Franciszek,
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNICZEK KAPITUŁ GENERALNYCH SIÓSTR SZPITALNYCH I CÓREK ŚWIĘTEGO KAMILA
Rzym, Sala Konsystorza, 23 maja 2024 r.
Obecny czas, aż do lipca, jest czasem Kapituł, dlatego muszę się spotkać z dwoma z nich razem, ponieważ nie ma czasu, a jest ich tak wiele… Ale do przodu, odwagi!
Cieszę się, że mogę was powitać z okazji waszych Kapituł Generalnych. Jest to chwila łaski: dla was, dla sióstr, które reprezentujecie i dla całego Kościoła.
To piękne zrządzenie Opatrzności, że spotykacie się tutaj, z Biskupem Rzymu, aby dziękować Panu, prosić Go o światło do rozeznawania Jego woli i odnowić wasze zaangażowanie w służbę Kościołowi.
Na początku waszej drogi znajdują się dwie ekscytujące historie, w których możemy zobaczyć, jak śmiałość założycieli i założycielek, pod działaniem Ducha Świętego, może dokonać wielkich dzieł, udając się tam, gdzie wzywa miłość, bez dokonywania zbyt wielu kalkulacji, ze „świętym szaleństwem miłości”. Bo jeśli brakuje miłości, jesteśmy skończeni!
Tak było w przypadku Marii Angustias Gimenez, czcigodnej Marii Josefy Recio i św. Benedykta Menni, którzy w 1881 r., zainspirowani charyzmatem św. Jana Bożego, w Hiszpanii targanej trudnościami i podziałami, rozpoczęli pionierskie jak na tamte czasy dzieło w służbie ostatnim z ostatnich: chorym psychicznie. To piękna rzecz, bez czysto ludzkich interesów. W ten sposób narodziły się Siostry Szpitalne Najświętszego Serca. Od tego czasu kontynuujecie ich misję, niosąc pomoc coraz to nowym przejawom cierpienia i ubóstwa, aby uobecniać Boże miłosierdzie w praktyce szpitalnictwa, ze szczególnym uwzględnieniem powrotu do zdrowia i integralnej rehabilitacji ludzi. Czynicie to, starając się zaangażować wszystkich – chorych, rodziny, lekarzy, siostry, wolontariuszy i innych – w atmosferę „wspólnoty”, w której wszyscy dzielą się sobą i przyczyniają się do dobra innych. Jest to piękne, ponieważ w ten sposób wszyscy leczą się razem, każdy zgodnie ze swoimi potrzebami i ranami, które nosi. Nigdy o tym nie zapominajmy: wszyscy potrzebujemy uzdrowienia, wszyscy, a troska o innych jest dla nas dobra.
Niewiele lat po założeniu Sióstr Szpitalnych, w 1892 r., w Rzymie, inna kobieta, św. Józefina Vannini, zainspirowana tym razem przez św. Kamila de Lellis, wraz z bł. Luigim Tezza – który został pochowany w Buenos Aires, odwiedziłem jego grób – dała życie Zgromadzeniu Córek św. Kamila, również poświęconemu opiece nad chorymi. Byłem przez nie hospitalizowany, kiedy przeprowadzały moje operacje. Ta kobieta dobrze wiedziała, czym jest ból: w swoim życiu wiele wycierpiała z powodu słabego zdrowia i z wielu innych powodów. Tylko z pomocą Boga i dobrych ludzi była w stanie sobie poradzić, dlatego uwielbiała powtarzać: „cierpienie można pokonać tylko miłością”. W ten sposób powierzyła chorych waszej miłości, pierwszemu i nieodzownemu lekarstwu każdego miejsca opieki; w rzeczywistości, wraz z czwartym ślubem opieki nad chorymi, umieściła ich w sercu waszej konsekracji. Pewien kapłan, który był przez was hospitalizowany, powiedział mi: „Te zakonnice wierzą, wierzą!”.
Drogie siostry, wszystko to jest znakiem, zaproszeniem, abyście w rozeznawaniu dokonywanym przez wasze kapituły nie lękały się, abyście pozwoliły się prowadzić tej samej odwadze, co wasi założyciele i założycielki, abyście się odważyły, abyście zaryzykowały – odważyły się, zaryzykowały! – dla dobra braci i sióstr, których Bóg stawia na waszej drodze. Odważcie się, bez lęku, i pozwólcie wyjść naprzeciw nowym formom ubóstwa naszych czasów: jest ich wiele! W ten sposób dobrze wykorzystacie wielkie i bogate dziedzictwo, które otrzymaliście, i zachowacie je zawsze żywe i młode.
Dziękuję! Dziękuję za waszą pracę. Proszę, nie traćcie radości, nie traćcie uśmiechu i radości serca. Z serca wam błogosławię. I proszę o modlitwę za mnie. Dziękuję.
Tłumaczenie OKM
Za: www.vatican.va
Copyright © Dykasterium ds. Komunikacji – Libreria Editrice Vaticana