Mniszki Klaryski Kapucynki, Kapucynki
Moniales Capuccinae Sanctae Clarae
ul. Rżącka 15
30-687 Kraków
tel. (0-12) 658-90-15
ul. Kępińska 57
05-840 Brwinów
tel. (0-22) 729-58-52
ul. J.Piłsudskiego 48
06-300 Przasnysz
tel. (0-29) 752-24-66
ul. Ks. Kard. E. Dalbora 10
63-400 Ostrów Wlkp.
tel. (0-62) 735-63-31
ul. Lemańska 5
12-100 Szczytno
tel. (0-89) 624-23-26
Gadomskie 20
07-436 Lipniki
tel. (0-29) 594-00-69
Kapucynki to żeńska gałąź kapucynów obejmująca mniszki, należące do wielkiej rodziny świętych Franciszka i Klary z Asyżu. Zakon Mniszek Kapucynek św. Klary założyła Hiszpanka Maria Lorenza Longo w Neapolu we Włoszech. 10 grudnia 1538 roku papież Paweł III uznał wspólnotę Marii Longo za II Zakon św. Franciszka (I Zakon św. Klary) i polecił go (na prośbę założycielki) opiece duchowej kapucynów sprowadzonych w 1529 roku do Neapolu, od których to powstała nazwa kapucynki.
Kapucynki przyjęły jako sposób swego życia Regułę św. Klary zatwierdzoną przez papieża Innocentego IV w 1253 roku, konstytucje zreformowanych klarysek, do których dodano pewne elementy z konstytucji kapucynów. Obecnie siostry kapucynki zachowują konstytucje zatwierdzone 19 lipca 1986 roku przez Stolicę Apostolską, które określają ich nazwę jako klaryski kapucynki. W 1999 roku na świecie było 156 klasztorów kapucynek i 2420 sióstr.
W Polsce zakon kapucynek wywodzi się z klauzurowej gałęzi zgromadzenia Sióstr św.Feliksa z Cantalice. Po ujawnieniu się w tym zgromadzeniu dążenia do życia kontemplacyjnego, 4 X 1860 roku w domu głównym w Warszawie na ul. Daniłowiczowskiej założono klauzurę w skład której weszło 12 sióstr. Dla grupy klauzurowej Ojciec Honorat Koźmiński, kapucyn dostosował Ustawy oparte na konstytucjach kapucynek włoskich.
Rozdział definitywny spowodowała kasata felicjanek (17 grudnia 1864 ), w wyniku której 18 sióstr klauzurowych przeniesiono do klasztoru bernardynek w Łowiczu, bez prawa przyjmowania kandydatek. Ojciec Honorat czuwał nad wywiezionymi siostrami, dawał im pisemne wskazówki, wbrew zakazowi władz rządowych odwiedzał je.
Starania o nowy klasztor dla sióstr klauzurowych podjęła u władz carskich felicjanka s. M. Bronisława Łempicka, pragnąca życia kontemplacyjnego. W wyniku jej starań felicjanki klauzurowe otrzymały klasztor w Przasnyszu. Tu przeniosły się 26 lipca 1871 roku. Zostały przywitane przez wizytatora z Kurii Diecezjalnej Płockiej ks. Antoniego Brudzyńskiego. Utrzymywały nadal kontakt z Ojcem Honoratem, który był "drogowskazem" w ich życiu zakonnym.
23 marca 1873 roku siostry otrzymały od Stolicy Apostolskiej Dekret Pochwalny. Siostry próbowały zgłaszające się kandydatki przyjmować "nielegalnie" (przy czym miały na to pozwolenie od Papieża Piusa IX), co jednak wykrywała policja carska czyniąc w klasztorze rewizje i usuwając nowoprzybyłe. Kapucynki w Przasnyszu w liczbie 7 sióstr doczekały się dekretu tolerancyjnego w 1905 roku i otworzyły nowicjat, do którego w 1906 roku wstąpiły 4 kandydatki. Wkrótce jednak rząd zabronił przyjmować nowe osoby i dopiero w 1916 roku erygowano w klasztorze nowicjat ponownie. Siostry wobec rządu do roku 1927 używały nazwy felicjanki, natomiast wobec władz Kościoła kapucynki św. Feliksa.
3 kwietnia 1924 roku, dzięki wstawiennictwu arcybiskupa A. Juliana Nowowiejskiego (biskupa płockiego) przasnyskie kapucynki otrzymały od Stolicy Apostolskiej dekret pozwalający na składanie ślubów uroczystych i zachowywanie klauzury papieskiej.
Dekret Stolicy Apostolskiej z 19 grudnia 1927 roku włączył wspólnotę w Przasnyszu do zakonu kapucynek św. Klary. W 1941 roku cała wspólnota liczbie 36 sióstr została aresztowana i uwięziona w obozie koncentracyjnym w Działdowie. Po zwolnieniu z obozu i tułaczce wojennej, w lutym 1945 roku siostry wróciły grupami do klasztoru w Przasnyszu. Klasztor ten dał początek pięciu nowym fundacjom – Ostrów Wlkp., Szczytno, Brwinów, Kraków, Wykrot.
