Zgromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej, Serafitki
Congregatio Sororum BMV Addoloratae (CMBB)
Generalat
ul. Łowiecka 3
30-106 Kraków
tel. (0-12) 422-62-89
fax: (0-12) 427-12-83
e-mail: [email protected]
Domy prowincjalne:
pl. Kościuszki 8
32-600 Oświęcim
tel. (0-33) 842-47-50
ul. Bednarska 20
60-571 Poznań
tel. (0-61) 847-50-17
e-mail: [email protected]
ul. Reymonta 12
37-700 Przemyśl
tel. (0-16) 676-95-80
e-mail: [email protected]
strona internetowa: www.serafitki.pl
Zgromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej /Serafitek/ powstało w Zakroczymiu w 1881 roku założone przez Bł. O. Honorata Koźmińskiego kapucyna i Sł. Bożą M. Małgorzatę Szewczyk w celu odrodzenia religijnego i moralnego narodu. Łucja Szewczyk w maju 1881 r. razem z pierwszą kandydatką do zakonu zaczęła w Zakroczymiu pod kierownictwem bł. Honorata formować nowe bezhabitowe zgromadzenie zakonne. W początkowym okresie przez 10 lat siostry pracowały na terenie zaboru rosyjskiego i mimo trudności opiekowały się chorymi i bezdomnymi staruszkami w Zakroczymiu, Warszawie i Częstochowie.
W 1891 r. przeniosły swą działalność na teren ówczesnej Galicji. 14 sierpnia 1891 r. siostry przyjęły habity z rąk ordynariusza krakowskiego kard. Albina Dunajewskiego i odtąd zgromadzenie zaczęło występować jako habitowe. Było to możliwe gdyż w zaborze austriackim panowała większa swoboda religijna. W okresie międzywojennym zgromadzenie rozwijało się bardzo intensywnie w całej Polsce, dlatego w 1932 r. doszło do podziału na prowincje: poznańską, lwowską (obecnie przemyską) i oświęcimską. Po II wojnie światowej siostry objęły działalnością charytatywną biednych i chorych poza granicami Polski: w Algierii, Francji, Szwecji, USA, Włoszech oraz na Białorusi i Ukrainie.
Obecnie zgromadzenie kontynuuje działalność zapoczątkowaną przez założycieli. Dominuje praca na rzecz ludzi niesamodzielnych, nieuleczalnie chorych, osób starszych i upośledzonych dzieci. Siostry angażują się też w pracę przy parafiach jako katechetki, pielęgniarki, kancelistki, organistki.
Błogosławiony Honorat Wacław Koźmiński urodził się w Białej Podlaskiej 16 października 1829 r. W kwietniu 1846 r. Wacław został niespodziewanie aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej z oskarżeniem o spisek przeciw carowi. Po ciężkim śledztwie zachorował na tyfus i był bliski śmierci. Po zmaganiach z chorobą , a także z Bogiem i samym sobą 15 sierpnia 1846 r. przeżył nawrócenie i zaczął wracać do zdrowia. Po wyjściu na wolność zaczął prowadzić surowe ascetyczne życie. Pełen wdzięczności Bogu za otrzymany dar wiary i życie, jako 20 letni młodzieniec 8 grudnia 1848 r. wstąpił do zakonu kapucyńskiego w Warszawie.
Po Powstaniu Styczniowym wzmogły się prześladowania duchowieństwa. Decyzją cara miała również nastąpić całkowita zagłada życia zakonnego, policja carska zamknęła klasztor warszawski, a zakonników wywieziono do Zakroczymia, gdzie pozostawali pod ścisłą kontrolą. Ojciec Honorat działał poprzez konfesjonał. W ten sposób poderwał do działania tysiące ludzi.
Przez konfesjonał i kierownictwo duchowe założył ponad 20 bezhabitowych rodzin zakonnych, prowadzących na wzór Jezusa i Maryi życie ukryte. Po kasacie klasztoru w Zakroczymiu, 8 czerwca 1892 r. kapucyni wraz z bł. Honoratem zostali przeniesieni do Nowego Miasta nad Pilicą. Bł. Honorat Koźmiński zmarł tam 16 grudnia 1916 r. w opinii świętości. Beatyfikował go papież Jan Paweł II 16 października 1988 r. w Rzymie. Jest patronem trudnych czasów.
