Biskup jako dobry pasterz dzień po dniu musi podejmować trud wysiłku duchowego, ludzkiego i pasterskiego, aby każdemu, kogo Chrystus stawia na jego drodze, pomóc budować swoje człowieczeństwo i swoje relacje z Bogiem i z drugim człowiekiem – powiedział abp Tadeusz Wojda, metropolita białostocki, w homilii wygłoszonej 11 stycznia podczas uroczystości święceń biskupich ks. Adriana Galbasa SAC, biskupa pomocniczego diecezji ełckiej.
Arcybiskup Wojda podkreślił, że pasterz na dzisiejsze czasy potrzebuje wielu darów, bowiem jego posługa w świecie jest trudna i wymagająca solidnego przygotowania, osobistego doświadczenia i ugruntowanej wiary. Nawiązując do słów proroka Izajasza podkreślił, że „biskup jako dobry pasterz dzień po dniu musi podejmować trud wysiłku duchowego, ludzkiego i pasterskiego, aby każdemu, kogo Chrystus stawia na jego drodze, pomóc budować swoje człowieczeństwo i swoje relacje z Bogiem i z drugim człowiekiem”.
Odnosząc się do słów liturgii konsekracji biskupiej metropolita białostocki powiedział, że kapłan, „wzięty z ludzi i dla ludzi ustanowiony, aby im pomagać w dążeniu do Boga”, zostaje namaszczony na wzór proroka Izajasza nie tylko olejem świętym, ale przede wszystkim Duchem Bożym, który wyposaża go w mądrość, siłę i radość, aby mógł być posłańcem żywej Ewangelii. „Jest to +łaska według miary daru Chrystusowego+ (…), która zostaje Ci dana przez Ducha Świętego, abyś mógł być powiernikiem Boga i Jego głosem pośród ludzi” – dodał abp Wojda. Arcybiskup zwrócił uwagę, iż każdy kapłan służy ludowi Bożemu w imieniu Jezusa Chrystusa, dlatego też posługa ta musi wzorować się i inspirować na stylu życia tego, który „nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć i oddać swe życie na okup za wielu” (Mt 20, 28). Wymaga to nieustannego upodabniania się do Jezusa, pozostawania z Nim w zażyłości, tak aby być zawsze Jego żywą ikoną.
„Duchowa i modlitewna więź z Chrystusem winna zawsze być dla Ciebie źródłem, z którego wypływa działanie. (…) Skuteczność i owocność Twojej posługi będzie zależeć od tego, na ile będziesz pozostawał +z Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa+” – powiedział abp Tadeusz Wojda.
Na zakończenie metropolita białostocki zapewnił nowego biskupa ełckiego o nieustannej modlitwie oraz poprosił kapłanów i diecezjan, aby ci przyjęli go z czułością i radością jako sługę Chrystusa Pana i szafarza Bożych misteriów.
Bp Adrian Józef Galbas SAC, wraz z abp Henrykiem Hoserem SAC i abp Tadeuszem Wojdą SAC, jest jednym z trzech biskupów z Episkopatu Polski, którzy pochodzą ze Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego Księży Pallotynów. Bp Galbas pochodzi ze Śląska. Po święceniach kapłańskich pracował w parafiach w Łodzi i w Poznaniu oraz angażował się duszpastersko w Lublinie, Częstochowie i w Ołtarzewie.
BP KEP
Abp Tadeusz Wojda SAC
Metropolita Białostocki
Homilia na święcenia biskupie ks. Adriana Galbasa SAC
(Ełk, 11 stycznia 2020)
Bądź jak dobry pasterz!
Drodzy Bracia w biskupstwie i w kapłaństwie,
Ekscelencjo, Ks. Arcybiskupie Nuncjuszu Apostolski,
Czcigodni przedstawiciele Władz,
Umiłowani Bracia i Siostry w Chrystusie,
Drogi księże Adrianie!
