Benedykt XVI
NIEOCENIONY DAR ŻYCIA KONSEKROWANEGO.
HOMILIA NA DZIEŃ ŻYCIA KONSEKROWANEGO
Rzym, 2 lutego 2006 r.
Drodzy Bracia i Siostry!
Dzisiejsze święto Ofiarowania Jezusa w świątyni, czterdzieści dni po Jego narodzeniu, ukazuje nam szczególny moment z życia Świętej Rodziny: zgodnie z Prawem Mojżeszowym, Maryja i Józef zanoszą małego Jezusa do świątyni jerozolimskiej, by ofiarować Go Panu (por. Łk 2, 22). Symeon i Anna, natchnieni przez Boga, rozpoznają w Dziecięciu tak bardzo oczekiwanego Mesjasza i wypowiadają o Nim prorocze słowa. Stajemy wobec tajemnicy, prostej i zarazem podniosłej, w której Kościół święty sławi Chrystusa, Pomazańca Ojca, pierworodnego nowej ludzkości.
Sugestywna procesja ze świecami na początku naszej celebracji przywołała nam na nowo opiewane przez Psalm responsoryjny uroczyste wejście Tego, który jest «Królem chwały», «Panem potężnym w boju» (Ps 24 [23], 7. 8). Ale kim jest potężny Bóg, wkraczający do świątyni? Jest Dziecięciem. To Dziecię Jezus, w objęciach swojej Matki, Dziewicy Maryi. Święta Rodzina wypełnia przepisy Prawa: oczyszczenie matki, ofiarowanie pierworodnego Bogu i jego wykupienie przez złożenie ofiary. W pierwszym czytaniu liturgia mówi o wyroczni proroka Malachiasza: «nagle przybędzie do swej świątyni Pan» (Ml 3, 1). Słowa te wyrażają całą głębię pragnienia, z jakim naród żydowski oczekiwał na przestrzeni wieków. Wreszcie wkracza do swojego domu «Anioł Przymierza» i poddaje się Prawu: przychodzi do Jerozolimy, by w postawie posłuszeństwa wejść do domu Bożego.
Ofiarowanie Jezusa i Maryi
Znaczenie tego gestu ukazuje się w szerszej perspektywie we fragmencie Listu do Hebrajczyków, który słyszeliśmy w dzisiejszym drugim czytaniu. W nim ukazany zostaje Chrystus jako pośrednik łączący Boga i człowieka, znoszący dystans, eliminujący wszelkie podziały i burzący dzielące mury. Chrystus przychodzi jako nowy «miłosierny i wierny arcykapłan w tym, co się odnosi do Boga — dla przebłagania za grzechy ludu» (Hbr 2, 17). Widzimy więc, że pośrednictwo z Bogiem dokonuje się już nie przez świętość-separację dawnego kapłaństwa, lecz w wyzwalającej solidarności z ludźmi. Już jako Dziecię zaczyna On iść drogą posłuszeństwa, którą przejdzie do końca. Ukazuje to jasno List do Hebrajczyków, mówiąc: «za swych dni doczesnych zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci (…). I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają» (Hbr 5, 7-9).
Pierwszą osobą, która przyłącza się do Chrystusa na drodze posłuszeństwa, wypróbowanej wiary i współuczestnictwa w cierpieniu jest Jego Matka, Maryja. Ewangeliczny tekst ukazuje nam to w momencie ofiarowania Syna — bezwarunkowej ofiary, angażującej Ją osobiście. Maryja jest Matką Tego, który jest «chwałą swojego ludu, Izraela» i «światłem na oświecenie pogan», ale również «znakiem, któremu sprzeciwiać się będą» (por. Łk 2, 32. 34). I Ona także, w swojej niepokalanej duszy, musiała zostać przeszyta mieczem boleści, co pokazuje, że Jej rola w dziejach zbawienia nie kończy się na tajemnicy Wcielenia, ale znajduje dopełnienie w pełnym miłości i bólu uczestnictwie w śmierci i zmartwychwstaniu Jej Syna. Przynosząc Syna do Jerozolimy, Dziewica Matka ofiarowuje Go Bogu jako prawdziwego Baranka, który gładzi grzechy świata. Ukazuje Go Symeonowi i Annie jako zapowiedź odkupienia. Przedstawia Go wszystkim jako światło, pozwalające bezpiecznie iść drogą prawdy i miłości.
