Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety, Elżbietanki
Congregatio Sororum Ravarum a Sancta Elisabeth (CSSE)
ul. Rycerska 2
00-254 Warszawa
tel. (0-22) 831-18-43
ul. Św. Józefa 1/3
50-329 Wrocław
tel. (0-71) 322-65-54
ul. Łąkowa 1/4
61-878 Poznań
tel. (0-61) 851-85-75
ul. Warszawska 52
40-008 Katowice
tel. (0-32) 253-08-31
fax: (0-32) 106-87-59
ul. Sobieskiego 7
48-300 Nysa
tel. (0-77) 433-68-12
ul. Żeglarska 9
87-100 Toruń
tel. (0-56) 622 3163
strona internetowa: www.siostryelzbietanki.net
"Przykazuję Wam, abyście się wzajemnie miłowali" (por. J 15,17) – te słowa Pana Jezusa są przewodnim hasłem Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety, potocznie zwanego elżbietankami, które powstało w 40-tych latach XIX wieku w Nysie na ziemi śląskiej (1842 r). U jego początków stoją cztery mieszkanki tego miasta: Klara Wolff, Matylda i Maria Merkert oraz Franciszka Werner, które za cel swojego życia obrały szczególną posługę chorym i cierpiącym, bez względu na ich status społeczny czy wiek. Maria Merkert, nadała tworzącemu się dziełu nazwę Stowarzyszenia św. Elżbiety, które przekształciło się potem w zgromadzenie zakonne i w 1887 r. otrzymało aprobatę Stolicy Apostolskiej.
Siostry elżbietanki żyjąc radami ewangelicznymi realizują swój charyzmat poprzez służbę Bogu w ubogich, chorych, starszych w ich własnych domach na wielu placówkach w Polsce i za granicą. Poprzez codzienn życie i modlitwę pragną uczynić aktualnymi słowa Jezusa: "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (Mt 25,40).
Siostry elżbietanki w Polsce mają sześć prowincji: warszawską, katowicką, nyską, poznańską, toruńską i wrocławską. Zgromadzenie liczy ponad 2 tys. sióstr, wśród których decydująca przewagę mają Polki, których jest ok. 1400. Zgromadzenie posiada swoje domy w Brazylii, Izraelu, Norwegii, Szwecji, Rosji, we Włoszech, na Litwie, w Niemczech, Danii, Czechach, Słowacji i na Ukrainie.
Święta Elżbieta została uznana za jedną z najpiękniejszych postaci średniowiecza. Cechowało ją bezgraniczne zaufanie Bogu, poświęcenie się całkowite Stwórcy, wyrażone w szczególny sposób w miłości bliźnich potrzebujących pomocy i opieki. Jej życie, przepełnione duchem modlitwy, naznaczone było wielką pokorą i miłością.
Święta Elżbieta przyszła na świat w 1207 roku. Była córką Andrzeja II, króla węgierskiego i Gertrudy Andechs-Meren, siostry św. Jadwigi śląskiej. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem, już w dzieciństwie przeznaczona została na przyszłą żonę Ludwika IV, syna Hermana, landgrafa Turyngii i Hesji. Dlatego od czwartego roku życia przebywała na dworze w Wartburgu, gdzie wychowywała ją z wielką starannością Zofia z Witeisbachów, druga żona landgrafa Hermana.
Po dziesięciu latach pobytu na zamku wartburgskim Ludwik poślubił Elżbietę. Małżeństwo to zapoczątkowało szczęśliwy, lecz krótki związek. Urodziło się z niego troje dzieci: w 1222 roku przyszedł na świat Herman, w 1224 roku Zofia, a w 1227 roku Gertruda.
Szczęście małżeńskie św. Elżbiety doznało bolesnego wstrząsu, gdy w 1227 roku zmarł w Brindisi we Włoszech jej mąż Ludwik w drodze na wyprawę krzyżową. Św. Elżbieta, mając wówczas zaledwie 20 lat, rozpoczęła trudny okres wdowiego życia.
Z własnej woli odsunęła się od życia dworskiego, opuściła zamek w Wartburgu i osiedliła się wraz z dziećmi swoimi w Eisenach, a następnie przeniosła się do Marburga.
W roku 1228 przywdziała habit franciszkański żyjąc odtąd jako tercjarka Zakonu św. Franciszka. Jej życie cechowało pełne wyrzeczenie, wielka prostota, ubóstwo i głęboka asceza. Opiekowała się biednymi i opuszczonymi chorymi, dla których ufundowała także szpital. Swoim życiem dawała wzór poświęcenia i miłości. Zmarła z wycieńczenia 17 listopada 1231 roku. Papież Grzegorz IX zaliczył ją w poczet świętych 27 maja 1235 roku.
