17 lutego 1826 r. papież Leon XII zatwierdził Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej i jego Reguły. Nazwa zgromadzenia zakonnego odpowiada celowi i naturze jego duchowości. Mazenod chciał zawsze aby oblaci utożsamiali się z niepokalaną Maryją. Nie wybrał on nazwy Zgromadzenia z racji kultu, ale raczej kierując się pragnieniem, aby właśnie utożsamianie się oblatów z Maryją było programem ich życia. Pragnął także, aby Maryja zawsze była obecna w życiu Zgromadzenia. Wyznaczył Jej zatem odpowiednie miejsce w modlitwie indywidualnej i wspólnotowej. Domagał się także od oblatów, aby zawierzali tej „Dobrej Matce" wszystkie swoje problemy, rozbudzali kult maryjny i prowadzili wiernych do Jezusa i do Maryi.
W oblackim apostolacie Maryja jest obecna, jest Matką i towarzyszką misjonarzy. Uprzywilejowaną posługą zaś jest praca duszpasterska w sanktuariach maryjnych. Jedna trzecia placówek oblackich przyjętych przez Założyciela stanowiły sanktuaria maryjne. Dziś oblaci zajmują się taką posługa na całym świecie m.in. w Lourdes, gdzie stanowią grupę kilkunastu kapelanów przy sanktuarium. W Polsce oblaci prowadzą sanktuaria maryjne w Kodniu nad Bugiem i w Markowicach na Kujawach.
dk © Biuro Prasowe OMI 2009