Dnia 17 grudnia 2009 r. o godzinie 19.45 w Niepokalanowie zmarł w wieku 85 lat Ojciec Konstanty Maria Jan Ponurek ,profes wieczysty i kapłan Prowincji Matki Bożej Niepokalanej w Polsce Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, jubilat w Zakonie, przeżywszy 60 lat w Zakonie i 55 lat w Kapłaństwie.
się 10 marca 1924 r. w miejscowości Siemierz (parafia pod wezwaniem
Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Wożuczynie, powiat Tomaszów
Lubelski, woj. lubelskie, diecezja zamojsko-lubaczowska) w rodzinie
rolniczej jako drugie dziecko rodziców Teodora i Teofili z domu Kostrubiec,
otrzymując na Chrzcie Świętym imię Jan. Miał dwie siostry.
Po
ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do gimnazjum i liceum w
Zamościu. Jego powołanie zrodziło się już w latach dziecięcych,
a podczas nauk misyjnych w jego rodzinnej parafii w maju 1948 roku
zamiar ten odżył i dojrzał.
W piśmie skierowanym do Prowincjała z 2 listopada 1949 r. młody nowicjusz
Konstanty pisze: Postanowiłem wstąpić
do OO. Franciszkanów, bo temu zakonowi, dzięki niepokalanowskiemu
wydawnictwu „Rycerza Niepokalanej”
i innych pism, w dużej mierze zawdzięczam to,
że w duszy mej budziły się i rozwijały wyższe pragnienia. Również
poznanie takiej świetlanej postaci, jaką
jest O. Maksymilian Kolbe, w wielkim stopniu wpłynęło na moje postanowienie”.
W
wieku 24 lat został przyjęty do nowicjatu w Niepokalanowie dnia
4 września 1948 r.. Pierwszą profesję w Zakonie złożył dnia
11 listopada 1949 r., profesję uroczystą złożył dnia 29 listopada
1952 r. W latach 1950-51 odbywał studia filozoficzne w Gnieźnie w
Metropolitalnym Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym, a następnie
studia teologiczne w Krakowie i Warszawie w latach 1951-1954. Święcenia
kapłańskie otrzymał w Warszawie dnia 4 czerwca 1954 r.
W
czasie formacji zakonnej od początku oceniany był jako cichy, pracowity,
pobożny , grzeczny, zdolny, jako dobry materiał
na zakonnika, bardzo wartościowy człowiek (ze sprawozdań magistra
nowicjatu o. Augusta Marii Rosińskiego z 20 grudnia 1948 r., 5 marca
1949 r. oraz 4 października 1949). W czasie studiów seminaryjnych
charakteryzowano go jako człowieka pobożnego i skupionego, wzorowo
zachowującego przepisy zakonne, cichego z usposobienia, okazującego
pewną nieśmiałość, lubiącego pozostawać na uboczu (według relacji
magistra kleryków o. Walentego Surmacza z 1 lutego 1951 r.). Podkreślano
też jego zdolności w nauce i jednocześnie zwracano uwagę na jego
coraz to lepsze z biegiem czasu postępy zarówno w nauce jak i kształtowaniu
postaw usposobienia zakonnego, określając jego powołanie jako
ustalone, przywiązanie do Zakonu żywe, moralnie wartościowy materiał
na kapłana i zakonnika (sprawozdanie magistra kleryków o. Mariana
Lisowskiego z 15 września 1952 r.).
Po
otrzymaniu święceń jeszcze przez kolejny rok przebywał
w klasztorze w Warszawie, uzupełniając studia teologiczne w Metropolitalnym
Seminarium Duchownym na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 1955-1957 przebywał w klasztorze w Skarżysku-Kamiennej, pełniąc
posługę katechety. Jednocześnie w latach 1956-1959 podjął studia
magisterskie na Wydziale Filozoficznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego,
nadal niosąc doraźną pomoc duszpasterską wspólnocie klasztornej
w Skarżysku-Kamiennej. Po ukończeniu studiów na KUL-u w 1959 r. na
zlecenie ówczesnego prowincjała o. Tytusa Strzelewicza podjął wykłady
na Studium Filozoficznym w Łodzi-Łagiewnikach.
Kolejno
przebywał w następujących klasztorach Prowincji: w Warszawie
(1958-1959), w Łodzi-Łagiewnikach (1959-1965), przejściowo w Lęborku
(1965), w Kaliszu (1965-1968 oraz przejściowo w 1977), Gnieźnie (1968-1971),
Niepokalanowie (1971-1974), Darłowie (1974-1975), Santa Sewera we Włoszech
(1975-1977), przejściowo w Koszalinie (1977), Niepokalanowie (1977
do końca swego życia, z dwuletnim pobytem w Miedniewicach (1990-1992).
Jako
znawcy języków łacińskiego, francuskiego, niemieckiego i włoskiego
w roku 1969 o. Konstantemu powierzono przekład nowych pozycji z literatury
franciszkańskiej, spośród których najbardziej znana jest wydana
po raz pierwszy w 1978 r. w Niepokalanowie w formie maszynopisu Franciszkańska
Reguła Życia. Pełnił obowiązek spowiednika i ojca duchownego
kleryków w Gnieźnie (1968-1971), spowiednika uczniów Niższego Seminarium
Duchownego w Niepokalanowie (1971-1974, oraz od 1977), wykładowcy filozofii
w Teologicznym Studium Braci w Niepokalanowie (1977-1981), a następnie
obowiązek Magistra tegoż Studium (od 1980 r.). W 1977 r. pełnił
zaszczytny obowiązek sekretarza sympozjum w Niepokalanowie, na którym
w obecności podsekretarza Kongregacji Zakonów i Instytutów Świeckich
o. Generała Bazylego Heisera debatowano na temat teologii życia zakonnego.
Podczas pobytu w Miedniewicach powierzono mu obowiązek wychowawcy przebywającego
tam postulanta (1991-1992). Przez okres trzech lat pełnił obowiązek
spowiednika nadzwyczajnego w Klasztorze Sióstr Klarysek w Miedniewicach
(1992-1995). Z pracą redakcyjną ojciec Konstanty łączył powierzony
mu obowiązek cenzora ksiąg treści religijnej (1995-2001 oraz 2002-2004),
członkowstwo w Zespole Redakcyjnym „Rycerza Niepokalanej” (1997-2000),
spowiednikiem braci juniorystów w Niepokalanowie (1999-2000), wykładowcą
filozofii w junioracie braci w Niepokalanowie (2000-2004).
Podczas
pobytu w Niepokalanowie cicha sylwetka ojca Konstantego Marii Jana Ponurka
kojarzy się przede wszystkim z pokorną posługą spowiednika, mozolną
i dokładną pracą tłumacza, redaktora oraz pilnego cenzora ksiąg
religijnych.
Osobę
zmarłego Ojca Konstantego przez przemożne wstawiennictwo Niepokalanej
powierzamy miłosiernemu Bogu, aby go raczył obdarzyć wieczną szczęśliwością.
Ś.P. O. Konstantego Marię Jana Ponurka należy odprawić modlitwy
przepisane naszym wewnętrznym prawem zakonnym, a jego imię i nazwisko
wraz z datą śmierci wpisać do Księgi Zmarłych.
