W dniu 1 maja 2010 r. Benedykt XVI podniósł istniejącą od 1975 r. administraturę apostolską Komorów na Oceanie Indyjskim do rangi wikariatu apostolskiego Archipelagu Komorów. W 1998 r. tamtejsza wspólnota katolicka została powierzona pieczy zgromadzenia salwatorianów. Pierwszym wikariuszem apostolskim został salwatorianin, ks. Charles Mahuza Java SDS. Wikariusz apostolski, mianowany 1 maja br. przez papieża biskupem tytularnym Apisa Maius, pochodzi z Kongijskiej Wiceprowincji Misyjnej Salwatorianów, której w ostatnich latach był przełożonym.
Ks. Charles Mahuza Yava SDS urodził
się 29 lipca 1960 r. na terytorium Sandoa, w diecezji Kolwezi, w
Republice Demokratycznej Kongo. Nowicjat w zgromadzeniu salwatorianów
odbył w Tanzanii i był jednym z pierwszych Kongijczyków w Towarzystwie
Boskiego Zbawiciela. Profesję wieczystą złożył 8 września 1991 r. w
Kolwezi, a święcenia kapłańskie przyjął 8 maja 1993 r. w tym samym
miejscu. Po święceniach był wikariuszem parafii Najświętszego Serca
Jezusa w Ntita, Kapanga (1993-1994), odbył kurs duchowości w Centro
Sčvre w Paryżu (1994-1995), by następnie podjąć posługę formacyjną jako
magister nowicjatu (1995-2000) oraz rektor kleryków (2000-2003). W
latach 1997-2003 był wiceprowincjałem, a następnie przez sześć lat
prowincjałem Kongijskiej Wiceprowincji Misyjnej Salwatorianów. Od 2010
roku pełnił posługę proboszcza w Moroni na Wielkiej Komorze.
Administratura apostolska Wysp Komorów
została erygowana 5 czerwca 1975 r. i początkowo była powierzona pieczy
Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. W 1998 r. przeszła pod opiekę
Towarzystwa Boskiego Zbawiciela (Salwatorianie). Pierwszym
salwatoriańskim administratorem apostolskim Komorów był ks. Jan Szpilka
SDS z Polski. Posługę podjętą przez polskiego salwatorianina kontynuował
od 2006 r. ks. Jan Geerits SDS z Belgii. Ustanowiony obecnie wikariat
apostolski, którego terytorium pokrywa się z terytorium dotychczas
istniejącej administratury apostolskiej, ma powierzchnię 2.033 km2.
Katolicy skupieni są w dwóch parafiach obsługiwanych przez sześciu
kapłanów (pięciu salwatorianów i jeden kapłan Towarzystwa Misji
Zagranicznych z Paryża). Na terytorium wikariatu posługę pełni również
dwóch braci i dwanaście sióstr zakonnych.
Wyspy tworzące archipelag Komorów są
położone między Afryką i Madagaskarem. Zastygle pola czarnej lawy,
częste erupcje wulkaniczne na wielkiej Komorze, dają temu archipelagowi
osobliwy wygląd. Arabscy i muzułmańscy żeglarze nazwali go „księżycowym
archipelagiem”. O archipelagu mówi się również „pachnący archipelag”
albo „archipelag kłócących się sułtanów”. Komory to republika islamska.
Od 1975 r., tzn. od chwili rewolucji islamskiej, zamilkły dzwony
katolickich kościołów (np. dzwony kaplicy w Moheli wrzucone do oceanu);
„zastępuje” je regularne nawoływanie muezinów. Lata chrześcijańskiej
obecności na archipelagu nie przyniosły wielkich owoców.
Na terytorium utworzonego wikariatu
apostolskiego zamieszkuje 800 tysięcy ludności, wśród której jednak
katolicy są niewielką wspólnotą liczącą zaledwie 6 tysięcy osób.
Chrześcijańska diaspora w islamskiej republice Komorów, składająca się
kiedyś z obcych przybyszów (tzn. francuskich kolonistów, Kreoli,
Malgaszy z Madagaskaru i Afrykańczyków z czarnego kontynentu) również
dziś rekrutuje się z emigrantów z sąsiednich krajów i kontynentu
afrykańskiego, którzy to z różnych racji pozostają na archipelagu, oraz
garstki Europejczyków pracujących w tamtejszych organizacjach. Praca
duszpasterska wśród tej międzynarodowej grupy jest możliwa bez
utrudnień. Na poważne, delikatnie mówiąc, problemy natrafia jednak
przepowiadanie Ewangelii wśród ludności tubylczej (zob. ks. Jan Szpilka
SDS, Moje
zaufanie Bogu i Jego Opatrzności).
Po zakończeniu posługi administratora
apostolskiego na Komorach, ks. Jan Szpilka SDS wspominał: „Podczas mych
dziesięciu lat spędzonych na Komorach nie nawróciłem, nie ochrzciłem
żadnego muzułmanina”. Dzieląc się tą obserwacją zaraz przywołał słowa
założyciela salwatorianów o. Franciszka Marii od Krzyża Jordana: „nie
zastawiajcie się nad tym, czy będziecie mieli wielkie czy małe
powodzenie. Jak łatwo może się zdarzyć, że będziecie pracowali cale
życie, a dopiero ktoś inny będzie widział owoce”. Reflektując nad
owocami swojej posługi w tak trudnym miejscu polski salwatorianin
pocieszał się, że księgowość Królestwa Bożego jest inna od ekonomii i
matematyki tego świata (zob. ks. Jan Szpilka SDS, Misyjne
wyzwanie – śladami Ojca Jordana).
Stanowiąca mikroskopijną cząstkę
społeczności wspólnota katolicka daje ciche świadectwo swojej obecności i
mocno angażuje się w działalność charytatywną, której zakres jest
odwrotnie proporcjonalny do stanu liczbowego wspólnoty (np. połowa
szczepień na wyspie jest zapewniona przez Caritas).
/PSz/
Za: www.sds.pl.
