Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia
Congregatio Sororum B. M. V. a Misericordia
Dom Generalny
ul. Żytnia 3/9
01-014 Warszawa
tel. (0-22) 838-38 44
e-mail: [email protected]
strona internetowa: www.faustyna.pl
Sanktuarium Bożego Miłosierdzia – klasztor
ul. Siostry Faustyny 3
30-420 Kraków
tel. (0-12) 266-23-68, 266-58-59
e-mail: [email protected]
Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w którym żyła i zmarła św. Siostra Faustyna, założyła m. Teresa, Ewa z książąt Sułkowskich hrabina Potocka. Po ośmiomiesięcznej praktyce w Domu Miłosierdzia w Laval (Francja) wróciła do Polski i na zaproszenie abpa Zygmunta Szczęsnego Felińskiego objęła w Warszawie "Dom Schronienia" dla dziewcząt moralnie upadłych. 1 listopada 1862 roku abp Feliński poświęcił kaplicę i dom dla dziewcząt, i ten dzień przyjmuje się jako datę powstania Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce.
W prowadzonych przez siostry "Domach Miłosierdzia" schronienie znajdowały dziewczęta i kobiety, które z własnej woli pragnęły przemiany swego życia. W 1878 roku doszło do połączenia ze Zgromadzeniem w Laval i uzyskania dekretu pochwalnego Stolicy Świętej. Odtąd Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce funkcjonuje na prawie papieskim, także po odłączeniu się w 1922 roku od Zgromadzenia z Laval.
W okresie międzywojennym XX wieku coraz więcej było młodych dziewcząt, kierowanych przez kuratoria, sądy i osoby prywatne, dla których stopniowo zorganizowano system szkolny. W ten sposób "Domy Miłosierdzia", które były miejscem pracy i modlitwy, przekształcały się w zamknięte zakłady wychowawcze z programem nauczania w zakresie szkoły podstawowej i średnich szkół zawodowych.
W czasach komunistycznych (do 1962 roku) upaństwowiono zakłady prowadzone przez Zgromadzenie, a niektóre przekształcono na placówki "Cariasu", w których siostry objęły opieką dzieci o obniżonej sprawności umysłowej i psycho-ruchowej oraz chore kobiety.
Do tego Zgromadzenia Pan Bóg powołał Siostrę Faustynę Kowalską, przez którą przekazał prorockie orędzie o Jego miłości miłosiernej do każdego człowieka, wzywając do głoszenia światu tej biblijnej prawdy wiary. Podejmując tę charyzmatyczną misję, Zgromadzenie głosi dzisiaj tajemnicę miłosierdzia Bożego poprzez świadectwo życia w duchu zaufania wobec Boga i miłosierdzia względem bliźnich, poprzez dzieła miłosierdzia, słowo i modlitwę.
Prowadzi Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy dla dziewcząt, domy samotnych matek, świetlice terapeutyczne i przedszkola, głosi orędzie Miłosierdzia w sanktuariach, parafiach, w kraju i poza granicami, formuje apostołów Bożego Miłosierdzia w międzynarodowym stowarzyszeniu "Faustinum", prowadzi Wydawnictwo "Misericordia", redaguje własny kwartalnik "Orędzie Miłosierdzia", współpracuje z mediami, starając się we wszystkich pracach uobecniać w świecie ewangeliczną wartość, jaką jest miłosierdzie Boskie i ludzkie. Aktualnie Zgromadzenie pracuje w 19 domach w Polsce i 9 domach poza granicami kraju (Białoruś, Czechy, Kazachstan, Słowacja, USA, Włochy i Ziemia Święta).
Matka Teresa Ewa Potocka (1814 – 1881)
Urodziła się 22 października 1814 roku w Warszawie jako czwarte z sześciorga dzieci księcia Antoniego Pawła Sułkowskiego i Ewy z Kickich. Na chrzcie świętym otrzymała imię Ewa. Po śmierci matki, na zamku w Rydzynie pozostała pod opieką ojca, który dbał o wychowanie i wykształcenie dzieci w duchu wartości chrześcijańskich i patriotycznych.
W 1838 roku Ewa wyszła za mąż za hrabiego Władysława Potockiego z Chrząstowa koło Częstochowy.
Po jego śmierci i bezdzietnym małżeństwie, zaczęła myśleć o całkowitym poświęceniu się Bogu i ufundowaniu dzieła miłosierdzia. Za radą kierownika duchowego ks. Zygmunta Goliana wraz z dwiema towarzyszkami pojechała do Laval we Francji, by pod kierunkiem m. Teresy Rondeau zapoznać się z metodami pracy nad poprawą dziewcząt i kobiet moralnie upadłych. Po skróconym nowicjacie w czasie obłóczyn otrzymała imię zakonne Teresa. Z Laval zabrała regulaminy, które miały służyć do zachowania tego samego stylu życia i pracy apostolskiej w nowej, ale niezależnej instytucji w Polsce.
Po powrocie do kraju przyjęła zaproszenie arcybiskupa Zygmunta Szczęsnego Felińskiego i objęła "Dom schronienia" w Warszawie przy ul. Żytniej, który został poświęcony 1 listopada 1862 roku. Tę datę przyjmuje się jako początek działalności Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce. W 1868 roku. m. Potocka otwarła dom w Krakowie. W 1878 roku przyjęła propozycję wysuniętą przez Zgromadzenie w Laval, by połączyć obie rodziny zakonne w celu uzyskania zatwierdzenia przez Stolicę Apostolską. Po uzyskaniu dekretu pochwalnego Stolicy Świętej, zarządzała polskimi domami jako wikaria zależna od przełożonej generalnej w Laval. Zmarła po długiej chorobie 6 lipca 1881 roku Wilanowie, pochowana została na Powązkach w Warszawie.