Polska błogosławiona w grupie 108 Męczenników II wojny światowej – s. Maria Teresa od Dzieciątka Jezus, Mieczysława Kowalska (1902-1941), kapucynka z Przasnysza.
Sługa Boża Maria Lorenza Longo (1463-1542), Bł. Honorat Koźmiński (1829-1916), Bł. Angela Truszkowska (1825-1899)
Historia Zakonu Klarysek-Kapucynek w Polsce liczy sobie blisko 150 lat. Żeby ją lepiej poznać i zrozumieć, należy się cofnąć o kilkaset lat w dziejach i sięgnąć do tradycji jednego z najstarszych żeńskich zgromadzeń zakonnych – Kapucynek. Na początku XVI w. w Neapolu Hiszpanka, Maria Lorenza Longo ufundowała szpital dla nieuleczalnie chorych, a do jego obsługi założyła wspólnotę franciszkańskich tercjarek. Opiekę duchową nad wspólnotą powierzyła zaproszonym przez siebie kapucynom.
W roku 1533 kierownictwo nad siostrami przejął św.Kajetan z Thiene, założyciel teatynów, który wpajał w siostry ducha kontemplacyjnego. On też uzyskał dla sióstr z Rzymu w roku 1535 zatwierdzenie kanoniczne pod nazwą Sióstr Franciszkanek III Zakonu. W tym samym roku Maria Lorenza wprowadziła ścisłą klauzurę wg reguły Św. Klary. Brewe papieża Pawła III z 10 grudnia 1538 roku zatwierdziło definitywnie erekcję klasztoru według reguły św.Klary i powierzyło go opiece duchowej kapucynów, bo tak życzyła sobie założycielka. W ten sposób powstały Kapucynki.
Historia powstania Zgromadzenia jest zawiła, ponieważ jej początki przypadają na trudny w dziejach okres niewoli narodowej, a konkretnie czasy przed i po powstaniu styczniowym, kiedy to na terenie zaboru rosyjskiego w ramach represji popowstaniowych władze carskie ogłosiły kasatę wielu zakonów oraz zakaz tworzenia nowych zgromadzeń.
Jakby na przekór woli zaborcy Ojciec Honorat Koźmiński (ur. 16 X 1829) – kapucyn z piękną kartą walecznej patriotycznej przeszłości, stał się wielkim animatorem ruchów zakonnych.
Jedną z takich wspólnot współtworzyła z ojcem Honoratem Matka Angela Truszkowska (ur.16 V 1825r.), było to Zgromadzenie Sióstr Świętego Feliksa z Cantalice powołane do życia w Warszawie 21 listopada 1855 roku. Dzięki staraniom prowincjała o.Aniceta Sierakowskiego i o.Honorata Koźmińskiego, dnia 6 lutego 1858 roku felicjanki otrzymały z Rzymu dekret generała o.Salvatora z Ozieri przyłączający siostry św.Feliksa do zakonu kapucynów i uznający je za prawdziwe córki św.Franciszka.
Po pięciu latach istnienia, kiedy zgromadzenie tak się już rozszerzyło, że mogło zadośćuczynić przyjętym obowiązkom względem sierot, chorych, staruszek, katechumenek i ochron wiejskich, zaczęto realizować marzenie wielu sióstr o utworzeniu klauzury. I tak w drodze głosowania 4 października 1860 roku 12 felicjanek zaprowadziło najściślejszą klauzurę i przyjęło pierwotną regułę św.Klary oraz konstytucje wzięte po części od kapucynek, po części od „żywo pogrzebanych” – vivo sepolte.
Akt kasacji Zgromadzenia Felicjanek podpisany przez Aleksandra II, został ogłoszony 16 grudnia 1864 roku. Siostry czynne zostały zmuszone do opuszczenia klasztorów, siostry klauzurowe wraz z matką Angelą Truszkowską w liczbie 18 zostały przeniesione do Łowicza do Klasztoru Bernardynek.
Zrządzeniem Opatrzności w 1871 r. klauzurowe felicjanki otrzymują pobernardyński klasztor w Przasnyszu, niestety, wraz z zakazem tworzenia nowicjatu. Reguła życia sióstr kapucynek została dość szczegółowo opracowana przez o. Honorata w jego dziele, zatytułowanym: „Konstytucje kapucynek św. Feliksa czyli felicjanek w klauzurze żyjących”.
Pomimo zakazu, siostry prowadziły utajnioną formę nowicjatu, co pozwoliło im przetrwać do momentu wyzwolenia. Po pierwszej wojnie światowej przasnyska wspólnota zaczęła się dynamicznie rozwijać. Dnia 12 lipca 1927 roku zatwierdzone zostały przez Stolicę Apostolską nowe Konstytucje Kapucynek św. Klary, które przyjęły również siostry w Przasnyszu.
