Zapraszamy do obejrzenia reportażu z tegorocznego Misterium Męki Pańskiej pt. Wszystko stanie się nowew programie „Znaki Czasu” w Wielki Poniedziałek (29 marca 2010) o godz. 12.55 w TVP 2.Program „Znaki czasu” to jeden z najstarszych programów telewizyjnej Dwójki. Od siedmiu lat prezentujemy w nim najciekawsze inicjatywy społeczno-kościelne w Polsce i na świecie. Bohaterami naszych felietonów i reportaży są zwykli ludzie, którzy opowiadają o podejmowanych przez siebie inicjatywach. Jako jedyny program w Telewizji Polskiej przedstawiamy sylwetki wybitnych duchownych i zgromadzeń zakonnych.
parafialnych, które służą człowiekowi w budowaniu wspólnoty czy to
parafialnej, rodzinnej czy społecznej. Poruszamy drażliwe tematy
społeczne, a także staramy się wyjaśniać trudne zagadnienia teologiczne.
Częstą tematyką programu jest działalność wspólnot kościelnych,
fundacji i stowarzyszeń, a także codzienność misyjna, rzeczywistość
polskich księży i zakonników pracujących na misjach w różnych zakątkach
świata. Program realizowany jest przez zespół reporterów Telewizji
Polskiej. Autorem cyklu jest Piotr Kot.
„Wszystko stanie się nowe” to tytuł misterium Męki Pańskiej,
wystawianej w okresie Wielkiego Postu przez kleryków amatorów w Wyższym
Seminarium Duchownym Księży i Braci Pallotynów w Ołtarzewie.
Misterium jest gatunkiem średniowiecznego dramatu religijnego,
przedstawiającym sceny z Biblii. Obecnie najpopularniejszym misterium
jest Męka, Śmierć i czasami Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Tematyka
ta idealnie wpisuje się w przeżywany teraz w Kościele Katolickim okres
Wielkiego Postu. Jak co roku, już od wielu lat, klerycy Wyższego
Seminarium Duchownego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego wystawiają
Misterium Męki Pańskiej. Teatr seminaryjny działa już 50 lat i
przygotowuje spektakle na różne okoliczności.
Tegoroczne misterium zatytułowane jest „Wszystko staje się nowe” i
jego przesłaniem jest uniwersalność Bożego Zbawienia. Spektakl wskazuje
pewną drogę, która ma doprowadzić człowieka do jego wewnętrznego
"odrodzenia". Do tego szczytnego celu mają prowadzić przede wszystkim
Błogosławieństwa, Miłosierdzie Boże, miłość do bliźniego i umiejętność
przebaczania. Przedstawienie pokazuje niektóre wydarzenia z życia Jezusa
Chrystusa, Jego nauczanie, uzdrawianie, nawracanie, a także pojmanie,
drogę krzyżową oraz Zmartwychwstanie. Jezus jawi się jako brunet z
długimi włosami i czarną brodą w białej szacie. Chodzi sam albo ze
swoimi uczniami. Często aktorzy przechadzają się pomiędzy ludźmi, co
daje poczucie aktualności wydarzenia i obecności Jezusa w Kościele
Katolickim. Jezus nauczając zwraca się bezpośrednio do widowni. Aktorzy
wychodzą z ludu, dając możliwość utożsamiania się publiczności z
postaciami. Spektakl ma budowę ramową, opartą na przypowieści o Synu
Marnotrawnym. Dziecko opuszcza dom, a potem powraca. Te sceny dogłębnie
realizują temat tegorocznego misterium. A uniwersalność Zbawienia
człowieka przechodzi przez Sakrament Pokuty.
Aktorami są wyłącznie mężczyźni – przyszli księża. Pochwały należą
się: reżyserowi (jest także scenarzystą spektaklu) oraz kl. Michałowi
Wójciakowi, który zachował ducha średniowiecznych misteriów. Sam fakt
amatorstwa aktorskiego jest jedną z cech misterium. Ponadto, możemy
tutaj dostrzec tzw. scenę symultaniczną, chociaż do niektórych
prezentowanych epizodów po prostu wnoszono dekorację. Scenografia jest w
tym widowisku skromna, stereotypowa, ale w misterium Męki Pańskiej,
granej zresztą w kościele, trudno się spodziewać jakiegoś novum.
Miejsce, w którym odbywa się dany epizod czy ranga osoby uczestniczącej w
konkretnej scenie, są charakteryzowane przez symboliczną dekorację. Do
tego stroje z epoki: szmatki, płótna, wzory, żołnierze rzymscy z pełnym
uzbrojeniem. Tym postaciom po prostu się wierzy. I wiarygodność to
kryterium, którym w tej sytuacji się kieruję. Wierzę im, ponieważ są
jakby z krwi i kości, a nie tylko grają – jak profesjonaliści. Wierzę
Synowi Marnotrawnemu (kl. Paweł Jurkowski), widzę, że on musi odejść, bo
jest żądny przygód. Ufam jego ojcu (kl. Jan David), który szczerze
rozpacza. Również Kajfaszowi (kl. Łukasz Gołaś), nienawidzącego Jezusa
i w końcu: wierzę Jezusowi (kl. Mariusz Wierzba), którego nie tylko
charakteryzacja jest bardzo trafnie dobrana, lecz także ton
wypowiadanych przez niego słów, składają się na wiarygodność. Poza tym
aktorzy mają świetną dykcję. Zdarzają się obcokrajowcy, ale ich język
jest wyraźny i przede wszystkim zrozumiały. Wracając do cech misterium
są epizody zróżnicowane pod względem stylistycznym oraz miejsca akcji, a
łączność pomiędzy nimi zapewnia komentator.
Spektakl, jak już wcześniej napomniałam, jest wystawiany w kościele, a
zatem spotykamy się z pewnym utrudnieniem. W sztukach, wystawianych
podczas dnia, oświetlenie nie zawsze potrafi oddać ich klimat. Wspaniała
jest natomiast zabawa cieniem, m.in. w trakcie ustanawiania Sakramentu
Eucharystii za Jezusem pojawia się cień – jakby współczesny kapłan
czyniący Pamiątkę Jezusa Chrystusa na Ołtarzu. To pewien sposób ukazania
naśladownictwa Jego czynu w czasach obecnych.
Okres Wielkiego Postu dla polskich katolików to czas refleksji nad
swoim życiem, może nawet chęci wewnętrznej przemiany. Warto więc życie
duchowe wzbogacać o doświadczenia sztuki. Ponadto, spektakl kleryków z
Ołtarzewa to teatr amatorski na wysokim poziomie, spełniający założenia
gatunku, jakim jest misterium, co warto zobaczyć.
