Benedykt XVI
PRZEMÓWIENIE DO OSÓB KONSEKROWANYCH NA ZAKOŃCZENIE MSZY ŚW.
Z OKAZJI DNIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Rzym, Bazylika Św. Piotra, 2 lutego 2008 r.
Drodzy Bracia i Siostry!
Bardzo się cieszę, że mogę spotkać się z wami z okazji Dnia Życia Konsekrowanego, tradycyjnego terminu, który stał się jeszcze bardziej znaczący w kontekście liturgicznym święta Ofiarowania Pańskiego. Dziękuję kard. Franc Rodé, który sprawował za was Eucharystię, a wraz z nim Sekretarzowi i innym współpracownikom Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Z wielką serdecznością pozdrawiam obecnych Przełożonych Generalnych i wszystkich, którzy tworzą to jedyne w swoim rodzaju zgromadzenie, będące wyrazem różnorodnego bogactwa życia konsekrowanego w Kościele.
Łukasz Ewangelista, opowiadając o przedstawieniu Jezusa w świątyni, trzykrotnie podkreśla, że Maryja i Józef działali zgodnie z „prawem Pańskim” (por. Łk 2, 22.23.39), a ponadto zawsze wydają się uważnie słuchać Słowa Boga. Ta ich postawa stanowi wymowny przykład dla was, zakonników i zakonnic; dla was, członków instytutów świeckich i innych form życia konsekrowanego. Najbliższa zwyczajna sesja Synodu Biskupów będzie poświęcona Słowu Bożemu w życiu Kościoła: proszę was, drodzy bracia i siostry, o wniesienie swojego wkładu w to kościelne zaangażowanie, dając świadectwo, jak ważne jest, aby umieść Słowo Boże w centrum wszystkiego, zwłaszcza w życiu tych, których, jak was, Pan wzywa do bardziej intymnego naśladowania Go. Istotnie, życie konsekrowane jest zakorzenione w Ewangelii; ona jako najwyższa Reguła, nieustannie inspirowała przez wieki i ona wzywa, aby nieustannie powracać do jej treści, by przez to zachować żywotność i płodność, przynosząc owoce dla zbawienia dusz.
U początków różnych form życia konsekrowanego jest zawsze mocna inspiracja ewangeliczna. Myślę o św. Antonim Opacie, poruszonym słowami Chrystusa: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj wszystko, co masz, rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie”(Mt 19, 21) (por. Vita Antonii, 2, 4). Z kolei św. Franciszek z Asyżu potwierdza, że to Bóg objawił mu, że musi żyć zgodnie z formą Świętej Ewangelii (Testamento, 17: FF 116). „Franciszek – pisze Tomasz z Celano – słysząc, że uczniowie Chrystusa nie mogą posiadać ani złota, ani srebra, ani pieniędzy, ani nosić sakwy, ani chleba, ani laski, ani butów, ani dwóch tunik… natychmiast, radując się w Duchu Świętym, wykrzyknął: Chcę tego, proszę o to, pragnę to robić z całego serca!” (1 Celano, 83: FF 670,672).
„To Duch Święty – przypomina Instrukcja Ripartire da Cristo – rzucił nowe światło na Słowo Boże skierowane do założycieli i założycielek. Każdy charyzmat wypływa z Niego i każda Reguła jest Jego wyrazem” (n. 24). I rzeczywiście, Duch Święty przyciąga niektórych ludzi, by żyli Ewangelią w radykalny sposób i podjeli naśladowanie bardziej szczodre. W ten sposób rodzi się dzieło, rodzina zakonna, która przez samą swoją obecność staje się z kolei żywą „egzegezą” Słowa Bożego. Kolejne charyzmaty życia konsekrowanego, mówi Sobór Watykański II, można zatem odczytywać jako lepsze rozumienie Chrystusa na przestrzeni wieków, jako żywą Ewangelię, która jest zawsze aktualizowana w nowych formach (por. Sobór Watykański II, Konst. Lumen gentium, 46). W dziełach Założycielek i Założycieli odbija się tajemnica Chrystusa, jego słowo, promień światła, który emanuje z Jego twarzy, odblask Ojca (por. Posynodalna Adhortacja Apostolska Vita consecrata, 16).