Jesteśmy dzisiaj uczestnikami wielkiego duchowego i modlitewnego wydarzenia, jakim są świecenia biskupie ks. Adriana Galbasa, kapłana ze Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego. Papież Franciszek powołał go do godności biskupiej i powierzył mu funkcję biskupa pomocniczego diecezji Ełckiej i najbliższego współpracownika ordynariusza tejże diecezji, bpa Jerzego Mazura. Został wybrany, aby mocą sakramentu pełni kapłaństwa być włączonym do grona następców Apostołów, i, ciesząc się szczególną obecnością Jezusa Chrystusa, realizować Jego potrójną misję: prorocką, pasterką i nauczycielską.
Wspólnota Kościoła lokalnego raduje się nowym pasterzem. Wyrazem tej radości są licznie zgromadzeni w tej świątyni kapłani diecezjalni i zakonni, siostry zakonne, osoby konsekrowane i świeccy, oraz wszyscy inni, którzy uczestniczą w obrzędzie święceń za pośrednictwem mediów.
Razem wznosimy hymn uwielbienia i wdzięczności za dar nowego pasterza i otaczamy miłą wonią modlitwy, prosząc, aby Duch Święty prowadził go, umacniał swoją mocą i inspirował w realizacji nowej misji pasterskiej i nowych zadań w Kościele.
Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego powierzając ks. Adriana tutejszej wspólnocie diecezjalnej, prosi, aby go przyjęła z prawdziwą serdecznością i otwartością. Jesteście żywym Kościołem, a Kościół, jako dobra matka, przyjmuje każdego z czułością i radością. Przyjmijcie go i szanujcie jako sługę Chrystusa Pana i szafarza Bożych misteriów i otoczcie modlitwą.
Ks. Adrian nie jest synem tej diecezji, ale ścieżki przetarł mu już inny Pallotyn, ks. Roman Forycki, który był pierwszym rektorem Miejscowego Seminarium Duchownego, które powstało po utworzeniu diecezji Ełckiej. Ks. Adrian przybywa z przeciwległego zakątka Polski. Jako dar, oprócz charyzmatu pallotyńskiego, pragnie wnieść do skarbca duchowego tutejszego Kościoła, doświadczenie kapłańskie i pasterskie ze Śląska, skąd pochodzi, ale również i z innych terenów Polski. Po święceniach kapłańskich pracował w parafiach w Łodzi i w Poznaniu, udzielał się duszpastersko w Lublinie, Częstochowie i w Ołtarzewie. Obdarzony darem dobrego słowa, chętnie też był zapraszany w różne strony Polski, aby głosić rekolekcje, kazania czy konferencje dla wspólnot parafialnych i zakonnych a także i charyzmatycznych.
Jego doświadczenie Kościoła wybiega także poza granice naszego kraju i sięga miejsc na świecie, gdzie pracują pallotyni z prowincji Zwiastowania Pańskiego. Jako wieloletni przełożony prowincjalny, odwiedzał ich i wizytował, spotykał miejscowych pasterzy i w ten sposób poznawał rzeczywistość Kościoła w tych krajach oraz jego wyzwania i trudności.
To doświadczenie wreszcie jest owocem jego solidnego przygotowania w zakresie teologii pastoralnej i dziennikarstwa oraz darów osobistych: otwartości, kreatywność i łatwości nawiązywania kontaktów z innymi.
Tak zgromadzonym bogactwem duchowym, kapłańskim i ludzkim ks. Adrian pragnie dzielić z całą tutejszą wspólnotą diecezjalną.
Pasterz na dzisiejsze czasy potrzebuje wielu darów, bowiem jego posługa w świecie jest trudna i wymagająca solidnego przygotowania, osobistego doświadczenia i ugruntowanej wiary. Pasterz, za przykładem proroka Izajasza z pierwszego Czytania, ma za zadanie otaczać ojcowska i braterską miłością wszystkich: z cierpliwością i umiejętnością krzepić duchowo, „ożywiać wiarę i rozpalać miłość” tych, którzy są w owczarni Chrystusowej, prowadzić ku Chrystusowi tych, którzy są poza nią; nieść nadzieję tym co utracili sens wiary i pogubili się w życiu; podnosić na duchu strapionych, poranionych i upokorzonych. Biskup jako dobry pasterz dzień po dniu musi podejmować trud wysiłku duchowego, ludzkiego i pasterskiego, aby każdemu, kogo Chrystus stawia na jego drodze, pomóc budować swoje człowieczeństwo i swoje relacje z Bogiem i z drugim człowiekiem.
