Benedykt XVI
SPOTKANIE Z BOGIEM W CISZY I MODLITWIE.
PRZEMÓWIENIE DO WŁOSKIEJ FEDERACJI REKOLEKCJI ZAMKNIĘTYCH
Rzym, 09 lutego 2008 r.
Księże kardynale, czcigodni bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy bracia i siostry!
Z radością spotykam się z wami na zakończenie krajowego zgromadzenia Włoskiej Federacji Rekolekcji Zamkniętych (FIES). Pozdrawiam jej przewodniczącego kard. Salvatore De Giorgiego i dziękuję mu za pełne kurtuazji słowa, w których wyraził wasze uczucia. Dziękuję wam za modlitwę i śpiew. Pozdrawiam biskupów delegatów regionalnych konferencji episkopatu, członków prezydium i rady krajowej, delegatów regionalnych i diecezjalnych, dyrektorów kilku domów rekolekcyjnych oraz grupę animatorów zajmujących się rekolekcjami dla młodzieży. W temacie waszego zgromadzenia: «O autentycznie eucharystyczną duchowość chrześcijańską», nawiązaliście do mojego wezwania skierowanego do wszystkich pasterzy Kościoła w zakończeniu Posynodalnej Adhortacji apostolskiej Sacramentum caritatis (por. n. 94), której poświęcone były różne wystąpienia oraz obrady w grupach studyjnych. Wybór tego tematu pokazuje, jak bardzo pragniecie w duchu wiary przyjąć nauczanie Papieża, uobecnić je w inicjatywach studyjnych oraz dobrze je wyrazić w praktyce duszpasterskiej. Z tego samego względu zajmowaliście się podczas swoich obrad dwiema Encyklikami: Deus caritas est i Spe salvi. Dziękuję wam za zaangażowanie.
Statut FIES jasno głosi, że jej celem jest «popularyzować i promować na wszystkie możliwe sposoby i z poszanowaniem norm kanonicznych rekolekcje, rozumiane jako głębokie doświadczenie Boga poprzez słuchanie słowa Bożego, prowadzące do nawrócenia i do coraz większego poświęcenia się Chrystusowi i Kościołowi» (art. 2). Dlatego «zrzesza na zasadzie dobrowolnego członkostwa wszystkich, którzy we Włoszech prowadzą rekolekcje w ramach opieki duszpasterskiej nad życiem duchowym» (tamże). Wasza Federacja stawia sobie zatem za cel rozwijanie życia duchowego, będącego podstawą wszelkiego duszpasterstwa. Powstała ona i rozwijała się pod wpływem nauczania mych poprzedników — sług Bożych Pawła VI, Jana Pawła I i Jana Pawła II, którzy często przypominali o konieczności modlitwy oraz o prymacie życia duchowego. Idąc w ich ślady, również i ja w Encyklice Deus caritas est «raz jeszcze potwierdziłem wagę modlitwy wobec aktywizmu i zagrażającego wielu chrześcijanom zaangażowanym w pracę charytatywną sekularyzmu» (n. 37), natomiast w Spe salviwymieniłem modlitwę jako pierwsze z «’miejsc’ uczenia się nadziei i wprawiania się w niej» (nn. 32-34). W rzeczywistości nieustanne przypominanie o potrzebie modlitwy zawsze jest konieczne i aktualne.
We Włoszech powstają opatrznościowo i stają się coraz popularniejsze, zwłaszcza wśród młodzieży, różne inicjatywy w dziedzinie duchowości, jednocześnie wydaje się, że spada liczba uczestników rekolekcji, i dotyczy to również kapłanów i członków instytutów życia konsekrowanego. Warto zatem przypomnieć, że rekolekcje są oryginalnym i specyficznym doświadczeniem duchowym, którego charakterystyczne cechy zawiera jedna z definicji przez was sformułowanych: «Głębokie doświadczenie Boga poprzez słuchanie Jego słowa, które zostaje pojęte i przyjęte w kontekście własnego życia za sprawą Ducha Świętego. Doświadczenie to dzięki ciszy, modlitwie i kierownictwu duchowemu daje zdolność rozeznania i pozwala oczyścić serce, nawrócić własne życie, naśladować Chrystusa i wypełnić swoją misję w Kościele i świecie». Choć istnieją też inne godne uznania formy pogłębiania życia duchowego, ważne jest uczestniczenie w rekolekcjach zamkniętych, które cechuje głęboka i całkowita cisza, ułatwiająca osobiste i wspólnotowe spotkanie z Bogiem i kontemplację oblicza Chrystusa. Zarówno moi poprzednicy, jak i ja sam wielokrotnie już o tym mówiliśmy, i przypominania o tej potrzebie nigdy nie jest za wiele.
W epoce, w której wpływ sekularyzacji jest coraz silniejszy, a z drugiej strony coraz częściej spotykamy się z przejawami pragnienia spotkania Boga, trzeba nadal umożliwiać ludziom uważne słuchanie słowa w ciszy i modlitwie. Miejscami szczególnie sprzyjającymi temu doświadczeniu duchowemu są domy rekolekcyjne, którym w związku z tym należy zapewnić wsparcie materialne i odpowiednią kadrę. Zachęcam pasterzy różnych wspólnot, aby starali się zapewnić domom rekolekcyjnym dobrze uformowanych zwierzchników i pracowników, kierowników duchowych, ofiarnych i dobrze przygotowanych animatorów i animatorki, dobrze znających doktrynę i duchowość, którzy mogą być prawdziwymi mistrzami duchowymi, dobrze znającymi i kochającymi słowo Boże i wiernymi nauczaniu Kościoła. Dobre rekolekcje pomagają uczestnikom odnaleźć radość i miłość do liturgii, w szczególności godnego sprawowania Liturgii Godzin, a przede wszystkim Eucharystii; pomagają na nowo odkryć wagę sakramentu pokuty, do którego wiedzie droga nawrócenia i dar pojednania, jak również wartość i znaczenie adoracji eucharystycznej. W czasie rekolekcji można też na nowo zrozumieć pełny i prawdziwy sens różańca świętego oraz nabożeństwa Drogi Krzyżowej.
Drodzy bracia i siostry, dziękuję wam za cenną służbę Kościołowi i za wasze starania o to, aby we Włoszech jak najwięcej osób mogło uczestniczyć w rekolekcjach, i by były one prowadzone na jak najwyższym poziomie. Ja zaś zapewniam was o pamięci przed Panem, proszę Najświętszą Maryję Pannę o wstawiennictwo i udzielam wam wszystkim oraz waszym współpracownikom apostolskiego błogosławieństwa.
Za: www.opoka.org.pl
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana
