Benedykt XVI
OSOBY KONSEKROWANE PROMIENIUJĄ CHARYZMATEM MIŁOŚCI.
HOMILIA DO ZAKONNIKÓW I ZAKONNIC Z OKAZJI OBCHODÓW ŚWIATOWEGO DNIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Rzym, Bazylika Św. Piotra, 2 lutego 2009 r.
Księże kardynale, czcigodni bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy bracia i siostry!
Cieszę się, że mogę spotkać się z wami na zakończenie ofiary Mszy św. w to liturgiczne święto, które już od trzynastu lat gromadzi siostry i braci zakonnych z okazji Dnia Życia Konsekrowanego. Pozdrawiam serdecznie kard. Franca Rodé, wyrażając jemu i jego współpracownikom z Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego szczególną wdzięczność za posługę oddawaną Stolicy Apostolskiej i temu, co nazwałbym «uniwersum» życia konsekrowanego. Serdecznie pozdrawiam obecnych tu przełożonych i przełożone generalne oraz was wszystkich, bracia i siostry, którzy na wzór Dziewicy Maryi świadectwem swego życia osób konsekrowanych niesiecie Kościołowi i światu światło Chrystusa. W tym Roku św. Pawła posłużę się słowami Apostoła: «Dziękuję Bogu mojemu, ilekroć was wspominam — zawsze, w każdej modlitwie, zanosząc ją z radością za was wszystkich — z powodu waszego udziału w [szerzeniu] Ewangelii od pierwszego dnia aż do chwili obecnej» (Flp 1, 3-5). W tym pozdrowieniu, skierowanym do wspólnoty chrześcijan w Filippi, Paweł daje wyraz życzliwej pamięci, jaką zachowuje o tych, którzy żyją Ewangelią i angażują się w jej przekazywanie, łącząc troskę o życie wewnętrzne z trudem apostolskiej misji.
W tradycji Kościoła św. Paweł zawsze był uznawany za ojca i mistrza tych wszystkich, którzy powołani przez Pana, zdecydowali się na bezwarunkowe poświęcenie się Jemu i Jego Ewangelii. Różne instytuty zakonne wywodzą swą nazwę od imienia Pawła i od niego czerpią specyficzną inspirację charyzmatyczną. Można by powiedzieć, że wszystkim konsekrowanym mężczyznom i kobietom powtarza on proste i serdeczne zaproszenie: «Bądźcie naśladowcami moimi, tak jak ja jestem naśladowcą Chrystusa» (1 Kor 11, 1). Czym bowiem jest życie konsekrowane, jeśli nie radykalnym naśladowaniem Jezusa, bezwarunkowym «pójściem» za Nim? (por. Mt 19, 27-28). A więc we wszystkim tym Paweł jest przykładem niezawodnej mediacji pedagogicznej: naśladowanie go w pójściu za Jezusem, moi drodzy, to sprzyjający sposób, by w pełni odpowiedzieć na wasze powołanie szczególnej konsekracji w Kościele.
Co więcej, z jego własnych słów możemy poznać styl życia, który wyraża istotę życia konsekrowanego, kierującego się ewangelicznymi radami ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Życie w ubóstwie widzi on jako gwarancję całkowicie bezinteresownego głoszenia Ewangelii (por. 1 Kor 9, 1-23), a jednocześnie okazuje konkretną solidarność z braćmi w potrzebie. Wszyscy wiemy o postanowieniu Pawła, aby utrzymywać się z pracy swoich rąk, i jego zaangażowaniu w zbiórkę dla biednych w Jerozolimie (por. 1 Ts 2, 9; 2 Kor 8-9). Paweł to także apostoł, który przyjąwszy Boże wezwanie do czystości, niepodzielnie oddał serce Panu, żeby móc służyć braciom z jeszcze większą wolnością i oddaniem (por. 1 Kor 7, 7; 2 Kor 11, 1-2). Ponadto w świecie, w którym wartość chrześcijańskiej czystości nie była ceniona (por. 1 Kor 6, 12-20), wskazuje on niezawodny wzór postępowania. Jeśli zaś chodzi o posłuszeństwo, wystarczy zaznaczyć, że wypełnianie woli Bożej i «codzienna udręka płynąca z troski o wszystkie Kościoły» (por. 2 Kor 11, 28) kierowały nim, kształtowały i trawiły jego życie, z którego uczynił miłą Bogu ofiarę. Wszystko to prowadzi go do stwierdzenia: «Dla mnie bowiem żyć — to Chrystus, a umrzeć — to zysk», jak pisze do Filipian (1, 21).