«Moje oczy ujrzały»
Słowa, które podczas tego spotkania pojawią się na ustach starego Symeona — «moje oczy ujrzały Twoje zbawienie» (Łk 2, 30) — znajdują oddźwięk w duszy prorokini Anny. Te sprawiedliwe i pobożne osoby, ogarnięte światłem Chrystusa, mogą kontemplować w Dziecięciu Jezus «pociechę Izraela» (Łk 2, 25). W ten sposób ich oczekiwanie przemienia się w światło rozjaśniające dzieje. Symeon jest nosicielem starożytnej nadziei, a Duch Pański przemawia do jego serca: dlatego może oglądać Tego, którego wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć — Chrystusa, Światłość oświecającą narody. W tym Dziecięciu rozpoznaje Zbawiciela, ale przeczuwa w duchu, że wokół Niego decydować się będą losy ludzkości i że będzie musiał wiele wycierpieć ze strony tych, którzy Go odrzucą. Ogłasza Jego tożsamość i mesjańską misję słowami tworzącymi jeden z hymnów rodzącego się Kościoła, w którym wyraża się cała wspólnotowa i eschatologiczna radość z dopełnionego oczekiwania na zbawienie. Entuzjazm jest tak wielki, że żyć i umierać znaczy to samo, a «światło» i «chwała» objawiają się powszechnie. Anna jest «prorokinią», mądrą i pobożną niewiastą, interpretującą głęboki sens historycznych wydarzeń i zawartego w nich Bożego przesłania. Dlatego może «sławić Boga» i mówić «o Dziecięciu wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy» (por. Łk 2, 38). Długie lata wdowieństwa, poświęcone kultowi w świątyni, wierność cotygodniowym postom oraz oczekiwanie wraz z tymi, którzy gorąco pragnęli odkupienia Izraela, kończą się spotkaniem z Dziecięciem Jezus.
Wymowny znak Królestwa
Drodzy bracia i siostry, w święto Ofiarowania Pańskiego Kościół obchodzi Dzień Życia Konsekrowanego. Jest to sprzyjająca okazja do wielbienia Pana i dziękowania Mu za nieoceniony dar, jakim jest życie konsekrowane w jego różnych formach. Jest to jednocześnie bodziec do szerzenia wśród całego Ludu Bożego znajomości tych, którzy całkowicie poświęcili się Bogu, i szacunku dla nich. W istocie, tak jak życie Jezusa, Jego posłuszeństwo i oddanie się Ojcu jest żywą przypowieścią o «Bogu z nami», podobnie konkretne poświęcenie się osób konsekrowanych Bogu i braciom staje się wymownym znakiem obecności Królestwa Bożego dla współczesnego świata. Wasz sposób życia i działania może ukazać w pełni waszą całkowitą przynależność do jedynego Pana. Wasze całkowite oddanie się w ręce Chrystusa i Kościoła jest mocnym i wyraźnym głoszeniem obecności Boga w języku zrozumiałym dla współczesnych nam ludzi. To pierwsza posługa, jaką życie konsekrowane oddaje Kościołowi i światu. Pośród Ludu Bożego osoby konsekrowane są niczym strażnicy, dostrzegający i zapowiadający nowe życie, już obecne w naszych dziejach.
Zwracam się teraz w szczególności do was, drodzy bracia i siostry, którzy odpowiedzieliście na powołanie do specjalnej konsekracji. Pozdrawiam was serdecznie i z całego serca dziękuję za waszą obecność. Szczególne pozdrowienie kieruję do abpa Franca Rodé, prefekta Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, oraz jego współpracowników, koncelebrujących ze mną tę Mszę św. Niech Pan codziennie odnawia w was i we wszystkich osobach konsekrowanych radosną odpowiedź na Jego bezinteresowną i wierną miłość. Drodzy bracia i siostry, niczym płonące świece promieniujcie zawsze i w każdym miejscu miłością Chrystusa, światłości świata. Niech Najświętsza Maryja, Niewiasta konsekrowana, pomaga wam przeżywać w pełni to wasze szczególne powołanie i posłannictwo w Kościele dla zbawienia świata. Amen!
Copyright © by L’Osservatore Romano (4/2006) and Polish Bishops Conference