Benedykt XVI
ŻYCIE KONSEKROWANE ŚWIADECTWEM UMIŁOWANIA EWANGELII.
HOMILIA PODCZAS NIESZPORÓW W ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO
Rzym, Bazylika Św. Piotra, 2 lutego 2011 r.
Drodzy bracia i siostry!
W dzisiejsze święto kontemplujemy Pana Jezusa, którego Maryja i Józef przynoszą do świątyni, aby Go «przedstawić Panu» (Łk 2, 22). W tej ewangelicznej scenie objawia się tajemnica Syna Dziewicy, konsekrowanego Ojca, który przyszedł na świat, aby wiernie wypełnić Jego wolę (por. Hbr 10, 5-7). Symeon określa Go jako «światło na oświecenie pogan» (Łk 2, 32) i zapowiada profetycznymi słowami Jego najwyższą ofiarę złożoną Bogu oraz Jego ostateczne zwycięstwo (por. Łk 2, 32-35). Jest to spotkanie dwóch Testamentów — Starego i Nowego. Jezus wchodzi do starożytnej świątyni, On, który jest nową Świątynią Boga; przychodzi nawiedzić swój lud, wypełniając posłuszeństwo Prawu i zapoczątkowując ostateczne czasy zbawienia.
Warto przyjrzeć się z bliska temu wejściu Dzieciątka Jezus do majestatycznej świątyni, pośród wielkiej krzątaniny mnóstwa osób, pochłoniętych swoimi zajęciami: kapłanów i lewitów, pełniących kolejno swoją służbę, licznych wiernych i pielgrzymów, którzy pragnęli spotkać się z Bogiem świętym Izraela. Nikt z nich jednak niczego nie zauważa. Jezus jest dzieckiem jak inne, pierworodnym dwojga bardzo prostych rodziców. Także kapłani zdają się niezdolni dostrzec znaki nowej i szczególnej obecności Mesjasza i Zbawiciela. Tylko dwie starsze osoby, Symeon i Anna, odkrywają wielką nowość. Prowadzeni przez Ducha Świętego, widzą w tym Dziecku spełnienie swoich długich oczekiwań i czuwania. Obydwoje kontemplują światło Boga, który przychodzi, by oświecić świat, a ich profetyczne spojrzenie otwiera się na przyszłość, jako zapowiedź Mesjasza: «Lumen ad revelationem gentium!» (Łk 2, 32). W prorockiej postawie tych dwojga starców zawiera się całe Stare Przymierze, wyrażające radość ze spotkania ze Zbawicielem. Widząc Dziecko, Symeon i Anna przeczuwają, że to właśnie Ono jest tym Oczekiwanym.
Ofiarowanie Jezusa w świątyni jest wymowną ikoną całkowitego oddania swojego życia dla ludzi — mężczyzn i kobiet — którzy są powołani do tego, by ukazywać w Kościele i w świecie, przez praktykowanie rad ewangelicznych, «charakterystyczne przymioty Jezusa — dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo» (posynodalna adhort. apost. Vita consecrata, 1). Z tego względu dzisiejsze święto zostało wybrane przez czcigodnego Jana Pawła II na obchody dorocznego Dnia Życia Konsekrowanego. W tych okolicznościach zwracam się z serdecznym pozdrowieniem i wyrazami wdzięczności do abpa Joao Braza de Aviza, którego niedawno mianowałem prefektem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, oraz do sekretarza i współpracowników. Serdecznie pozdrawiam obecnych tu przełożonych generalnych i wszystkie osoby konsekrowane.
W to święto chciałbym zaproponować do refleksji trzy krótkie przemyślenia.
Po pierwsze, ewangeliczny obraz ofiarowania Jezusa w świątyni zawiera podstawowy symbol światła — światła, które płynie od Chrystusa i promieniuje na Maryję i Józefa, na Symeona i Annę, a poprzez nich na wszystkich. Ojcowie Kościoła powiązali to promieniowanie z drogą duchową. Życie konsekrowane wyraża tę drogę w sposób szczególny, jako filokalia, umiłowanie Bożego piękna, które jest promieniowaniem Bożej dobroci (por. tamże, 19). Na obliczu Chrystusa jaśnieje blask tego piękna. «Kościół kontempluje przemienione oblicze Chrystusa, aby utwierdzić się w wierze, a później nie załamać się wobec Jego oblicza zniekształconego na Krzyżu. (…) Kościół jest Oblubienicą stojącą przed Oblubieńcem, uczestniczącą w Jego tajemnicy, spowitą Jego światłością. To światło dociera do wszystkich dzieci Kościoła (…) Jednakże szczególne doświadczenie światła promieniującego ze Słowa Wcielonego jest niewątpliwie udziałem powołanych do życia konsekrowanego. Profesja rad ewangelicznych czyni ich bowiem znakiem i proroctwem dla wspólnoty braci i dla świata» (tamże, 15).
