W dniach 4-6 marca miłośnicy muzyki liturgicznej z całej Polski przybyli do Pakości, aby przez piękno dźwięków lepiej zagłębić się w Eucharystię. Warsztaty muzyczno-liturgiczne zostały zorganizowane w tym miejscu przez Wyższe Seminarium Duchowne we Wronkach już po raz drugi.
Tegoroczne spotkanie odbyło się pod hasłem: „Przybliżmy się do tronu łaski.” Tym razem organizatorzy zaprosili do prowadzenia warsztatów dwóch muzyków, cenionych kompozytorów, którzy prowadzą liczne warsztaty w całej Polsce i rozpowszechniają muzykę liturgiczną: Urszulę Rogalę z Warszawy oraz Huberta Kowalskiego. Dzięki ich doświadczeniu i zaangażowaniu uczestnicy spotkania rozwijali swoje umiejętności. Już pierwszego dnia przybyli wzięli się do ciężkiej pracy nad swoimi głosami.
Próby w sekcjach dodatkowo prowadzeniem wspierały: Marysia Żywica, Patrycja Walkusz oraz Klaudia Janicka. Niezwykłe było to, że wszystko zostało dopasowane do liturgii, prowadzący zaznaczali, że to jest najważniejsza część, pieśni nie były przypadkowe. Śpiewnik obfitował w mnogość zapisów nutowych, znalazły się tam głównie pieśni pasyjne, te tradycyjne jak i te mniej znane, wykonywane przeważnie na cztery głosy. Oczywiście, na samym śpiewie się nie skończyło.
Uczestnicy mieli okazje adorować Najświętszy Sakrament i relikwie Krzyża Świętego, udać się na Drogę Krzyżową ścieżkami Kalwarii Pakoskiej, a także po prostu spędzać ze sobą czas na wspólnych posiłkach czy wieczornych spotkaniach. Odbyły się także konferencje prowadzone przez o. Kamila Paczkowskiego i br. Teofila Bartkowiaka. Jednak czas liczony dźwiękami szybko dobiegł końca. Zwieńczeniem warsztatów była wspólna Eucharystia, do której przygotowywaliśmy się od samego początku, a później krótki koncert – przedstawienie efektów naszej pracy mieszkańcom Pakości, a także nam samym.
Następnie nadszedł czas podziękowań i pożegnań. Wielkie dzięki Bogu, że dał nam ten dźwięczny czas pod Krzyżem, ale także dzięki prowadzącym, organizatorom- WSD we Wronkach, o. Kamilowi, który cały czas nam poświęcał, bratu Teofilowi, który czuwał nad realizacją planu (i nie tylko), a także wszystkim braciom i osobom zaangażowanym. Dzięki, za każdego uczestnika, bo każdy miał swój wkład w ostateczny wydźwięk tego spotkania.
Na koniec, tak jak mówił o. Kamil, żeby nie rozśmieszać Pana Boga, nie snujmy planów, ale miejmy nadzieję na kolejne spotkanie się naszych melodii na partyturze życia, w przyszłości, w Pakości, w tym szczególnym miejscu, pod Krzyżem, na kolejnych warsztatach, przy dźwiękach, które przenoszą w przedsionki Raju, które potrafią rozśpiewać nasze dusze do jeszcze żywszej wiary i głoszenia Ewangelii.
Katarzyna Ślachetka