Matka Teresa Rondeau (1793 – 1866)
Urodziła się 6 października 1793 roku w Laval we Francji. Na chrzcie świętym otrzymała imię Teresa Agata. Z domu wyniosła głebokie wychowanie religijne. Pod wpływem swego spowiednika o. Jean`a Chanon SJ podjęła się pracy nad pokutnicami, czyli kobietami, które potrzebowały głebokiej odnowy moralnej i chciały odmienić swoje życie. Nie mając odpowiedniego przygotowania ani doświadczenia, w 1818 roku udała się do Bordeaux, gdzie istniał dom pokutnic zwany "Miłosierdzie", by zapoznać się z jego organizacją i metodami pracy apostolskiej.
Tam odbyła nowicjat, złożyła prywatne śluby i wróciła do Laval, by zostać fundatorką nowego dzieła, niezależnego od istniejącego w Bordeaux. Za jej życia siostry nie składały ślubów wieczystych, lecz co roku ponawiały śluby czasowe przed spowiednikiem w konfesjonale. Zmarła 16 lipca 1866 roku w Laval i została pochowana w ogrodzie na posesji Zgromadzenia. Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Polsce przyznało jej tytuł współzałożycielki.
Święta Siostra Faustyna Kowalska (1905 – 1938)
Przyszła na świat 25 sierpnia 1905 roku jako trzecie z dziesięciorga dzieci w rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich, rolników ze wsi Głogowiec, par. Świnice Warckie. Na chrzcie świętym otrzymała imię Helena. Do szkoły chodziła niecałe trzy lata; w 16. roku życia opuściła rodzinny dom i poszła na służbę do zamożnych rodzin w Aleksandrowie Łódzkim i Łodzi, by zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom.
Po wizji cierpiącego Jezusa i rocznej służbie w Ostrówku gm. Klembów, w 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w którym na obłóczynach otrzymała imię s. M. Faustyna. W ciągu trzynastu lat życia zakonnego przebywała w wielu domach, nadłużej w Krakowie, Wilnie, Płocku i Warszawie, pełniąc najczęściej obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. Chorowała na gruźlicę płuc i przewodu pokarmowego. Z tego powodu dwukrotnie przebywała na dłuższym leczeniu w szpitalu na Prądniku w Krakowie.
To na pozór bardzo zwyczajne życie kryło w sobie niezwykłą głębię zjednoczenia z Bogiem i wielką prorocką misję, którą powierzył jej Bóg. Doznała wielu nadzwyczajnych łask, takich jak dar kontemplacji wlanej, ukrytych stygmatów, bilokacji, czytania w duszach ludzkich aż do mistycznych zrękowin i zaślubin, osiągając szczyty zjednoczenia z Bogiem na ziemi. Przez nią Jezus przypomniał światu biblijną prawdę o miłości miłosiernej Boga do każdego człowieka i wezwał do głoszenia jej światu z nową mocą. W tym celu przekazał nowe formy kultu Miłosierdzia Bożego, którymi są: obraz z podpisem: Jezu, ufam Tobie, Śwęto Miłosierdzia w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, Koronkę do Miłosierdzia Bożego i modlitwę w chwili Jego konania na krzyżu, zwaną Godziną Miłosierdzia.
Do każdej z nich, a także do szerzenia czci Miłosierdzia przywiązał wielkie obietnice pod warunkiem troski o postawę zawierzenia Bogu (pełnienia Jego woli) i miłosierdzia względem bliźnich. W wypełnianiu tej prorockej misji pomagał Siostrze Faustynie jej kierownik duchowy ks. Michał Sopoćko oraz krakowski spowiednik o. Józef Andrasz SJ. Z charyzmatu i doświadczenia mistycznego św. Siostry Faustyny zrodził się w Kościele dziś już wielomilionowy Apostolski Ruch Bożego Miłosierdzia, który tworzą zgromadzenia zakonne klauzurowe i czynne, instytuty świeckie, pustelnicy, różne stowarzyszenia, bractwa, rózne apostolaty oraz wierni indywidualnie podejmujący zadanie głoszenia światu tajemnicy miłosierdzia Bożego poprzez świadectwo życia, czyn, słowo i modlitwę.
Siostra Faustyna zmarła 5 października 1938 roku w klasztorze Zgromadzenia w Krakowie-Łagiewnikach. W 1966 roku jej doczesne szczątki przeniesono z cmentarza zakonego do klasztornej kaplicy. Od beatyfikacji, której 18 kwietnia 1993 roku dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II, trumienka z relikwiami spoczywa na ołtarzu pod łaskami słynącym obrazem Jezusa Miłosiernego w sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach.
30 kwietnia 2000 roku Ojciec Święty Jan Paweł II zaliczył ją do grona świętych, a orędzie Miłosierdzia, które z polecenia Jezusa zapisała w swym "Dzienniczku", przekazał całemu Kościołowi i światu na trzecie tysiąclecie wiary. Do jej relikwii pielgrzymują ludzie ze wszystkich kontynentów, upraszając przez jej możne wstawiennictwo wiele łask i doczesnych dobrodziejstw. 25 sierpnia 1995 roku Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, pełniąc jej charyzmatyczną misję, uznało Siostrę Faustynę za swą duchową współzałożycielkę.
