Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskie, Franciszkanki z Orlika
Congregatio Sororum Franciscane de Poenitentia et Caritate Christiana (CSF)
Orlik 21
89-632 Brusy
tel. (0-52) 398-15 -26
fax: (0-52) 398-15-25
e-mail: [email protected]
strona internetowa: www.siostryzorlika.pl
Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcjańskiej powstało 10 maja 1835 roku, choć Statuty małej grupy Sióstr zostały zatwierdzone dopiero w listopadzie. Był to dzień, kiedy Katarzyna Damen wraz ze "swoimi siostrami" zamieszkała w domu zwanym "Krepplem", który w tym czasie znajdował się już poza wsią Heythuysen w Holandii. Latem tego roku ona i jej towarzyszki złożyły profesję w Trzecim Zakonie św. Franciszka dla Świeckich.
Podstawą wspólnego życia były: początkowo Konstytucje ks. Marchanta z XVII wieku, Reguła Trzeciego Zakonu św. Franciszka oraz dyrektywy Katarzyny i ks. Piotra van der Zandt. 11 lutego 1835 roku pięć sióstr przyjęło habit i imiona zakonne. Katarzyna Damen – Matka Magdalena została przełożoną wspólnoty, którą kierowała do 1840 roku. W ciągu lat Siostry Franciszkanki borykały się z wieloma problemami, które pokonywały w duchu zawierzenia Bogu. Wnosiły franciszkański charyzmat prostoty i służby we współczesny im świat.
Żyły duchem pokuty i miłości, troszcząc się o potrzeby bliźnich. Rozszerzały swoje apostolstwo w Holandii i w Niemczech, zajmując się dziećmi, młodzieżą, chorymi i biednymi. W chwili śmierci Założycielki, tj. 7 sierpnia 1858 r. Zgromadzenie od sześciu lat posiadało status kongregacji na prawach papieskich i obejmowało 17 wspólnot – zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią Matki Magdaleny. W 1869 roku zostały zatwierdzone nowe Konstytucje. W tym samym roku Siostry z Heythuysen zawędrowały do Indonezji, która w tym czasie znana była jako Holenderskie Indie Wschodnie.
Początkowo pracowały tam w dziedzinie wychowania i pielęgnacji wśród Holendrów, a potem także coraz częściej wśród ludności miejscowej. W lutym 1872 roku Siostry niemieckie na zaproszenie niemieckich jezuitów udały się do Brazylii i rozpoczęły tam pracę zakładając szkoły dla dziewcząt, natomiast w maju 1874 roku, również na zaproszenie niemieckich jezuitów udały się do Nowego Yorku w USA. W wszystkich tych miejscach Siostry zakładały placówki misyjne. Niosły pokój i nadzieję, rozszerzały charyzmat Założycielki, żyły jej wezwaniem: "Żyjmy jak prawdziwe dzieci św. Franciszka, a Bóg się o nas zatroszczy". Zgromadzenie rozwijało się osiągając w pewnym czasie liczbę ponad cztery tysiące członkiń – młodych kobiet, które z pasją niosły pokój i dobro wszędzie tam, gdzie Duch Święty je posyłał.
Obecnie Zgromadzenie liczy 1750 sióstr w dziesięciu prowincjach: w Holandii /jedna/, w Niemczech /dwie/, w Polsce /jedna/, w Indonezji /jedna/, w Brazylii /dwie/, w Stanach Zjednoczonych /trzy/ oraz na placówkach misyjnych w: Tanzanii, Gwatemali, Meksyku i na Filipinach. Siostry prowadzą szkoły, szpitale i różne dzieła charytatywne. Zarząd Generalny znajduje się w Rzymie.
Siostry z Heythuysen przybyły do Konitz (Chojnice) w 1867 roku na zaproszenie proboszcza ks. Augusta Behrendta. Zaczęły służyć potrzebującym. Kolejno zakładały dzieła: przedszkole, sierociniec, szkoły, pensjonat, szpital; zajmowały się chorymi i biednymi w mieście. W 1848 roku ustanowiono polską Prowincję Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej w Orliku koło Chojnic powierzając ją Maryi Wspomożenie Wiernych. Tam już od roku mieścił się postulat i nowicjat – pierwsze etapy formacji zakonnej.
