W tym roku na deskach naszego seminaryjnego teatru klerycy I i II roku filozofii wystawili komedię Aleksandra Fredry pt. Dożywocie.
Komedia miała za zadanie wykpienie niepohamowanej, wręcz groteskowej, pogoni za pieniądzem, a także ukazanie miłości, której pomimo wielu trudności, nic nie jest w stanie zwyciężyć. Akcja utworu dzieje się w oberży.
Sztuka opowiada o losach zachłannego lichwiarza Łatki, który dla pomnożenia swojego majątku jest zdolny zrobić dosłownie wszystko. Drugim bohaterem dzieła jest młody lekkoduch Leon, który przez brak odpowiedzialności traci nagromadzony majątek. Łatka podstępnie kupuje tzw. dożywocie nieświadomego intrygi Leona. Dożywocie, o którym mowa, to rodzaj umowy, mocą której jedna ze stron nabywa wszelkie dochody właściciela, w zamian zobowiązując się do zapewnienia mu opieki i stałego utrzymania. W oberży obecny jest także zubożały szlachcic Orgon wraz ze swoją córką Różą. Orgon ma zamiar wydać Rózię za żonę Łatce, co miałoby zmniejszyć zaciągnięty u lichwiarza dług. Jednak Rózia nie chce poślubić wierzyciela swojego ojca, zwłaszcza, że zakochuje się, i to z wzajemnością, w Leonie. Po wielu przygodach Łatka sprzedaje dożywocie samemu Leonowi i wraz z Orgonem pozwala na ślub Leona i Rózi, którzy mimo niedostatku mają nadzieję na szczęśliwe życie.
Przygotowania do sztuki zaczęły się w listopadzie ub.r. Godziny spędzone na próbach były często trudnym czasem, który obnażał nasze słabości, ale i odkrywał nowe, dotąd nieznane talenty oraz budował naszą wspólnotę.
Adaptatorem, reżyserem i spoiwem łączącym nas wszystkich był o. Sebastian Wiśniewski OMI, wykładowca homiletyki w obrzańskim seminarium, któremu jesteśmy wdzięczni za ogromny wkład wniesiony w przedstawienie, anielską cierpliwość i spokój, którym łagodził nasze niepokorne charaktery.
Całe to nie lada przedsięwzięcie zintegrowało i dowartościowało nasze kursy. Ważnym był dla nas widok ludzi, którym mogliśmy dać choć trochę radości, bo w istocie to wszystko było właśnie dla nich.
kl. Gracjan Dec OMI