Drogi i czcigodny księże Adrianie! Wielka i różnorodna jest posługa pasterska na nieskończonej niwie pańskiej, do której zostałeś wybrany i którą Ci zleca papież Franciszek. Stajesz na niej w pierwszym szeregu jako żniwiarz pod przewodnictwem swojego Ordynariusza. Również liturgia konsekracji biskupiej przypomina Ci, abyś był „świadomy, że zostałeś wzięty z ludzi i dla ludzi ustanowiony, aby im pomagać w dążeniu do Boga”. Bądź świadomy tej misji i postępuj „w sposób godny powołania” jakim zostałeś wezwany (Ef 4,1-2) , zachęca św. Paweł w drugim Czytaniu.
Do tej posługi zostaniesz za chwile namaszczony na wzór proroka Izajasza nie tylko olejem świętym, ale przede wszystkim Duchem Bożym. Namaszczenie to, jest znakiem szczególnego Twojego przeznaczenia Bogu na własność i wyposażenia Cię w Bożą mądrość, siłę i radość, przymioty potrzebne do pełnienia misji pośród ludu Bożego. Jest to „łaska według miary daru Chrystusowego” – mówi dalej św. Paweł -, która zostaje Ci dana przez Ducha Świętego, abyś mógł być powiernikiem Boga i Jego głosem pośród ludzi.
Namaszczenie Duchem Świętym pochodzi od Jezus, bowiem to On sam «przekazuje swoim uczniom namaszczenie otrzymane od Ojca, to znaczy „chrzest w Duchu Świętym”» – mówił kiedyś św. Jan Paweł II do nowo wyświeconych biskupów. Duch Święty stwarza w nas synowską relację z Bogiem, pełną miłości i ufnego posłuszeństwa, abyśmy pośród ludu mogli być posłańcami żywej Ewangelii wolności, radości i nadziei.
Jako starszy współbrat w kapłaństwie i biskupstwie chce zwrócić Twoją uwagę na jeszcze jedną ważną rzecz. Będziesz służył ludowi Bożemu w imieniu Jezusa Chrystusa. Twoja posługa biskupia i pasterska musi więc wzorować się i inspirować na stylu życia tego, który „nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć i oddać swe życie na okup za wielu” (Mt 20, 28). Wymagać będzie to od Ciebie nieustannego upodabniania się do Jezusa, pozostawania z Nim w zażyłości, tak aby być zawsze Jego żywą ikoną. Musisz więc być człowiekiem modlitwy, być nią sam przesycony i obejmować nią każdego człowieka. Duchowa i modlitewna więź z Chrystusem winna zawsze być dla Ciebie źródłem z którego wypływa działanie. Do tego zachęca także Dyrektorium duszpasterskiej posługi biskupów, które mówi, że „biskup musi być duszą kontemplacyjną”.
Skuteczność i owocność Twojej posługi będzie zależeć od tego, na ile będziesz pozostawał „z Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa”. Ta prawda ma swoje umocowanie w słowach samego Jezusa: „Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5).
Jezus, który kiedyś Cię wybrał i powołał do uczestnictwa w Swoim kapłaństwie a dzisiaj namaszcza do jego pełni w posłudze biskupiej, zwraca się do Ciebie słowami z Ewangelii: Pokój z Tobą! Jak mnie Ojciec posłał, tak i Ja Cię posyłam. Weźmij Ducha Świętego (por. J 20, 21-22) i idź, gdzie On Cię poprowadzi.
A Maryja Najświętsza Matka Kościoła oraz święci Patronowie tutejszego Kościoła niech Cię wspierają i strzegą na każdy dzień Twojego biskupiego posługiwania w pokoju Chrystusa. Amen.
Za: www.episkopat.pl