Obecnie siostry pracują jako: pielęgniarki, lekarki, opiekunki, wychowawczynie, nauczycielki, katechetki, organistki i zakrystianki; pracują w: szpitalach, domach opieki, hospicjach, schronisku dla nieletnich, szkołach, świetlicy, domach pielgrzyma, przy parafiach oraz na misji w Tanzanii i w Generalacie w Rzymie. Sercem polskiej Prowincji jest nadal Orlik, gdzie siostry przeżywają swoje rekolekcje, śluby i jubileusze; gdzie wszyscy: kandydatki do życia zakonnego, goście, odwiedzający i różne grupy modlitewne są witane franciszkańskim zawołaniem: Pokój i Dobro!
Katarzyna Damen urodziła się 19 listopada 1787 roku we wsi Ohé en Laak w południowej Holandii. Jej rodzice: Gertruda i Kornelisz byli ubogimi, ale głęboko wierzącymi w Opatrzność Bożą rolnikami. Katarzyna wzrastała w okresie rozruchów politycznych i religijnych, natomiast w domu – w atmosferze zawierzenia Bogu. Około roku 1802 wyruszyła do sąsiedniego miasteczka, Masseik, aby pracować jako pomoc domowa. Tam zapoznała się z duchowością franciszkańską.
Dołączyła do Trzeciego Zakonu św. Franciszka dla Świeckich, który prowadzili Kapucyni. 12 października 1817 roku złożyła w nim profesję wieczystą. Dzień ten uważała za najważniejszy w swoim życiu. Tego samego roku zamieszkała z trzema innymi tercjarkami. Razem pełniły różne posługi: nauczały religii, odwiedzały chorych i wykonywały prace ręczne. W 1825 roku, proboszcz parafii w Heythuysen, ks. Piotr van der Zandt poprosił tercjarki, aby pomogły mu w pracy wśród dzieci i chorych. Na jego wezwanie odpowiedziała tylko Katarzyna. Kapłan niechętnie ją przyjął, gdyż nie widział w niej żadnych zalet.
Po pewnym czasie zmienił jednak o niej zdanie, doceniając jej prostotę i poświęcenie. Katarzyna szybko też zyskała sobie uznanie parafian. Po trzech latach dołączyły do niej trzy niewiasty, które pragnęły żyć tak jak ona. Wierzyła, że wszystkie one są przysłane przez Boga. Witała je słowami: „Bóg cię przysyła, zostań ze mną”, „Bóg wie, że potrzebuję twojej pomocy”, „Służmy razem dobremu Bogu”. Przez osiem lat mieszkały w domu, które same zbudowały we wsi. Wspólnie się modliły, służąc potrzebującym w duchu św. Franciszka. Katarzyna odczuwała wewnętrznie pragnienie pełniejszego życia wspólnotowego, myślała o założeniu klasztoru.
Proboszcz ks. Piotr van der Zandt nie był zachwycony jej pomysłem, jednak na usilną prośbę Katarzyny w 1834 roku wystosował list do biskupa z Liege, Korneliusza van Bommel, prosząc go o pozwolenie na założenie klasztoru i szkoły z internatem. Katarzyna udała się pieszo do Liege, aby osobiście przedstawić ks. biskupowi swoją prośbę. Jednak spotkała się z odmową. Ta prosta kobieta, która nie posiadała żadnych środków materialnych do realizacji dzieła, pozostawiła po sobie wrażenie osoby silnej duchowo. Sam biskup zapamiętał jej głębokie zawierzenie Opatrzności Bożej. Dlatego też, kiedy złożyła mu drugą wizytę w Liege, wyraził zgodę na założenie klasztoru. Katarzyna była przekonana od początku, że to co czyni nie jest jej pomysłem, ale dziełem Boga.
Zawierzenie Bogu dodawało jej siły w pokonywaniu wszystkich trudności. Ze słowami: „Bóg się zatroszczy”, kupiła stary dom za wsią zwany „Krepplem”. Zniszczona posiadłość wymagała wiele remontów, jednak nic nie mogło zrazić Katarzyny.. Z franciszkańską prostotą i radością, razem z towarzyszkami, 10 maja 1835 roku przeprowadziła się do Kreppla. Był to początek franciszkańskiej wspólnoty zakonnej.