Po drugie, ikona ewangeliczna ukazuje proroctwo, dar Ducha Świętego. Symeon i Anna, kontemplując Dzieciątko Jezus, przewidują Jego przeznaczenie, jakim jest śmierć i zmartwychwstanie dla zbawienia wszystkich ludzi, i głoszą tę tajemnicę jako powszechne zbawienie. Życie konsekrowane jest powołane do dawania tego profetycznego świadectwa, związanego z jego podwójnym charakterem — kontemplacyjnym i czynnym. Konsekrowanym mężczyznom i kobietom dane jest bowiem dawać wyraz pierwszeństwa Boga, żarliwego umiłowania Ewangelii, praktykowanej jako forma życia i głoszonej ubogim i ostatnim na ziemi. «Na mocy tego prymatu nie można niczego postawić ponad osobistą miłością do Chrystusa i do ubogich, w których On żyje. (…) Prawdziwe proroctwo ma swój początek w Bogu, w przyjaźni z Nim, w uważnym wsłuchiwaniu się w Jego słowa w różnych sytuacjach dziejowych» (tamże, 84). W ten sposób życie konsekrowane w codziennych wydarzeniach, na drogach ludzkości, ukazuje Ewangelię oraz obecne już i działające królestwo Boże.
Po trzecie, ewangeliczny obraz ofiarowania Jezusa w świątyni ukazuje mądrość Symeona i Anny, mądrość życia całkowicie oddanego szukaniu oblicza Boga, odczytywaniu Jego znaków, Jego woli; życia poświęconego słuchaniu i głoszeniu Jego Słowa. «‘Faciem tuam, Domine, requiram’: Szukam, o Panie, Twojego oblicza (Ps 26, 8) (…) Życie konsekrowane jest w świecie i w Kościele widzialnym znakiem tego poszukiwania oblicza Pana i dróg, które do Niego prowadzą (por. J 14, 8). (…) Osoba konsekrowana daje zatem świadectwo radosnego i zarazem pracowitego zaangażowania w wytrwałe i mądre rozeznawanie woli Bożej (por. Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Instr. Il servizio dell’autorita e l’obbedienza. Faciem tuam, Domine, requiram [2008], 1).
Drodzy bracia i siostry, wsłuchujcie się pilnie w Słowo, ponieważ wszelka mądrość życia rodzi się ze Słowa Pana! Zgłębiajcie Słowo poprzez lectio divina, bowiem życie konsekrowane «’rodzi się (…) ze słuchania Słowa Bożego i przyjmuje Ewangelię jako swoją normę życia’. Życie będące naśladowaniem Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego staje się w ten sposób ‘żywą egzegezą słowa Bożego’. Duch Święty, w którego mocy została napisana Biblia, jest tym samym, który oświeca ‘nowym światłem słowo Boże, skierowane do założycieli i założycielek. Z niego wziął początek każdy chryzmat, a każda Reguła chce być tego wyrazem’, dając początek formom życia chrześcijańskiego, które cechuje ewangeliczny radykalizm» (posynodalna adhort. apost. Verbum Domini, 83).
Żyjemy dzisiaj, zwłaszcza w społeczeństwach bardziej rozwiniętych, w sytuacji charakteryzującej się często radykalnym pluralizmem, postępującym usuwaniem religii ze sfery publicznej, relatywizmem dotyczącym podstawowych wartości. Dlatego nasze chrześcijańskie świadectwo musi być jasne i konsekwentne, a w wysiłkach wychowawczych musimy być coraz bardziej uważni i wielkoduszni. Zwłaszcza wasza działalność apostolska, drodzy bracia i siostry, niech stanie się zadaniem życiowym, które pozwala zbliżać się, z wytrwałą gorliwością, do Mądrości jako prawdy i jako piękna, «blasku prawdy». Dzięki mądrości waszego życia i z ufnością w niewyczerpane możliwości prawdziwej edukacji umiejętnie ukierunkowujcie umysły i serca ludzi naszych czasów ku «dobremu życiu Ewangelii».
W tej chwili myślę ze szczególną serdecznością o wszystkich konsekrowanych mężczyznach i kobietach w każdej części ziemi i powierzam ich Błogosławionej Maryi Dziewicy:
O Maryjo, Matko Kościoła,
Tobie zawierzam wszystkich konsekrowanych,
abyś wyjednała im pełnię Bożego światła:
niech żyją słuchając Słowa Bożego,
pokornie naśladując Jezusa,
Twojego Syna i naszego Pana,
przyjmując nawiedzenie Ducha Świętego,
w codziennej radości magnificat,
tak aby Kościół był budowany
przez świętość życia
tych Twoich synów i córek,
wiernych przykazaniu miłości. Amen.
Za: www.opoka.org.pl
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski