Franciszek
DROGA MIŁOŚCI I SŁUŻBY. HOMILIA PODCZAS MSZY ŚW. KANONIZACYJNEJ KS. WINCENTEGO GROSSIEGO, S. MARII OD NIEPOKALANEGO POCZĘCIA ORAZ LUDWIKA MARTINA I MARII AZELII GUÉRIN, RODZICÓW ŚW. TERESY OD DZIECIĄTKA JEZUS
Rzym, 18 października 2015 r.
Dziś czytania biblijne przedstawiają nam temat służby i nawołują nas do postępowania za Jezusem drogą pokory i krzyża.
Prorok Izajasz kreśli postać Sługi Jahwe (53, 10-11) i Jego misję zbawienia. Jest to człowiek, który nie szczyci się znamienitą genealogią, jest pogardzany, wszyscy go unikają, doświadczony w cierpieniu. To ktoś, komu nie przypisuje się wielkich przedsięwzięć ani słynnych mów, ale kto wypełnia Boży plan przez pokorną i cichą obecność i przez swoje cierpienie. Jego misja realizuje się bowiem przez cierpienie, które pozwala mu zrozumieć cierpiących, nieść brzemię win innych ludzi i za nie pokutować. Marginalizacja i cierpienie Sługi Pańskiego, prowadzące aż do śmierci, okazują się owocne do tego stopnia, że odkupują i zbawiają rzesze.
Jezus jest Sługą Pańskim — Jego życie i Jego śmierć, całkowicie mające postać służby (por. Flp 2, 7), stały się przyczyną naszego zbawienia i pojednania ludzkości z Bogiem. Kerygmat, będący istotą Ewangelii, potwierdza, że w Jego śmierci i zmartwychwstaniu wypełniły się proroctwa o Słudze Pańskim. Opowiadanie św. Marka opisuje scenę, w której Jezus wadzi się z uczniami Jakubem i Janem, którzy — popierani przez matkę — chcieli zasiąść jeden po Jego prawej, a drugi po lewej stronie w królestwie Bożym (por. Mk 10, 37), domagając się zaszczytnych miejsc według swej hierarchicznej wizji tego królestwa. Perspektywa, jaką się kierują, okazuje się jeszcze skażona marzeniami o ziemskim spełnieniu. Jezus wówczas zadaje pierwszy «cios» tym przekonaniom uczniów, przywołując swoją drogę na tej ziemi: «Kielich, który Ja mam pić (…) pić będziecie (…). Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej lub lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których zostało przygotowane» (ww. 39-40). Posługując się obrazem kielicha, zapewnia On obydwu o możliwości bycia złączonymi aż do końca z Jego przeznaczeniem cierpienia, nie gwarantując jednak zaszczytnych miejsc, o które zabiegają. Jego odpowiedź jest zachętą do postępowania za Nim drogą miłości i służby, a odrzucenia światowej pokusy, by odgrywać pierwszorzędną rolę i panować nad innymi.
W obliczu ludzi, którzy knują intrygi, aby uzyskać władzę i osiągnąć sukces, aby się pokazać, w obliczu ludzi, którzy chcą uznania ich zasług, ich dokonań, powołaniem uczniów jest postępowanie w sposób przeciwny. Dlatego napomina ich: «Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, uciskają je, a ich wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym» (ww. 42-44). Tymi słowami wskazuje, że służba jest stylem sprawowania władzy we wspólnocie chrześcijańskiej. W Kościele ten, kto służy innym i jest rzeczywiście pozbawiony prestiżu, sprawuje prawdziwą władzę. Jezus zachęca nas do zmiany sposobu myślenia i do wyzbycia się żądzy władzy na rzecz radości stania się niewidocznym i służenia; do wykorzenienia instynktu panowania nad innymi i praktykowania cnoty pokory.
A po ukazaniu modelu, którego nie należy naśladować, proponuje samego siebie jako ideał, do którego należy się odnosić. W postawie Mistrza wspólnota znajdzie uzasadnienie nowej perspektywy życia: «Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu» (w. 45). W tradycji biblijnej Syn Człowieczy jest Tym, któremu Bóg powierza «panowanie, chwałę i władzę królewską» (Dn 7, 14). Jezus napełnia nowym sensem ten obraz i uściśla, że On panuje jako sługa, ma chwałę, bowiem potrafi się uniżyć, sprawuje władzę królewską, jako że jest gotowy złożyć całkowity dar z życia. To bowiem przez swoją mękę i śmierć zdobywa On ostatnie miejsce, osiąga szczyt wielkości w służbie i czyni z tego dar swojemu Kościołowi.
