Europejska Unia Konferencji Przełożonych Wyższych UCESM
LIST DO ZAKONNIC I ZAKONNIKÓW NA ZAKOŃCZENIE
XIV ZEBRANIA PLENARNEGO W CZĘSTOCHOWIE
Częstochowa, 13 stycznia 2010 r.
W sobotni wieczór, 13 lutego, zakończyło się w Częstochowie XIV Zebranie plenarne Europejskiej Unii Konferencji Przełożonych Wyższych (UCESM) zakonów męskich i żeńskich. Przez cały tydzień około 100 delegatów poszukiwało odpowiedzi w jaki sposób zakonnice i zakonnicy, których w Europie jest obecnie ponad 400 tysięcy mogą pomóc współczesnym ludziom odnaleźć sens życia, a przez to być świadkami chrześcijańskiej nadziei. Owocem dyskusji jest list skierowany do osób konsekrowanych Europy, którego polskie tłumaczenie zamieszczamy poniżej:
Do wszystkich zakonników i zakonnic Europy!
My, członkowie trzydziestu siedmiu europejskich krajowych Konferencji zakonów męskich i żeńskich zebraliśmy się w Częstochowie, by podjąć refleksję na temat: „Życie zakonne w Europie: historie pełne nadziei – nadzieją dla historii”.
Dane nam było w wymowny sposób doświadczyć komunii i obecności Chrystusa, gdy nawiedziliśmy obóz zagłady Auschwitz, podczas wizyty w miejscach związanych z początkami chrześcijaństwa w Polsce na terenie Krakowa, i w ośrodkach głębokiej duchowości, jakimi są sanktuaria Matki Bożej na Jasnej Górze i Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach.
Zakony w Europie, nie lękajcie się! – oto przesłanie, które usłyszeliśmy. – Nadal nieście współczesnym kobietom i mężczyznom świadectwo nadziei. Życie konsekrowane samo w sobie jest nadzieją dla historii obecnego czasu jak i jutra ludzkości, podobnie jak w przeszłości nadzieję nieśli wyznawcy i męczęnnicy tacy jak Maksymilian Kolbe czy Edyta Stein. Miejcie odwagę śpiewać pieśń życia, wraz z Barankiem, który zdaje się być zabity (por. Ap 5,6), lecz naprawdę pozostaje w sercu historii każdego okresu i każdego ludzkiego życia.
Żyjemy w czasach, w których człowiek często próbuje znaleźć szczęście poza Bogiem a dochodzi do pustki i bezsensu. Także my sami możemy być poddani pokusie utraty życiowej pasji, związanej z nadzieją. Jednak każdego dnia odradza się w nas na nowo wielka nadzieja, gdy spostrzegamy, iż u źródeł tęsknot naszych braci i sióstr nadal leży głębokie pragnienie wartości duchowych oraz poszukiwanie transcendencji. Któż potrafi zaspokoić ten głód i to pragnienie?
Życie zakonne – dar Boga dla Kościoła i dla świata – zawsze w historii otwierało drogi nadziei, oddając serca i dłonie osób konsekrowanych na służbę Bogu i bliźniemu. Właśnie takie jest nasze zadanie dzisiaj. Niech nasze domy będą otwarte na wszystkich, niech będą przestrzenią modlitwy, miejscami gorliwej pracy i braterskiego przeżywania wspólnoty – odbiciem światłości bijącej ze źródła nadziei, jakim jest Jezus Chrystus, który umarł i zmartwychwstał dla nas wszystkich.
Poczuwamy się do żywego uczestnictwa w wielkich przemianach dokonujących się na naszym kontynencie. Działanie Ducha Świętego napełnia nas zdecydowaniem i odwagą w niesieniu nadziei co do przyszłości Europy. Wraz z Maryją pragniemy być zasłuchani w Słowo Boże i przyjmować dar Ducha, by mieć swój udział w missio Dei, by prowadzić otwarty dialog ze wszystkimi.
Bracia i Siostry! Przeżywając radość z doświadczenia tego szczególnego czasu łaski, który już dobiega końca, wracamy do naszych wspólnot wołając: Maranatha! Przyjdź, Panie Jezu! Niech nasza nadzieja będzie jasna i silna, bo Ten, który powołał nas do takiej formy życia odpowiada: „Zaiste, przyjdę niebawem!” (por. Ap. 22)
Częstochowa, w dniu 13 lutego AD 2010
Archiwum KWPZM