Podążanie za Chrystusem bez kompromisów, na wzór Ewangeliczny, stanowiło więc przez wieki ostateczną i najwyższą normę życia zakonnego (por. Perfectae caritatis, 2). Św. Benedykt w swojej Regule odnosi się do Pisma Świętego jako „najbardziej sprawiedliwej normy życia ludzkiego” (n. 73,2-5). Św. Dominik „wszędzie objawiał się jako człowiek ewangeliczny, zarówno w słowie, jak i w uczynkach” (Libellus, 104: in P. Lippini, San Domenico visto dai suoi contemporanei, Ed. Studio Dom., Bologna, 1982, 110)) i takich, jakich chciał, aby byli także jego braćmi kaznodziejami, „ludźmi ewangelicznymi” (Prime Costituzioni o Consuetudines, 31). Św. Klara z Asyżu wzorując się na doświadczeniu Franciszka pisze: „Forma życia Zakonu Ubogich Sióstr jest taka: zachowywać świętą Ewangelię Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Regola I, 1-2: FF 2750). Św. Wincenty Pallotti stwierdza: „Podstawową zasadą naszego maluczkiego Zgromadzenia jest życie naszego Pana Jezusa Chrystusa i naśladowanie go z wszelką możliwą doskonałością” (por. Opere complete, II, 541-546; VIII, 63, 67, 253, 254, 466). A św. Luigi Orione pisze: „Naszą pierwszą regułą i życiem jest zachowywanie Świętej Ewangelii z wielką pokorą, i słodką oraz serdeczną miłością Boga” (Lettere di Don Orione, Roma 1969, vol. II, 278).
Ta bardzo bogata tradycja świadczy o tym, że życie konsekrowane jest „ głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana” (Vita consecrata, 1) i jawi się jako „ drzewo o wielu gałęziach, które tkwi korzeniami w Ewangelii i przynosi obfite owoce w każdej epoce życia Kościoła” (tamże, 5). Jego misją jest pamiętanie, że wszyscy chrześcijanie są wezwani przez Słowo, aby żyli Słowem i pozostali pod Jego panowaniem. Dlatego szczególnie zakonnicy i zakonnice mają obowiązek „podtrzymywać w ochrzczonych świadomość podstawowych wartości Ewangelii,” (Vita consecrata, 33). Czyniąc to, ich świadectwo daje Kościołowi „cenny bodziec do coraz większej spójności ewangelicznej” (tamże, 3) i można by powiedzieć, że jest to „wymowne, choć często milczące głoszenie Ewangelii” (tamże, s. , 25). Dlatego w moich dwóch encyklikach, a także przy innych okazjach, często wskazuję na przykład świętych i błogosławionych należących do instytutów życia konsekrowanego.
Drodzy bracia i siostry, pielęgnujcie wasz dzień modlitwy, medytacji i słuchania Słowa Bożego. Wy, którzy znacie starożytną praktykę lectio divina, pomagacie także wiernym doceniać ją w codziennym życiu. I odkrywajcie, jak przełożyć na świadectwo to, co wskazuje Słowo, dając się ukształtować przez nie, które jak ziarno przyjęte na dobrej ziemi wydaje obfity owoc. W ten sposób zawsze będziecie posłuszni Duchowi Świętemu i będziecie wzrastać w jedności z Bogiem, będziecie pielęgnować między sobą braterską komunię i będziecie gotowi wielkodusznie służyć swoim braciom, zwłaszcza potrzebującym. Niech ludzie zobaczą wasze dobre uczynki, owoc Słowa Bożego, które w was żyje i oddają chwałę waszemu niebieskiemu Ojcu (por. Mt 5,16)! Powierzając wam te refleksje, dziękuję wam za cenną służbę, jaką pełnicie dla Kościoła, a wzywając Maryi oraz świętych i błogosławionych Założycieli waszych instytutów, serdecznie udzielam wam i waszym rodzinom zakonnym Apostolskiego Błogosławieństwa, ze szczególnym uwzględnieniem osób młodych w formacji oraz waszych braci i sióstr chorych, starszych lub znajdujących się w trudnej sytuacji. Zapewniam was wszystkich o pamięci w mojej modlitwie.
Za: www.opoka.org.pl
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski