzność wzbogaciła Kościół wielką różnorodnością rodzin zakonnych; każda z nich ma jakieś powołanie specjalne i jakąś określoną misję do wypełnienia przy pomocy szczególnych środków; temu celowi odpowiadają i struktura i oblicze własne danego instytutu: duchowe, apostolskie i prawne.
Z pewnością Kościół troszczy się po macierzyńsku, aby każdy instytut odnawiał się nieustannie, aby odpowiedzieć nie swemu powołaniu i własnej swej misji – i to zarówno przez powrót do źródeł jak i przez przystosowanie się do nowych potrzeb.
Jednakże Kościół nie ma zamiaru narzucać zmian czy to w Konstytucjach czy to w formach życia wybranych dobrowolnie przez akt profesji i stanowiących czynnik charakterystyczny danego instytutu, mającego wyraźną i definitywną aprobatę Stolicy Świętej.
Stałość stanu zakonnego i związanie się z instytutem przez profesję powinny gwarantować temu, kto przyjmuje określony rodzaj życia zakonnego, prawo i obowiązek pozostania mu wiernym aż do śmierci.
Może się zdarzyć, że kompetentna władza będzie zmuszona zadecydować w wprowadzeniu zmian i przystosowań w tym, co dotyczy elementów zasadniczych i charakterystycznych danego instytutu. Nowe instytucje będą mogły odpowiedzieć nowym formom praktykowania rad ewangelicznych; Kościół będzie mógł wówczas zatwierdzić je, o ile spełnią postawione warunki i ustalone wymagania. Nikt jednak nie może żądać, aby jakiś już istniejący instytut został zmodyfikowany i zmieniony przeciwko swemu duchowi, jakiego chciał Założyciel i jaki Kościół zatwierdził.
Proszę przyjąć, Ekscelencjo, wyrazy wdzięczności i zapewnienie mojego oddania w Panu naszym i Najświętszej Pannie.
/-/ I. Kard. Antoniutti
Prefekt
/tłumaczenie z francuskiego/