Innym podstawowym aspektem konsekrowanego życia Pawła jest misja. On cały jest dla Jezusa, żeby być, jak Jezus, dla wszystkich; więcej, by stać się Jezusem dla wszystkich: «Stałem się wszystkim dla wszystkich, żeby uratować choć niektórych» (1 Kor 9, 22). Widzimy, że on, tak bardzo zjednoczony z osobą Chrystusa, posiadał wielką zdolność łączenia życia duchowego i działalności misyjnej. U niego obydwa te wymiary wzajemnie się przyciągają. Możemy zatem powiedzieć, że należy on do zastępu «mistycznych budowniczych», których życie jest zarazem kontemplacyjne i aktywne, otwarte na Boga i na braci, aby skutecznie służyć Ewangelii. W tym napięciu mistyczno-apostolskim pragnę podkreślić odwagę, z jaką Apostoł ofiarnie stawia czoło straszliwym próbom, aż po męczeństwo (por. 2 Kor 11, 16-33), niezłomną ufność opartą na słowach jego Pana: «Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali» (2 Kor 12, 9-10). Jego doświadczenie duchowe jawi się nam jako wyraz przeżywanego misterium paschalnego, które on intensywnie badał i głosił jako formę życia chrześcijańskiego. Paweł żyje dla Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. «Razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża — pisze. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus» (Ga 2, 20); i jeszcze: «Dla mnie bowiem żyć — to Chrystus, a umrzeć — to zysk» (Flp 1, 21).
To tłumaczy, dlaczego niestrudzenie nawołuje on do starania o to, aby słowo Chrystusa zamieszkało w nas z całym swym bogactwem (por. Kol 3, 16). Przywodzi to na myśl wezwanie skierowane do was w niedawno wydanej Instrukcji o Posłudze władzy i posłuszeństwie, żeby «każdego ranka szukać żywego i trwałego kontaktu ze Słowem, które tego dnia jest głoszone, rozważając je i zachowując w sercu jako skarb; czyniąc je rdzeniem każdego czynu i podstawowym kryterium każdego wyboru» (n. 7). Ufam więc, że Rok św. Pawła umocni w was wolę przyjęcia Pawłowego świadectwa, i rozważania każdego dnia Słowa Bożego oraz wiernego praktykowania lectio divina, modlenia się z wdzięcznością «psalmami, hymnami, pieśniami pełnymi ducha» (Kol 3, 16). Niech pomaga wam pełnić waszą posługę apostolską w Kościele i z Kościołem w duchu bezwarunkowej jedności, czyniąc ze swoich charyzmatów dar dla innych (por. 1 Kor 14, 12), a przede wszystkim dając świadectwo największego charyzmatu, czyli miłości (por. 1 Kor 13).
Drodzy bracia i siostry, dzisiejsza liturgia zachęca, byśmy patrzyli na Dziewicę Maryję — «Konsekrowaną» w pełnym tego słowa znaczeniu. Paweł mówi o Niej w sposób zwięzły, lecz wymowny, wskazując na Jej wielkość i rolę. To «niewiasta», która — gdy nadeszła pełnia czasu — zrodziła Syna Bożego (por. Ga 4, 4). Maryja to matka, która dziś w świątyni ofiarowuje Syna Ojcu, potwierdzając również tym aktem swoje «tak» wypowiedziane w chwili zwiastowania. Niech będzie Ona matką, która nam towarzyszy i wspiera nas, dzieci Boże i swoje dzieci, w wielkodusznym służeniu Bogu i braciom. W tej intencji proszę Ją o niebiańskie wstawiennictwo, a wam wszystkim i waszym rodzinom zakonnym udzielam z serca apostolskiego błogosławieństwa.
Copyright © Dicastero per la Comunicazione – Libreria Editrice Vaticana
