Z przykrością zawiadamiamy o śmierci o. Edmunda Wrzesińskiego OCD.
Aleksander Wrzesiński, syn Romana i Marianny z domu Kędziora urodził się dnia 03 września 1934 roku w Wierzbocicach, miejscowości należącej do parafii Ciążeń, umiejscowionej wówczas w diecezji włocławskiej, obecnie w archidiecezji gnieźnieńskiej. Został ochrzczony w kościele parafialnym św. Jana Chrzciciela w Ciążeniu. Po ukończeniu szkoły powszechnej wstąpił do niższego seminarium salezjanów, a po roku przeszedł do Niższego Seminarium Karmelitów Bosych w Wadowicach. W wieku 18 lat wstąpił do Polskiej Prowincji Zakonu Karmelitów Bosych. Dnia 16 sierpnia 1952 roku ceremonią obłóczyn rozpoczął w Wadowicach kanoniczny, roczny nowicjat przyjmując imię zakonne: br. Edmund od Wniebowzięcia NMP. Dokładnie i jeden dzień po rozpoczęciu nowicjatu, dnia 17 sierpnia 1953 roku, w kościele w Wadowicach złożył swoją pierwszą profesję zakonną.
Po pierwszej profesji zakonnej kontynuował naukę w prywatnym Liceum Ogólnokształcącym Karmelitów Bosych, czyli w Niższym Seminarium prowadzonym przez Ojców. Po dwóch latach, w sierpniu 1955 roku skierowany został do klasztoru w Poznaniu, gdzie jeszcze przez rok kontynuował naukę w liceum, ukończoną egzaminem dojrzałości. Rok później rozpoczął dwuletnie studia filozoficzne w Wyższym Seminarium Karmelitów Bosych w Poznaniu. W lecie 1958 roku przeniesiony został do karmelitańskiego klasztoru w Krakowie, gdzie w tamtejszym Seminarium Duchownym naszego Zakonu odbył trwające przez pięć lat studia teologiczne. Dnia 12 stycznia 1957 roku złożył uroczyste śluby zakonne. Po ukończeniu studiów teologicznych i po otrzymaniu święceń subdiakonatu i diakonatu, dnia 21 czerwca 1963 roku przyjął w Krakowie święcenia kapłańskie.
Po święceniach pozostał przez rok w klasztorze krakowskim, gdzie stawiał pierwsze kroki jako Chrystusowy kapłan, posługując ludowi Bożemu. W lecie 1964 roku został przeniesiony do Poznania, gdzie był konwentualnym i posługiwał duszpastersko do maja 1967 roku, kiedy to skierowany został do pracy katechetycznej przy naszym klasztorze w Lublinie, gdzie był do roku 1971. W okresie 1971-1972 przygotowywał się do pracy misyjnej i przez wiele miesięcy pracował na misjach karmelitańskich w Burundi, w Afryce. W jesieni 1972 powrócił do Polski i osiadł w klasztorze Karmelitów Bosych w Łodzi, gdzie pracował m. in. jako katecheta do roku 1979. Następnie, kolejny już raz, przeprowadził się do Lublina i tam pracował do roku 1983, skąd wyjeżdżał bardzo często na różnego rodzaju rekolekcje i misje parafialne w całej Polsce. Intensywnemu głoszeniu Słowa Bożego po całym kraju, i nie tylko (Ukraina), oddawał się również w Krakowie, gdzie został przeniesiony w jesieni 1983 roku i pozostawał tam do czerwca roku 1986, kiedy to udał się do klasztoru w Czernej. Pracował tam, cały czas kontynuując apostolstwo Słowa Bożego aż do roku 1987. W tymże roku przeniesiony został do Przemyśla, by po okresie jednego roku przejść do karmelitańskiego klasztoru w Lublinie. W tymże klasztorze pozostał przez pięć kolejnych lat, czyli do 1993 roku. Był wtedy podprzeorem klasztoru i intensywnie oddawał się, oprócz wyjazdowego głoszenia Słowa Bożego, dziełom mającym na celu remont zniszczonego klasztoru.
Po podziale Polskiej Prowincji Karmelitów Bosych na Warszawską i Krakowską w kwietniu 1993 roku, choć z żalem za ukochanym klasztorem w Lublinie, zdecydował się na przynależność do nowoutworzonej Prowincji Warszawskiej i dnia 30 czerwca 1993 roku został przeniesiony do tutejszego, warszawskiego klasztoru, w którym mieszkał i obficie duszpastersko posługiwał aż do piątku, 10 marca 2017 roku, czyli do śmierci. Pomiędzy rokiem 1993 i 2017 był krótko, parę miesięcy we Wrocławiu podprzeorem (od grudnia 1996 do lipca 1997). Będąc w Warszawie o. Edmund był rekolekcjonistą, przez jakiś czas pierwszym radnym klasztoru, radnym prowincjalnym (1996-1999) oraz przez dwa lata delegatem prowincjała dla Świeckiego Zakonu Karmelitańskiego w Prowincji Warszawskiej. Dla bardzo wielu osób, które przychodziły do niego do tutejszego klasztoru był niezastąpionym spowiednikiem i kierownikiem duchowym. Był spowiednikiem sióstr zakonnych. O. Edmund był ponadto wielkim patriotą miłującym Ojczyznę oraz wiernym do końca ideałom harcerstwa, zapalonym harcerzem Rzeczypospolitej i kapelanem ZHR-u, służąc przez wiele lat gorliwą posługą duszpasterską harcerzom i harcerkom.
Zmarł po krótkiej chorobie, opatrzony Świętymi Sakramentami, w nocy z 9 na 10 marca 2017 roku (o godz. 0.50) w Szpitalu na ul. Wołoskiej w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Kaplicy Karmelitów Bosych w Warszawie na Mokotowie oraz na cmentarzu Służewskim koło kościoła św. Katarzyny w środę, 15 marca 2017 roku.
Niech Ojciec, do którego powrócił, obdarzy Go swoim wiecznym pokojem i za wszelkie dobro jakiego doświadczyliśmy przez Jego osobę i posługę, niech da Mu wieniec chwały.
Grzegorz A. Malec OCD, sekr. prow.
