Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Maryi Nieustającej Pomocy, Franciszkanki Maryi Nieustającej Pomocy
Congregatio Sororum S. Francisci a Perpetuo Seccursu BMV
ul. Kolejowa 4
47-450 Krzyżanowice
tel. (0-32) 419-40-90
Zgromadzenie powstało pod koniec XIX w. na Węgrzech. Założycielka, m. Anna Brunner, w 1890 r. założyła pierwszy dom i podjęła się zorganizowania prywatnej opieki katolickiej w Budapeszcie i na Węgrzech. Na początku działalność sióstr rozwijała się bardzo szybko, jednak wobec znacznego powodzenia dzieła m. Anny wśród podopiecznych, doszło do agresywnego przeciwdziałania ze strony lekarzy protestanckich, dla których względy konfesyjne miały większe znaczenie niż dobro chorych.
Mimo coraz trudniejszej sytuacji materialnej i politycznej, m. Anna Brunner wraz ze swoimi siostrami rozpoczęła odpowiedzialną pracę w poliklinice miejskiej. Lekarze wyznania kalwińskiego utrudniali im pracę. Po kilku latach nieustannych szykan i utrudnień, m. Anna podjęła decyzję o zaprzestaniu pracy w poliklinice, mimo że siostry na każdym kroku doznawały wdzięczności chorych i widziały błogosławione rezultaty swojej pracy.
W 1899 r. w ramach akcji madziaryzacji całego życia politycznego, społecznego i religijnego, władze kościelne w Budapeszcie zarządziły wizytację domu zgromadzenia. Wizytatorzy mieli za zadanie osłabienie autorytetu założycielki i doprowadzenie za wszelką cenę do wyboru nowej przełożonej pochodzenia węgierskiego. Kiedy zmasowane naciski, tak ze strony władz świeckich, jak i duchownych, nie odniosły skutku, m. Anna Brunner, będąc nadal przełożoną, otrzymała 25 czerwca 1901 r. administracyjny nakaz opuszczenia Budapesztu i Węgier.
Po opuszczeniu Węgier wraz z kilkoma wiernymi siostrami osiedliła się w Przywozie (dzisiejsza Ostrawa w Czechach). I tu początki również były bardzo trudne, ale od razu siostry podjęły pracę wśród ludzi najbardziej potrzebujących pomocy. W 1907 r. przyjęły w swoim domu pierwszych nieuleczalnie chorych. Młoda wspólnota rozwijała się liczebnie bardzo szybko. Troską m. Anny Brunner było uzyskanie kościelnego zatwierdzenia zgromadzenia, które zawsze uważała za część wielkiej rodziny św. Franciszka. Lata I wojny światowej i powojenne przyczyniły się do przesunięcia w czasie tego zatwierdzenia. Ostatecznie postanowiono zwrócić się z prośbą o kościelną aprobatę do kurii wrocławskiej, która bardzo przychylnie ustosunkowała się do tej prośby- 29 marca 1932 r. kard. Adolf Bertram zatwierdził zgromadzenie na prawie diecezjalnym.
W tym czasie powstało wiele nowych placówek na terenie Czech. Siostry podejmowały pracę w szpitalach i pielęgniarstwie otwartym. W 1926 r. otworzyły duży dom dla 120 nieuleczalnie chorych w Przywozie. Ważnym wydarzeniem w historii zgromadzenia było poświęcenie domu generalnego w Krzyżanowicach w 1930 r. Od tego momentu zaczęły powstawać nowe domy na terenie archidiecezji wrocławskiej. W 1952 r. siostry zostały wyrzucone z domu we Wrocławiu, a w sierpniu 1954 r. wywiezione z domu generalnego i niektórych placówek do obozu w Dębowej Łące. Przebywały w nim do grudnia 1956 r.
Obecnie (2007 r. zgromadzenie posiada placówki na terenie archidiecezji wrocławskiej, diecezji opolskiej i koszalińsko-kołobrzeskiej oraz w Czechach, Austrii i na Ukrainie. Główne rysy duchowości Zgromadzenia wyznacza kult Maryi Matki Chrystusa i św. Franciszka z Asyżu. Zgromadzenie przyjęło Maryję za patronkę i czci Ją jako Matkę Bożą Nieustającej Pomocy. Szczególnym charyzmatem zgromadzenia jest praca wśród ludzi nieuleczalnie chorych.
W większych domach siostry prowadzą własne dzieła. Pracują także jako pielęgniarki w szpitalach lub w terenie, szczególnie w diecezjalnych ośrodkach Caritas. Siostry oddają się także pracy katechetycznej, w środowisku parafialnym, prowadzą przedszkole. Ponadto zgromadzenie chętnie podejmuje się innych prac zgodnych z duchem konstytucji, jeśli wymagają tego potrzeby Kościoła.
Anna Brunner urodziła się 14 grudnia 1851 r. w Eggethon w Austrii. Wbrew woli rodziców odrzuciła propozycję małżeństwa i po przezwyciężeniu trudności wstąpiła do Zgromadzenia św. Krzyża, które zajmowało się pielęgnowaniem chorych. Będąc na Węgrzech, widząc brak opieki nad najbardziej potrzebującymi, nieuleczalnie chorymi, ok. 1893 r. podjęła decyzję o założeniu nowego zgromadzenia. Dziełu temu poświęciła resztę swego życia. Zmarła 23 kwietnia 1911 r.
