391
W Zgromadzeniu Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej Polacy byli obecni już od końca XIX w. Po złożeniu ślubów zakonnych czy przyjęciu święceń kapłańskich kierowano ich głównie do pracy wśród polskich imigrantów w Niemczech i w Kanadzie. Odzyskanie niepodległości przez Polskę zrodziło w ich sercach pragnienie zaszczepienia charyzmatu św. Eugeniusza de Mazenoda także w ojczystym kraj.
W dniach od 20 września do 18 października 1926 r. odbywała się w Rzymie dwudziesta pierwsza Kapituła Generalna Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Uczestniczyło w niej 64 wyższych przełożonych oraz delegatów, w tym po raz pierwszy dwóch Polaków – o. prowincjał Franciszek Kowalski OMI oraz Jan Pawołek OMI. Przedstawili oni pierwsze sukcesy i radości młodej prowincji: rosnącą liczbę juniorów w Krobi i Lublińcu, dobrze rozwijające się domy formacyjne: nowicjat w Markowicach oraz scholastykaty w Krobi i Obrze. Opisali duszpasterstwo misyjne w Polsce: setki wygłoszonych kazań oraz dziesiątki przeprowadzonych misji i rekolekcji. Wspomnieli o poczytnym czasopiśmie misyjnym „Oblat Niepokalanej", które zdobywało sobie dziesiątki czytelników i stałych abonentów. Dla wszystkich było jasne, że choć najmłodsza, Polska Prowincja należy do najprężniejszych w oblackim świecie.
Właśnie tych faktów, ze szczególnym uwzględnieniem udziału Polaków w Kapitule Generalnej 1926 r., dotyczy referat wygłoszony na uroczystych obchodach 90-lecia Polskiej Prowincji, jakie zorganizowano w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze, 11 października 2010 r. Uzupełnią go świadectwa najstarszych zakonników Polskiej Prowincji, pamiętających często dobrze tych, którzy ją od początku kształtowali.
o. Paweł Zając OMI
W Zgromadzeniu Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej Polacy byli obecni już od końca XIX w. Po złożeniu ślubów zakonnych czy przyjęciu święceń kapłańskich kierowano ich głównie do pracy wśród polskich imigrantów w Niemczech i w Kanadzie. Odzyskanie niepodległości przez Polskę zrodziło w ich sercach pragnienie zaszczepienia charyzmatu św. Eugeniusza de Mazenoda także w ojczystym kraj.
6 czerwca 1920 w Krotoszynie powstał pierwszy klasztor oblacki w Polsce, zależny wprost od administracji generalnej w Rzymie; 22 lutego 1922, a więc krótko po otwarciu drugiej placówki w Markowicach, został utworzony wikariat prowincjalny – zalążek prowincji zakonnej. Kierowała nim już administracja, złożona z wikariusza prowincjalnego oraz czterech radnych. 13 czerwca 1925 powstała Polska Prowincja, dwunasta w Zgromadzeniu Oblatów. Tworzyło ją zaledwie 12 ojców i 5 braci zakonny po ślubach wieczystych. Polska przeżywała jednak po latach niewoli tak niezwykłe ożywienie religijne, że spodziewano się wkrótce posyłać misjonarzy na krańce świata.
W dniach od 20 września do 18 października 1926 r. odbywała się w Rzymie dwudziesta pierwsza Kapituła Generalna Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Uczestniczyło w niej 64 wyższych przełożonych oraz delegatów, w tym po raz pierwszy dwóch Polaków – o. prowincjał Franciszek Kowalski OMI oraz Jan Pawołek OMI. Przedstawili oni pierwsze sukcesy i radości młodej prowincji: rosnącą liczbę juniorów w Krobi i Lublińcu, dobrze rozwijające się domy formacyjne: nowicjat w Markowicach oraz scholastykaty w Krobi i Obrze. Opisali duszpasterstwo misyjne w Polsce: setki wygłoszonych kazań oraz dziesiątki przeprowadzonych misji i rekolekcji. Wspomnieli o poczytnym czasopiśmie misyjnym „Oblat Niepokalanej", które zdobywało sobie dziesiątki czytelników i stałych abonentów. Dla wszystkich było jasne, że choć najmłodsza, Polska Prowincja należy do najprężniejszych w oblackim świecie.
Właśnie tych faktów, ze szczególnym uwzględnieniem udziału Polaków w Kapitule Generalnej 1926 r., dotyczy referat wygłoszony na uroczystych obchodach 90-lecia Polskiej Prowincji, jakie zorganizowano w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze, 11 października 2010 r. Uzupełnią go świadectwa najstarszych zakonników Polskiej Prowincji, pamiętających często dobrze tych, którzy ją od początku kształtowali.
o. Paweł Zając OMI
Za: www.oblaci.pl