Istnieje niezgodność między sposobem pojmowania władzy według kryteriów świata a pokorną służbą, która winna cechować panowanie zgodnie z nauczaniem i przykładem Jezusa. Niezgodność między ambicjami, dążeniem do kariery a naśladowaniem Chrystusa; niespójność między zaszczytami, sukcesem, sławą, ziemskimi tryumfami a logiką Chrystusa ukrzyżowanego. Natomiast jest spójność między Jezusem «doświadczonym w cierpieniu» a naszym cierpieniem. Przypomina nam o tym List do Hebrajczyków, który przedstawia Chrystusa jako arcykapłana, podzielającego we wszystkim oprócz grzechu naszą ludzką kondycję: «Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz poddanego próbie pod każdym względem podobnie [jak my] — z wyjątkiem grzechu» (4, 15). Jezus wypełnia zasadniczo kapłaństwo miłosierdzia i współczucia. On sam bezpośrednio doświadczył naszych trudności, zna od środka naszą ludzką kondycję; to że nie zaznał grzechu, nie przeszkadza Mu zrozumieć grzeszników. Jego chwała nie jest związana z ambicjami czy pragnieniem panowania, ale jest chwałą wynikającą z miłowania ludzi, brania na siebie i dzielenia z nimi ich słabości oraz oferowania im łaski, która uzdrawia, towarzyszenia im z nieskończoną czułością, towarzyszenia im na ich pełnej udręk drodze.
Każdy z nas jako człowiek ochrzczony uczestniczy we właściwy sobie sposób w kapłaństwie Chrystusa; wierni świeccy — w kapłaństwie powszechnym, księża — w kapłaństwie urzędowym. Dlatego wszyscy możemy otrzymać miłość, która emanuje z Jego otwartego Serca, zarówno dla nas samych, jak i dla innych: i stać się «kanałami» Jego miłości, Jego współczucia, zwłaszcza dla tych, którzy zaznają cierpienia, niepokoju, są zniechęceni i osamotnieni.
Osoby, które dzisiaj zostały ogłoszone świętymi, wytrwale służyły braciom z nadzwyczajną pokorą i miłością, naśladując w ten sposób boskiego Mistrza. Św. Wincenty Grossi był gorliwym proboszczem, zawsze wrażliwym na potrzeby swoich parafian, zwłaszcza na słabości młodzieży. Dla wszystkich łamał gorliwie chleb Słowa i stał się miłosiernym samarytaninem dla najbardziej potrzebujących.
Św. Maria od Niepokalanego Poczęcia, czerpiąc ze źródeł modlitwy i kontemplacji, z wielką pokorą żyła służbą ostatnim, szczególną uwagę poświęcając dzieciom ludzi ubogich i chorym.
Święci małżonkowie Ludwik Martin i Maria Azelia Guérin żyli służbą chrześcijańską w rodzinie, tworząc dzień po dniu środowisko pełne wiary i miłości; i w tym klimacie zrodziły się powołania córek, m.in. św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
Świetlane świadectwo tych nowych świętych jest dla nas zachętą, byśmy wytrwali na drodze radosnej służby braciom, ufając w Bożą pomoc i w matczyną opiekę Maryi. Niech z nieba czuwają nad nami i niech nas wspierają swym mocnym wstawiennictwem.
Po Mszy św., przed odmówieniem z wiernymi modlitwy «Anioł Pański», Papież powiedział m.in.:
Drodzy Bracia i Siostry!
Śledzę z wielkim zaniepokojeniem sytuację poważnego napięcia i przemocy, która dręczy Ziemię Świętą. Potrzeba w tej chwili wielkiej odwagi i wielkiej siły ducha, aby powiedzieć «nie» nienawiści i zemście, a czynić gesty pokoju. Dlatego módlmy się, aby Bóg umocnił we wszystkich rządzących i obywatelach odwagę, żeby przeciwstawiali się przemocy i czynili konkretne kroki w kierunku odprężenia. W obecnej sytuacji na Bliskim Wschodzie bardziej niż kiedykolwiek decydujące znacznie ma zaprowadzenie pokoju w Ziemi Świętej: tego domaga się od nas Bóg i dobro ludzkości. (…)
A teraz zwróćmy się z dziecięcą miłością do Maryi Panny.
Za: L’Osservatore Romano (12/2014)
Copyright © Dicastero per la Comunicazione – Libreria Editrice Vaticana
