Filipini

Księża Filipini 
26-600 Radom,
ul. Grzybowska 22
tel. 48-363-74-88
[email protected]
www.filipini.pl

Kongregacja Oratorium św. Filipa Neri jest Stowarzyszeniem kleryckim na prawach papieskich (kan. 589), Stowarzyszeniem Życia Apostolskiego (kan. 731§1), osobą prawną (kan.114;741§1) oraz domem samoistnym i autonomicznym (kan.613§2) (Konstytucje, pkt 15). Zatem Prepozyt każdej Kongregacji Oratorium jest Przełożonym Wyższym swojej Kongregacji (kan. 134§1; 620), a jej siedziba, czyli dom, jest samoistny i autonomiczny, stosownie do prawa i Konstytucji (Konstytucje, pkt 21).

Pierwsza Kongregacja została założona w Rzymie przez św. Filipa Neri i kanonicznie zatwierdzona w 1575 r. bullą papieża Grzegorza XIII „Copiosus in misericordia Deus”. Następne były erygowane w ciągu stuleci przez Stolicę Apostolską na wzór Kongregacji Oratorium w Rzymie.

Kongregacje żyły w całkowitej autonomii, połączone duchowymi więzami i prawami wspólnych Konstytucji, zatwierdzonych przez papieża Pawła V w 1612 r., aż do 1933 roku, w którym Stolica Apostolska ustanowiła Instytut, który nawet w pierwotnej autonomii domów kongregacyjnych „sui iuris” zjednoczył wspólnoty w bardziej organiczny sposób. W tym samym  roku odbył się światowy kongres przedstawicieli Kongregacji, który opracował Statuty Generalne i wybrał prokuratora generalnego reprezentującego Instytut przed Stolicą Apostolską.

W Polsce — pierwsze Kongregacje na Świętej Górze w Gostyniu, w Poznaniu na Śródce, w Studziannie i Zdzieżu pod Borkiem Wielkopolskim były dziełem profesora Akademii Lubrańskiego w Poznaniu ks. Stanisława Grudowicza.

Kongregacja na Świętej Górze w Gostyniu, założona w 1668 roku, była pierwszą Kongregacją ufundowaną poza granicami Włoch i istniała aż do wypędzenia filipinów przez władze pruskie w 1876 roku. Członkowie przenieśli się do Krakowa, a stąd w 1878 r. do Tarnowa, gdzie tworzyli Kongregację gostyńską z siedzibą w Tarnowie. Do Gostynia filipini wrócili w 1919 r. dzięki ks. Józefowi Witkowi, a ze wspólnoty kapłanów w Tarnowie powstała Kongregacja, która formalnie została erygowana w 1925 r. jako dom samoistny.

Kongregacja w Studziannie założona w 1674 została skasowana w 1865 przez władze rosyjskie i reaktywowana w 1928 roku.

Kongregacja w Poznaniu na Śródce, powołana w 1671, zlikwidowana została przez władze kościelne w 1805; inne Kongregacje — w Zdzieżu pod Borkiem (1679-84), Górze Kalwarii (1672-82, zorganizowana przez bpa S. Wierzbowskiego) oraz w Biechowie (1719-1802) upadły wskutek trudności wewnętrznych i braku powołań.

Po I wojnie światowej z polecenia Stolicy Apostolskiej, pod protektoratem kard. Augusta Hlonda, wszystkie Kongregacje włączono do tzw. Unii Polskiej, mającej przełożonego generalnego na wzór oratorianów francuskich, co było sprzeczne z konstytucjami filipinów. Po otrzymaniu nowo zatwierdzonych konstytucji Kongregacje polskie w 1945 r. rozwiązały unię i przystąpiły do Instytutu Oratorium zatrzymując wspólny klerykat.

Po II wojnie światowej powstały Kongregacje w Bytowie, Radomiu, Tomaszowie Mazowieckim, Poznaniu i Kamiannie.

Aktualnie siedem polskich Kongregacji wraz z Kongregacją z Niemiec z miejscowości Celle tworzy Federację Kongregacji Oratorium św. Filipa Neri w Polsce, do której przynależy 73 kapłanów, 3 braci i 7 kleryków.

Na świecie jest 85 Wspólnot, każda zwana „Kongregacją Oratorium”, które stanowią Konfederację. Oratorianie są obecni w 19 krajach: 56 Kongregacji w Europie, 27 w Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej oraz 2 w Afryce, w sumie około 470 członków.

Święty Filip – florentczyk z pochodzenia, urodził się 21 lipca 1515 roku i już jako chłopiec nazywany był Dobrym Filipkiem. Od młodości szuka tego, co nie przemija, dlatego niszczy ofiarowany przez ojca dokument o swoim pochodzeniu szlacheckim. Rezygnując z oferty bogatego wuja, by dziedziczyć po nim majątek przybywa do Rzymu. Zagubiony wśród ulic wiecznego miasta szuka własnej drogi. Za mieszkanie i skromne wyżywienie uczy synów florentczyka Cacci, studiuje teologię i filozofię.

Szybko jednak rezygnuje z tego na rzecz posługi wśród chorych, bezdomnych i włóczęgów. Noce spędza na modlitwie w katakumbach świętego Sebastiana. Tam w wigilię Zielonych Świąt 1544 roku otrzymuje stygmat Ducha Świętego. Pozostając świeckim apostołem głosi kazania służy w Bractwie Trójcy Świętej dla posługi pielgrzymów i chorych. Pod wpływem swego spowiednika Persiano Rosy przyjmuje święcenia kapłańskie w wieku 36 lat.

Jego apostolstwo nabiera wtedy pełnych wymiarów. Staje się niestrudzonym spowiednikiem. Drzwi do jego pokoju nad kościołem San Girolamo są zawsze otwarte. Pogoda ducha, humor, modlitwa, prostota i autentyczność przyciągają do niego młodzież. Otacza ją czułą ojcowska opieką, ofiarując najpierw miłość, a potem wymagania. Pragnie zaprawić ją do częstej spowiedzi i godnej Komunii świętej, budzi umiłowanie cnoty czystości, z naciskiem nakazuje unikania bezczynności i próżnowania. Jak Sokrates chodzi ulicami, zaczepiając ludzi pytaniem kiedy zaczniemy czynić dobro?

Gromadzi duchownych i świeckich, arystokrację i służących, ludzi starszych i młodzież tworząc Oratorium, miejsce modlitwy, opowiadań hagiograficznych, śpiewu, wykładów historii kościoła. Proponuje styl życia oparty na czworoboku cnót: pokorze , miłosierdziu, modlitwie i radości. Przy Filipie można czynić wszystko, na wszystko pozwala szczególnie młodym, byle tylko nie grzeszyli. Dla potrzeb tych ludzi powstaje Kongregacja Oratorium w 1575 r. Jest to stowarzyszenie kapłanów i braci bez ślubów, a jedyną więzią jest miłość i wspólne zamieszkanie we wspólnym miejscu, aż do końca życia.

Przez łagodne postępowanie, promieniującą radość staje się święty Filip przewodnikiem duchowym wszystkich stanów społecznych, a nawet doradcą Papieży. Otaczany za życia wielką czcią umiera 26 maja 1595 roku, zyskując tytuł Apostoła Rzymu i Proroka Radości.