Rozpoczęcie VIII Zwyczajnej Kapituły naszej Prowincji zbiegło się z niezwykłym wydarzeniem w historii Kościoła – kanonizacją dwóch papieży, Jana XXIII i Jana Pawła II, 27 kwietnia 2014 roku w Rzymie. Ta kanonizacja na nowo uświadamia ogrom duchowego dziedzictwa, które obaj święci Papieże nam zostawili, przykład ich świętego życia, skarb papieskiego nauczania oraz – w odniesieniu do św. Jana Pawła II – konsekwentne prowadzenie rekolekcji w wymiarze światowym, w kolejnych, podejmowanych przez niego pielgrzymkach apostolskich. Obaj Papieże ukazywali tajemnicę Boga, tajemnicę człowieka oraz drogi ich wspólnoty. Dalekowzrocznie i z kontemplatywną wiarą dostrzegali najgroźniejsze niebezpieczeństwa współczesności, broniąc wartości duchowych.
Urzędowe potwierdzenie świętości Jana XXIII i Jana Pawła II, napełnia radością nasze serca również z tego powodu, że obaj Papieże byli związani z karmelitańską szkołą duchowości, obaj nosili szkaplerz i promowali szkaplerzne nabożeństwo, a św. Jan Paweł II nazywany jest wręcz „Papieżem karmelitańskim”. Promieniowanie jego ducha staje się dla nas słusznym powodem do dumy, że największy z Polaków tak wiele zawdzięcza naszej tradycji, ale i zobowiązaniem, by podjąć nasze dziedzictwo na nowo. Udział delegacji naszej Prowincji w uroczystościach kanonizacyjnych oraz urok papieskiego miasta – Wadowic, gdzie miała miejsce Kapituła, kontakt z pamiątkami z całego życia Karola Wojtyły (zwiedzenie muzeum), jeszcze bardziej przybliżyły nam jego postać i zainspirowały do odnalezienia braterstwa ducha.
Drugą wielką okolicznością towarzyszącą naszej Kapitule był przyszłoroczny jubileusz 500-lecia narodzin naszej św. Matki Teresy od Jezusa. Depozyt ducha jaki nam zostawiła, nasze wspólne dziedzictwo karmelitańsko-terezjańskie staje się a ktualne jako wzajemna komunia z Bogiem i człowiekiem, co wybrzmiało w dokumencie otwierającym Kościół na trzecie tysiąclecie, Novo Millennio Ineunte św. Jana Pawła II, w koncepcji kontemplacji Oblicza Chrystusa w bliźnim.
Podczas Kapituły, w otwartości na głos Ducha Świętego, któremu powierzyliśmy się na samym początku naszych obrad, i po dokonaniu oceny życia i posługi Prowincji w minionym trzechleciu oraz po wyborze nowego Zarządu Prowincji, podjęliśmy trud wypracowania zasadniczych ukierunkowań dotyczących poszczególnych sektorów naszej obecności i posługi zarówno w Polsce, jak i w licznych wspólnotach zagranicznych, na najbliższe lata. Stałym punktem odniesienia naszej refleksji, oprócz Słowa Bożego i Konstytucji Zakonu, był Dokument roboczy, wieńczący kilkumiesięczną refleksję przeprowadzoną wcześniej we wspólnotach Prowincji, zainspirowaną wytycznymi Wizytacji Generalskiej z 2012 r.
Zastanawialiśmy się nad naszą tożsamością w odniesieniu do naszego życia („ad intra”), pochylając się ze szczególnym zatroskaniem nad zagadnieniem naszej komunii z Bogiem, której wyrazem jest życie modlitwy i realizowanie rad ewangelicznych oraz braterska komunia. Dlatego też wiele uwagi poświęciliśmy kwestii formacji, zarówno początkowej jak i permanentnej. Nie zlekceważyliśmy też potrzeby zatopienia się nad pogłębieniem naszej tożsamości w odniesieniu do działalności zewnętrznej („ad extra”), przypominając potrzebę przesycania bogactwem naszego charyzmatu każdego rodzaju posługi apostolskiej, jaką nam powierza i której oczekuje od nas Kościół oraz zapraszając Współbraci do preferowania apostolstwa specyficznego, ze szczególnym promowaniem życia duchowego i nabożeństwa maryjnego z jego wymiarem szkaplerznym.
Świadomi faktu, że umiłowanym dziełem Zakonu są misje (por. Konstytucje, nr 94), wiele uwagi poświęciliśmy naszym rzeczywistościom misyjnym w dosłownym tego słowa znaczeniu, jak Delegatura w Afryce, ale także klasztorom na Słowacji, na Łotwie i na Ukrainie, która przeżywa niełatwy moment swej historii. Z radością powitaliśmy wśród nas Współbraci pochodzących z tamtych terenów. Przedmiotem naszego zatroskania było też włączanie się w dzieło nowej ewangelizacji naszych wspólnot w świecie zachodnim, tj. w Niemczech i w Stanach Zjednoczonych.
Pielgrzymując do Sanktuarium Czerneńskiego, zawierzyliśmy Prowincję Królowej Karmelu, a przed łaskami słynącym wizerunkiem św. Józefa na wadowickiej Górce ponowiliśmy akt poświęcenia się Troskliwemu Obrońcy Chrystusa i Opiekunowi naszego Zakonu.
Kończąc ten błogosławiony czas, w którym przyzywaliśmy także wstawiennictwa św . Rafała Kalinowskiego i bł. Alfonsa M. Mazurka – naszych Współbraci tak bardzo związanych z Wadowicami, a nadto wyraziliśmy poparcie dla prowadzonych procesów beatyfikacyjnych naszych sług Bożych (m. Teresy Marchockiej, o. Rudolfa Warzechy, br. Franciszka Powiertowskiego i Kunegundy Siwiec), kierujemy do wszystkich Współbraci i Sióstr Karmelitanek Bosych nasze braterskie pozdrowienie i wyrazy komunii. Podobne pozdrowienie kierujemy do Członków Świeckiego Zakonu oraz do Osób konsekrowanych, związanych z nami przynależnością do wielkiej Rodziny Karmelu Terezjańskiego. Obejmujemy też naszą modlitwą wszystkich związanych instytucjonalnie i duchowo z naszą tradycją, na wskroś maryjną, a zwłaszcza noszących szkaplerz karmelitański, przynależących do grup modlitewnych, skupionych w kręgach, ruchach i stowarzyszeniach istniejących przy naszych klasztorach, życząc wszelkiego błogosławieństwa i opieki Mar yi, naszej Siostry i Matki, w ich radosnym pielgrzymowaniu na Górę Karmel.
Kuria Krakowskiej Prowincji Zakonu Karmelitów Bosych
