Rząd peruwiański był jednym z pierwszych w krajach Ameryki Południowej, które wprowadziły “lockdown” z dużym wyprzedzeniem, starając się zapobiec krytycznej sytuacji. W dniu 16 marca granice państowe zostały zamknięte, przemieszczanie się wewnątrz kraju zostało zabronione oraz zawieszono wszelką działalość, która nie jest kluczowa. Obecnie kwarantanna społeczna już nie obowiązuje (izolację zniesiono w dniu 30 czerwca), ale Peru jest szóstym krajem na świecie, gdy chodzi o liczbę zakażeń Covid-19, a drugim w Ameryce Łacińskiej. Restrykcje, jakie zostały wprowadzone, zrodziły katastrofalne skutki, doprowadzając do długotrwałego kryzysu gospodarczego i społecznego.
Piura, miasto znajdujące się w północnej części Peru, jest trzecim miastem pod względem największej liczby zakażeń i zgonów z powodu koronawirusa. W czasie pierwszej fazy zakażeń wiele osób przybyło do salezjańskiej szkoły “Don Bosco” w Piura, prosząc o pomoc, coś do jedzenia. Salezjanie nie kazali na siebie długo czekać, natychmiast pośpieszyli z pomocą ludności najbardziej potrzebującej, co rozpoczęło się od oratoriów, a cała akcja była ukierunkowana przede wszystkim na rodziny dzieci, które przebywały na domowej kwarantannie; docierano w te miejsca, gdzie nikt nie chciał się udać, czego powodem był strach, ostrożność lub odrzucenie.
Salezjanie z Piury, pod kierunkiem ks. Angela Carbajala, dyrektora ośrodka, i ks. Pedro Da Silvy, animatora duszpasterskiego, dotarli również na rozległe śmietnisko w Castiglia, na peryferiach Piury, gdzie liczne rodziny mieszkają pośród odpadków w czymś w rodzaju namiotów, zbierając tam plastik i tekturę.
Na widok zdjęć z tego śmietniska przychodzi do głowy pytanie: czy nie było zbyt ryzykowne udanie się do podobnego miejsca? Ks. Carbajal co do tego nie ma wątpliwości: “uczyniłem to, co zrobiłby Ksiądz Bosko. To jest miłość duszpasterska w całym swoim blasku; to bodziec apostolski popycha nas do pójścia tam, gdzie znajdują się ci, którzy nas potrzebują”.
W Peru w wielu domach nie ma bieżącej wody, a zamrażarki są luksusem, nie mówiąc już o warunkach, w jakich żyją wspólnoty tubylcze, które należą do grup mniejszościowych najbardziej pozbawionych jakiegokolwiek wsparcia.
Salezjanie z Peru działają bardzo aktywnie na obszarach przybrzeżnych, górskich i w puszczy; każda ze wspólnot salezjańskich jest bardzo uważna na potrzeby osób, które zamieszkują najbardziej niedostępne rejony kraju.
Celem, jaki obecnie przyświeca salezjanom w tej złożonej sytuacji, jest zapewnienie opieki, poprzez wsparcie żywnościowe i sanitarne, 100 rodzinom potrzebującym z terenu puszczy. Synowie Księdza Bosko z regionu Loreto przygotowują 100 koszy z żywnością, środkami sanitarnymmi i środkami czyszczącymi, które przekażą rodzinom, które mieszkają na terenie San Lorenzo, w peruwiańskiej puszczy. Otrzymają one koszyk z żywnością, środki do dezynfekcji, środki czyszczące i środki ochrony osobistej.
Źródło: Missioni Don Bosco / infoans.org
