Benedykt XVI
DLA CHRZEŚCIJANINA KAŻDY CZŁOWIEK JEST SANKTUARIUM BOGA.
PRZEMÓWIENIE W OŚRODKU «OBRA BENÉFICIO SOCIAL DEL NEN DÉU» FRANCISZKANEK NAJŚWIĘTSZYCH SERC
Barcelona, 7 listopada 2010 r.
Księże kardynale metropolito Barcelony, drodzy bracia w biskupstwie, drodzy księża, diakoni, zakonnice i zakonnicy, szanowni przedstawiciele władz, wszyscy przyjaciele!
Bardzo się cieszę, że mogę być tutaj z wami wszystkimi, którzy tworzycie to istniejące już od ponad stu lat dzieło dobroczynno-społeczne Nen Déu (Bożego Dziecięcia). Dziękuję kard. Lluisowi Martinezowi Sistachowi, metropolicie Barcelony, siostrze Rosario, przełożonej wspólnoty, dzieciom Antoniowi i Marii del Mar, które przemawiały, oraz tym, które tak pięknie śpiewały, za serdeczne przyjęcie, jakie mi zgotowali.
po katalońsku:
Dziękuję także wszystkim tu obecnym, w szczególności członkom Patronatu Dzieła, matce przełożonej i siostrom franciszkankom Najświętszych Serc, dzieciom, młodzieży i dorosłym otaczanym opieką w tej instytucji, ich rodzicom i innym członkom ich rodzin, a także pracownikom i wolontariuszom, którzy w niej wykonują cenną pracę.
Jednocześnie chciałbym wyrazić wdzięczność przedstawicielom władz, zachęcając do dokładania starań, aby służby społeczne zawsze docierały do najbardziej potrzebujących; dziękuję też tym, którzy wielkodusznie wspierają prywatne instytucje opiekuńcze, jak ta szkoła pedagogiki specjalnej Nen Déu. W czasach, kiedy wiele rodzin doświadcza poważnych trudności finansowych, musimy — jako uczniowie Chrystusa — okazywać tym większą solidarność, konkretną, skuteczną i nieustającą, pokazując w ten sposób, że miłosierdzie jest wyróżnikiem naszego chrześcijaństwa.
po hiszpańsku:
Poświęcenie bazyliki Sagrada Familia dzisiejszego ranka uwydatniło fakt, że świątynia jest znakiem prawdziwego sanktuarium Boga wśród ludzi. Teraz chciałbym zaznaczyć, że działalność tej oraz do niej podobnych instytucji kościelnych, do których dołączy nowe schronisko, które zechcieliście nazwać moim imieniem, w sposób oczywisty pokazuje, że dla chrześcijanina każdy człowiek jest prawdziwym sanktuarium Boga, i dlatego musi być traktowany z największym szacunkiem i miłością, szczególnie wtedy, gdy znajduje się w potrzebie. Kościół pragnie w ten sposób realizować w życiu słowa Pana z Ewangelii: «Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili» (Mt 25, 40). Na tej ziemi powyższe słowa Chrystusa skłoniły wielu synów Kościoła do poświęcenia swego życia nauczaniu, działalności dobroczynnej czy opiece nad chorymi i niepełnosprawnymi. Proszę was, byście zainspirowani ich przykładem, nadal spieszyli z pomocą najmniejszym i najbardziej potrzebującym, dając im z siebie to, co najlepsze.
W dziedzinie opieki nad najsłabszymi ważną rolę odegrał niebywały postęp w medycynie, jaki dokonał się w ostatnich dekadach. Towarzyszyło mu rosnące przekonanie o znaczeniu, jakie ma dla powodzenia terapii troskliwe ludzkie podejście. Toteż rozwój technologii w dziedzinie medycyny nigdy nie może odbywać się kosztem poszanowania życia i godności ludzkiej; konieczne jest, żeby ludzie cierpiący z powodu chorób czy ułomności psychicznych lub fizycznych mogli zawsze doświadczyć tej miłości i troski, dzięki której mogą czuć się wartościowi jako osoby w swoich konkretnych potrzebach.
Drogie dzieci i droga młodzieży, żegnam się z wami, dziękując Bogu za wasze życie, tak cenne w Jego oczach, i zapewniam was, że zajmujecie bardzo ważne miejsce w sercu Papieża. Modlę się za was każdego dnia i proszę, byście i wy swoją modlitwą pomagały mi w wiernym wypełnianiu misji, jaką powierzył mi Chrystus. W moich modlitwach nie zapominam też o tych, którzy służą cierpiącym, pracując niestrudzenie, by osoby niepełnosprawne mogły mieć w społeczeństwie należne im miejsce i nie były spychane na margines z powodu swoich ograniczeń. W tym miejscu chciałbym wyrazić szczególne uznanie dla wiernego świadectwa kapłanów i tych, którzy nawiedzają chorych w ich domach, w szpitalach i w innych specjalistycznych instytucjach. Wypełniają oni ową ważną posługę pocieszenia — zważywszy na kruchość ludzkiej kondycji — którą Kościół stara się wypełniać na wzór miłosiernego Samarytanina (por. Łk 10, 29-37).
Niech Bóg, przez wstawiennictwo Matki Bożej Miłosiernej i błogosławionej matki Carmen od Dzieciątka Jezus, błogosławi was, którzy tworzycie wielką rodzinę tego wspaniałego dzieła, a także waszych najbliższych oraz współpracowników tej i jej podobnych instytucji. A zadatkiem tego niech będzie błogosławieństwo apostolskie, którego z serca udzielam wszystkim.
Copyright © by L’Osservatore Romano (1/2011) and Polish Bishops Conference
