13 grudnia przypada kolejna rocznica śmierci o. Włodzimierza Ledóchowskiego SJ (zm. 13.12.1942), XXVI Przełożonego Generalnego Towarzystwa Jezusowego, ósmego po kasacie.
Warto przy tej okazji przypomnieć tego wybitnego polskiego jezuitę, który przewodził Zakonowi w ciekawych ale bardzo burzliwych czasach wojen i międzywojnia.
Włodzimierz Dionizy Halka-Ledóchowski urodził się w Loosdorf w Austrii (7.10.1866). Jego matką była Józefa Salis Zicers. Ojciec pochodził z Klimontowa i był oficerem wojsk austriackich. Z rodzeństwa Włodzimierza: brat Władysław został generałem wojska polskiego zaś dwie siostry dały początek dwom nowym rodzinom zakonnym. Błogosławiona Teresa założyła Sodalicję św. Piotra Klawera dla Misji Afrykańskich natomiast św. Urszula – Siostry Serca Jezusa Konającego.
Włodzimierz Ledóchowski wstąpił do Zakonu w 1889 roku po studiach filozoficznych w Rzymie uwieńczonych doktoratem z filozofii na Uniwersytecie Gregoriańskim. Nowicjat odbył pod o. Rothenburgerem w Starej Wsi. Następnie studiował teologie w Krakowie. Tu w 1894 r. został wyświęcony na kapłana. Potem w tym samym mieście: pracował w redakcji Przeglądu Powszechnego, sprawował funkcję superiora Domu św. Barbary oraz rektora i profesora teologii w Kolegium przy ul. Kopernika. W 1901 r. został wiceprowincjałem, a w 1902 prowincjałem Galicji.
Na Kongregacji Generalnej XXV, 14 września 1906 r. mianowano go Asystentem Asystencji Niemieckiej. Po Śmierci o. Generała Wernza, na Kongregacji XXVI, 11 lutego 1915 r. został wybrany Przełożonym Generalnym Towarzystwa Jezusowego, który to urząd pełnił przez 27 lat. Jako Przełożony generalny przewodniczył dwom Kongregacjom Generalnym XXVII i XXVIII. Kongregacja XXXVII (1923) zajęła się dostosowaniem prawodawstwa kanonicznego Zakonu do opublikowanego nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego. Owocem jej prac były dwa fundamentalne dla Towarzystwa dzieła: Zbiór Dekretów Kongregacji Generalnych oraz Epitome Instituti Societatis Iesu.
Cały okres jego przełożeństwa przypada na bardzo niespokojne czasy. W 1915 r. w obliczu zbliżającej się wojny włosko-austriackiej musi się przenieść do Szwajcarii (do 1918 r.). Trwają prześladowania Towarzystwa na Węgrzech. Nasilają się prześladowania jezuitów w Meksyku (1926), w Chinach (1927). W 1932 roku Towarzystwo zostaje po raz kolejny, tym razem przez władze nowej Republiki usunięte z Hiszpanii. Pojawia się realne zagrożenie prześladowaniami w Jugosławii (1933). Zaczyna się II Wojna Światowa (1939).
Mimo tego za jego generalatu wzrosła liczba jezuitów z 16 714 w 1914 (w tym 8178 kapłanów) do 27 000 w 1936 r. (z tego 13 000 kapłanów). Powstało wiele nowych prowincji (Prowincja Polska została podzielona na Prowincję Wielkopolsko-Mazowiecką i Prowincję Małopolską, 31.07.1926 r.), misji, i regionów. Stworzono trzy nowe Asystencje (Amerykańską, Słowiańską i Ameryki Łacińskiej).
Ojciec Ledóchowski bardzo dbał o misje, dlatego często nazywano go Generałem Misyjnym. Za o. Ledóchowskiego: w 1923 roku rozpoczęła działalność w Polsce i na Litwie tzw. Misja Wschodnia, wcześniej (w 1922) Towarzystwu zostaje powierzona troska o papieski Instytut Wschodni (Orientale); zostaje powołana Papieska Komisja do spraw pomocy głodującym dzieciom w Rosji (1922). Działający w niej dwaj jezuici odnajdują ciało ojca Boboli, które zostaje przewiezione do Rzymu i złożone w kościele Il Gesu. W czasie Wielkanocy 1938 roku Pius XI, Achille Ratti, dokonał kanonizacji ojca Andrzeja Boboli.
Generał był przekonany, że komunizm jest niedocenianym zagrożeniem dla świata i cywilizacji chrześcijańskiej, dlatego powołał osobny Sekretariat zajmujący się problemem nowoczesnego ateizmu (1934).
Z inicjatywy o. Ledóchowskiego: w latach 1918-1930 wybudowano gmach do którego został przeniesiony Uniwersytet Gregoriański (przez całe swoje życie będzie poświęcał wiele czasu i uwagi Uniwersytetowi, jego organizacji i programowi studiów); Kuria Generalna została przeniesiona na obecnie zajmowane miejsce naprzeciw Watykanu (1928); został odzyskany dawny dom profesów przy Il Gesù (1937).
Za: www.jezuici.pl
